‘Όταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής έχεις τον David Surkamp -τραγουδιστή και βασικό συνθέτη των μεγάλων Pavlov’s Dog-, οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή στο μυαλό σου, όχι άδικα ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η μπάντα κουβαλά στην πλάτη της εκτός από θαυμάσια μουσική και ένα σωρό περίεργες ιστορίες. Ξεκινάς τον βομβαρδισμό λοιπόν… Ευτυχώς πέφτεις πάνω σε έναν φιλικό και ευδιάθετο David που έχει όρεξη για κουβέντα…
Η μπάντα επέστρεψε στην ενεργό δράση το 2004, παρόλα αυτά το νέο άλμπουμ ήρθε 6 χρόνια μετά; Γιατί τόση καθυστέρηση;
(Γέλια) Δεν χρειάζονταν βιασύνη, ήθελα το υλικό να ωριμάσει και να πάρει την μορφή που είχα στο μυαλό μου. Από την άλλη έρχονταν συνέχεια καινούριες ιδέες για τραγούδια. Δεν ήθελα να αφήσω τίποτα έξω από τον δίσκο αν και τελικά έμειναν κάποια.
Θέλεις να πεις ότι υπάρχουν ολοκληρωμένα κομμάτια που δεν μπήκαν στο δίσκο; Είναι ηχογραφημένα ή τα έχεις απλά στις παρτιτούρες σου; Όπως και να έχει γιατί έμειναν απέξω;
Όχι τα έχουμε ηχογραφήσει, το ένα από αυτά μάλιστα έχει τίτλο Walking On Mars, πολύ όμορφο τραγούδι μα δεν ταίριαζε με την ατμόσφαιρα του άλμπουμ για αυτό και έμεινε εκτός μαζί με κάποια άλλα τραγούδια.
Να φανταστώ ότι κάποια στιγμή το υλικό αυτό θα δει το φως της μέρας σε κάποια ξεχωριστή κυκλοφορία;
Ακριβώς αυτό. Θα κυκλοφορήσουν και αυτά τα τραγούδια μαζί με κάποιες άλλες μελλοντικές ηχογραφήσεις.
Ελπίζω να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάρα πολύ…
Ακόμα και για αυτοί που δεν αντέχουν την αναμονή δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Πλέον έχουν δύο καινούρια άλμπουμ μαζί. Το Echo & Boo και το live μας. Κυκλοφόρησαν σχεδόν μαζί.
Μίλησες για την ατμόσφαιρα του νέου δίσκου. Κάνε μια απόπειρα να μας την περιγράψεις με λόγια…
Το άλμπουμ είναι στοιχειωμένο θα έλεγα! Σκοτεινό μα ταυτόχρονα ρομαντικό.
Τι είναι αυτό που θα άλλαζες στο νέο δίσκο αν είχες την δυνατότητα;
Δεν νομίζω πως θα άλλαζα κάτι. Είμαι πολύ ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα και ξέρεις κάτι; Πότε δεν κάνω κάτι που δεν μου αρέσει. Αν υπάρχει κάτι που δεν με ικανοποιεί πολύ απλά δεν θα βγει προς τα έξω.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ξεχωρίζεις από το νέο δίσκο;
Το ομώνυμο Echo & Boo και το I don’t Need Magic Anymore…
. …Το οποίο έχει από τα πλέον επιβλητικά σόλο που άκουσα τελευταία…
Η αλήθεια είναι πως το απόλαυσα παίζοντας κιθάρα σε αυτό το κομμάτι…
Η όλη ιδέα της επανένωσης πως ξεκίνησε;
Από ένα επετειακό show με τα original μέλη, τα έσοδα του οποίου πήγαν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Υπήρχε σχέδιο για να κυκλοφορήσει η συγκεκριμένη εμφάνιση σε DVD και CD κάτι που τελικά δεν έγινε…
Και για ποιο λόγο;
Προσωπικά ήθελα όλα τα έσοδα από αυτήν την κυκλοφορία να πάνε εξίσου σε φιλανθρωπικούς σκοπούς κάτι που βρήκε αντίθετα κάποια από τα υπόλοιπα μέλη τα οποία ήθελαν κανονικά τα κέρδη τους κάτι το οποίο φυσικά και δεν με βρήκε σύμφωνο.
Και έτσι αποφάσισες να συνεχίσεις με άλλους μουσικούς;
Πολύ σωστά.
Ήταν και ο Steve Scorfina σε εκείνο το επετειακό show;
Ήταν. (σ.σ. Που σημαίνει πως χάσαμε την ευκαιρία να έχουμε πίσω στους Pavlov’s Dog έναν χαρισματικό κιθαρίστα και θα τον βλέπαμε και ζωντανά).
Πέρα από όλα αυτά η μπάντα βγήκε ξανά και για τα καλά στο δρόμο….
Ναι και πραγματικά περνάμε πολύ καλά, υπάρχει θαυμάσια χημεία με όλους τους μουσικούς, όπως για παράδειγμα με τον κιθαρίστα μας (Bill Franco) τον οποίο γνωρίζω από τα 17 του χρόνια. Είχε μάλιστα παίξει και στο γάμο μου με την Sara.
Ακούγοντας πάντως το νέο υλικό, παρόλη την πλούσια ενορχήστρωση μπορώ να σε φανταστώ να το συνθέτεις απλά και μόνο με την ακουστική σου κιθάρα. Με λίγα λόγια πιστεύω πως έχουν μια ακουστική βάση τα κομμάτια κάτι το οποίο μου έγινε αρκετά εμφανές και όταν σας είδα ζωντανά στην πρώτη σας επίσκεψη επί Ελληνικού εδάφους.
Έχεις δίκιο. Βασικά συνθέτω με 3 διαφορετικούς τρόπους. Είτε με την κιθάρα, είτε στο πιάνο -που είναι το όργανο με το οποίο γράφω και το περισσότερο υλικό-, είτε χωρίς κανένα όργανο! Όπως για παράδειγμα έγινε με το ομώνυμο Echo & Boo τραγούδι το οποίο εμπνεύστηκα και έγραψα επιτόπου με μολύβι και χαρτί ένα όμορφο ηλιόλουστο πρωινό σε κάποιο Πάρκο στο St. Louis.
Τελικά αυτή η χαζή φήμη πως είσαι νεκρός πως προέκυψε;
(Γέλια) προφανώς επειδή εξαφανίστηκα σχεδόν εντελώς μετά το δεύτερο άλμπουμ των Pavlov’s Dog. Ήταν και το γράψιμο μου λίγο σκοτεινό και ξέρεις στον κόσμο αρέσει να περιβάλει τους καλλιτέχνες με μια γερή δόση μυστηρίου. Όλα αυτά μαζί καθώς και το γεγονός ότι μια φήμη παίρνει υπερβολικές διαστάσεις από στόμα σε στόμα με έστειλαν τελικά στον τάφο (γέλια).
Θυμάμαι πάντως την γεμάτη αυτοσαρκασμό δήλωση σου επί σκηνής στο πρώτο σας από τα μέρη μας live: “μα ορίστε, είμαι τελικά ζωντανός”.
Ναι έχει πλάκα μερικές φορές όλο αυτό το σκηνικό. Έγινε τελικά και στίχος από το Angeline του νέου άλμπουμ (Angeline Says “I heard you were dead”. Singing your songs, somewhere cross the ocean.
Είναι η Angeline η νέα Julia;
Κάθε “γυναίκα” έχει ξεχωριστή θέση στον κόσμο των Pavlov’s Dog!
Αλήθεια την φωνή σου πως την κρατάς σε τέτοιο επίπεδο μετά από τόσα χρόνια;
Πιστεύω πως είναι ευλογία Θεού. Δεν κάνω τίποτα το ιδιαίτερο.
Καπνίζεις; Πίνεις Σε ρωτάω έχοντας στο μυαλό μου πως οι τυχόν καταχρήσεις επηρεάζουν κάπως τη φωνή…
Δεν καπνίζω φυσικά και πίνω μόνο κρασί, στην Ελλάδα το φτιάχνετε υπέροχο.
Έχουμε μάλλον ακόμα τα εύσημα του αρχαίου Διονύσου, προστάτη του κρασιού μεταξύ άλλων. Τον έχεις ακουστά;
Φυσικά!
Με την Rockville είσαι ευχαριστημένος;
Απόλυτα. Δείχνουν σεβασμό σε αυτό που κάνουμε και το χειρίζονται σωστά. Υπάρχει ενδιαφέρον για την μπάντα και μια πολύ καλή συνεργασία. Λαμβάνουν υπόψη τους ότι τους λέμε και όλα κυλάνε καλά.
Πολύ θετικά ακούγονται όλα αυτά αν αναλογιστούμε ότι στο παρελθόν οι Pavlov’s Dog δεν είχαν και τις καλύτερες εμπειρίες από τις δισκογραφικές εταιρίες.
Όταν η εκάστοτε εταιρία δεν σε βλέπει σαν καλλιτέχνη αλλά σαν κέρδος είναι φυσικό να δημιουργούνται πολλές άσχημες καταστάσεις.
Τι θα φέρει το μέλλον για την μπάντα;
Δεν κάνω πολλά σχέδια. Σίγουρα καινούριες εμφανίσεις και καινούρια τραγούδια, μα σιγά σιγά χωρίς πίεση. Όλα γίνονται απλά και μόνο επειδή περνάμε καλά, οπότε δεν χρειάζεται άγχος.
Συνέντευξη στον Χρήστο Παπαδάκη
503 
