Για τον Steve Moore τα είπαμε και πρόσφατα, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του “Shape Shift” του έτερου project του Ζombi.
Γνώστης μιας πληθώρας οργάνων, προγραμματιστής και άλλα πολλά. Συνθετικά ειδικεύεται σε ατμοσφαιρικά πλαίσια κινηματογραφικής μουσικής, δηλαδή απλωμένα soundtracks συγκεκριμένων διαθέσεων, ποιοτικώς εφάμιλλα ως παραγωγές σε αντίστοιχες πολλών εκατομμυρίων δολαρίων.
Το “Cub – Original Motion Picture Soundtrack” είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει. Soundtrack του film “Cub”, μιας βελγικής brutal ταινίας τρόμου η οποία αναφέρεται στην ιστορία ενός νεοενταχθέντα στους προσκόπους πιτσιρικά (τα γνωστά Λυκόπουλα που λέμε εμείς οι ιθαγενείς) ο οποίος κακοποιείται ψυχολογικά από τους “παλιούς” και στην, κατά τη διάρκεια μιας άσκησης στο δάσος, επαφή αυτής της ομάδας με έναν διαταραγμένο λαθροκυνηγό και γίνονται διάφορα αιματηρά και αποτρόπαια (προφανώς ένας από τους Ντιούι, Χιούι και Λιούι θα έβαλε χέρι είτε στη μιλφάρα Νταίζη είτε σε καμία από τις ανιψιές της – που δεν θυμάμαι τα ονόματα τους γιατί δεν συγκρατώ φυσιογνωμίες ντυμένες – τι έγινε, στο “Σινεμά” γράφω, έλαΠαναγίαμου, όλο μαζί είναι Κύριε Αρχισυντάκτα).
Ο Moore λοιπόν, βασισμένος για άλλη μια φορά αποκλειστικά στα synth του, προσπαθεί να αποδώσει την ατμόσφαιρα ηχοποιώντας την κατάσταση που αναφέρθηκε ανωτέρω. Και τα καταφέρνει περίφημα μιας και η μουσική που συνέθεσε είναι το τέλειο ηχοτόπιο μιας ταινίας τρόμου.
Καταπληκτική, πλήρως νυχτερινή μουσική, σου σφίγγει με τη μέγγενη ότι “αρχίδια” έχει η καρδιά σου, σου καρφώνει τους κυνόδοντές τις μέσα στη ψυχή, σε αγχώνει, σε τρελαίνει. Ακούγοντας το soundtrack (και χωρίς να έχω δει την ταινία), είναι προφανής η νοητική διεργασία που καταλαμβάνει τον εγκέφαλο, καθιστώντας σε τον ίδιο σαν σκηνοθέτη, εικονικά αναπαράγοντας το εξ εαυτού, προσωπικό σου horror film.
Τέλειος ήχος, μονόχνωτες, αλλά απολύτως μελωδικές στρώσεις από ψυχρή μουσική αβεβαιότητα, εφιαλτικές κορυφώσεις όπου εντείνεται μια κλειστοφοβική αίσθηση κλιμακωτά και σου αποσπούν την προσοχή ό,τι κι αν κάνεις ταυτόχρονα με την ακρόαση (θα το διακόψεις, αλήθεια σου λέω), απλωμένα pure doom πολεμικά ηχοχρώματα, εικόνες ενός μελλοντικού κόσμου, εφιαλτικού και απάνθρωπα χαοτικού.
Θα μπορούσε να μπει άνετα ανάμεσα στην υπόλοιπη δισκογραφία των Zombi, μιας και η μουσική του “Cub” είναι απολύτως συμβατή μ’ αυτήν. Για σινεφίλ τύπους, post σαλταρισμένες προσωπικότητες, οπαδούς του space rock, των Pink Floyd της μεσαίας περιόδου τους, των μετα-Psychotic Waltz εγχειρημάτων των Dan Rock και Brian McAlpin, απολύτως προτεινόμενο (αχ, πόσο μου λείπεις κάτι τέτοιες στιγμές που δεν έχω ποιόν να στείλω για πατατάκια και λεμονάδες στο περίπτερο… Γύρνα πίσω, έχω μετανιώσει!).
541 
