Το κουαρτέτο από την Αμερική, από την αρχή της καριέρας του, χαίρει μεγάλο σεβασμό στις μουσικές τάξεις, μιας και κάθε album τους είναι πολύ προσεγμένο, ενώ σαν σχήμα έχει εξελικτική διάθεση από κυκλοφορία σε κυκλοφορία.
Το “Purple” έχει την κακή τύχη να διαδέχεται το “Yellow & Green”, το διπλό cd που ανέβασε στα ύψη τη δημοτικότητα των Baroness κι αποτέλεσε γροθιά στο στομάχι όσων συναδέλφων τους δίστασαν να ρισκάρουν ηχητικά και παρέμειναν στάσιμοι. Δύσκολη υπόθεση λοιπόν το να συγκριθείς με τον προκάτοχό σου κι ακόμα πιο δύσκολη το να διαφοροποιηθείς από αυτόν. Να όμως που το συγκρότημα, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε, ενισχύοντας τα vintage στοιχεία του και διατηρώντας σε μικρότερο βαθμό τη sludge χροιά του.
Η νέα δουλειά των Baroness, ουσιαστικά αποτελεί το φυσικό βήμα μετά το “Yellow & Green”, δίχως όμως να προσπαθεί να πατήσει πάνω στην ιδιοσυγκρασία του. Έχει τη δική της προσωπικότητα, αλλά από την αρχή μέχρι το τέλος διαθέτει το στίγμα της μπάντας, με τη ‘70s αισθητική που εξ αρχής ακολουθεί το σχήμα.
Τα φωνητικά παραμένουν καθαρά κι εδώ, μιας και τον πρώτο ρόλο έχουν οι μελωδικές γραμμές, οι οποίες αποτυπώνονται πρωτίστως στην κιθάρα και σε δεύτερο χρόνο στις μελαγχολικές ερμηνείες του Baizley, ο οποίος ύστερα από τις προ-διετίας αλλαγές στο group, είναι κι επίσημα το μόνο ιδρυτικό μέλλος των Baroness, γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζει τελικά.
Το στοίχημα του “Purple” δεν ήταν να επισκιάσει τη μέχρι πρότινος καριέρα της μπάντας, αλλά να αναδείξει τη φυσική συνέχειά της, κάτι το οποίο καταφέρνει με ευκολία, αναδεικνύοντας μάλιστα τη συνθετική μεστότητά της, μιας και μιλάμε σαφώς για την πιο ώριμη δουλειά των Baroness. Εξαιρετική κυκλοφορία!
668 
