Αθήνα! Μια πόλη που σιγά σιγά παραδίδει εαυτόν στο doom.
Σε πολλά επίπεδα, αλλά ας σταθούμε στο μουσικό και στο ντεμπούτο της τριάδας των Mock The Mankind.
Αρχίζοντας δίνει μια αίσθηση post metal-ικού ορχηστρικού ταξιδιού, αλλά αφού το σύντομο εισαγωγικό “Patient Zero” τελειώνει, παίρνει σκυτάλη η αργή σάπια ψυχεδελική ντουμίλα που θα αρέσει σε εκείνους τους τύπους που γουστάρουν Ufomammut (“Pandemic”). Τα κομμάτια φαίνονται να χύνονται το ένα μέσα στο άλλο και το επικό στοιχείο του ήχου που διάσημο έκανε η σουηδική σχολή (βλ. Candlemass), δε θα λείψει (“A Great Depression”).
Προσωπικά, λάτρεψα το κομμάτι “Sinsane”, μιας και μου θύμισε κάτι από Kylesa στον τρόπο εξέλιξης του, και την προοδευτικότητα του “Dirge of Absence” που ακολουθεί.
Συνεχίζοντας να μεταλλάσσεται, η μουσική των Mock The Mankind, σχεδόν αιχμαλωτίζεται από την ψυχεδέλεια στο “Planites” (καθόλου τυχαία η επιλογή του τίτλου) και κλείνει με το μικρής διάρκειας “Lytrosis”, φτάνοντας το 40λεπτο, κατά το οποίο δεν αποζητάς τα φωνητικά και η παραγωγή του “Ruination” βοηθάει τα μέγιστα σε αυτό.
Καλώς ήρθατε και πάντα τέτοια!
Ένα ακόμα βαρύ και ασήκωτο ελληνικό σχήμα που έχει να προσφέρει από ό,τι ακούω!
713 
