Άλλη μια άσημη μπάντα στο χώρο του groovy heavy / stoner metal η οποία έχει τα φόντα να γίνει πασίγνωστη είναι και οι Black Blood, οι οποίοι μας έρχονται από τη χώρα της οποίας τη γλώσσα δεν πρόκειται να μάθει ποτέ και κανένας, τη Φνιλανδία (- Σ’αγαπώ μανάρι μου, άσε πια αυτήν την Φινλανδία και έλα να ζήσουμε μαζί, για πάντα… -Uldpajarjestelmallistyttamattomyydellansakaan…
– Είναι η τελευταία σου κουβέντα;).
Και έχουν τα φόντα γιατί σ’ αυτήν τη φερώνυμη παρθενική προσπάθειά τους, η τετράδα αυτή έκατσε και μελέτησε καλά τους διάφορους Black Sabbath, Metallica, Anthrax, Pantera και με το attitude των Ημίθεων Entombed και τη σημαία του Αμερικανικού Νότου στο χέρι, κυκλοφόρησε ένα φοβερό debut album με απλό, όχι μεν τόσο πρωτότυπο αλλά περίλαμπρο ποιοτικά δε, υλικό που κόβει κώλους, παίρνει κεφάλια, γονατίζει επιλοχίες.
100% heavy metal riff (σύγχρονη και καθαρότατη παραγωγή, προσανατολισμένη προς την αμερικανική πλευρά του heavy ήχου), Motorheadοειδούς φύσεως, λαμαρινάτα (παραδείγματος χάριν στο “Shrine Of Vanity” και σε στιγμές που δανείζονται groovy στοιχεία από υλικό που θα σου έφερνε στο νου τους Suicidal Tendencies, τους Rage Against The Machine, ακόμη και τους Body Count του πάνθηρα Ice T) από τον Jukka-Pekka Lappalainen, ενός βαρύ, fuzzαριστού, Slashικής τεχνοτροπίας κιθαρίστα, τυπικό συμπαγέστατο, ακριβέστατο και σε μεγάλα κέφια ρυθμικό δίδυμο των Marko Korell (μπάσο) και Ilkka Huuhka (drums) και με ένα χαρισματικό growl Anselmoϊκό λαρύγγι να ακούγεται σαν τον θείο μου τον Ματθαίο όταν τα παίρνει στο κρανίο (γέρασε λίγο, αλλά όταν ήταν νέος, καλύτερα να σε πάταγε τραίνο παρά να τον τσατίσεις, κατά τα λεγόμενα του πατέρα μου – γεια σου ρε μεγάλε! Ο γιός σου είμαι. Σου βρίσκεται κάνα 5ευρο μήπως;). Φοβερή δύναμη φωνητικώς, πολύ πορωμένος και κοντά στα επίπεδα του Άρη Ανδρικόπουλου των Vemingod, των death αγοριών από την Πάτρα που μας έστειλαν στον ωριλά στο τελευταίο τους δημιούργημα.
Σπουδαίες στιγμές ολοκληρωτικού ορμητικού κάργα Entombed (μέσης περιόδου) / Spiritual Beggars metal στα “Clarity”, “Violence is Golden”, “Same Ol’ “(που μου θύμισε από το πρώτο δευτερόλεπτο τους heavy ήρωές μας Phase Reverse) και “Speed Thrills & Roadkills” (κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό-ς speed επίλογος, ακόμη παίζω το λιλί μου από τις γκαύλες), γαμηστερά τα Anthraxοειδή “Doomriders”, “The Failure”, “Running With Scissors”, βαριά και ογκώδη τα Pantera / Down / Corrosion Of Conformity “Stray Bullets”, “Wolf Of Anger” (αυτό θα πει παιδιά μου groovy doom, για να μη σας κοροϊδεύουν με ταμπέλες σας το λέω και επειδή είμαι ψυχάρα, να το ξέρετε) και jerking με την pure ακουστική desert γκαύλα του “Route 66.6” και τη φοβερή Sabbathίλα του “Dopesmashed Jazz”.
Τίποτ’ άλλο, αν είσαι μέσα στη φάση του headbanging χοροπηδηχτού death rock ‘n’ roll, σου αρέσουν οι Black Sabbath και οι σκατοψυχιές, για φέτος το “Black Blood” είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα που θα ακούσεις. Απλό, άμεσο, ρέον σαν μπιρίσιο κάτουρο, απλά γαμηστερότατο. Πάρ’ το και λιώσ’ το.
631 
