Οι BANE σίγουρα δεν είναι μια τυχαία hardcore μπάντα.
Αυτοί σαν πρωτοστάτες και μαζί με συγκροτήματα όπως οι Have Heart, Modern Life is War και Verse κατάφεραν στα τέλη 90s/αρχές 00s να δώσουν μια νέα πνοή στο old school hardcore. Αυτός ο πολυποίκιλος ήχος και το progressive, σχεδόν “ακαδημαϊκό” attitude επηρέασαν και άλλαξαν για πάντα την εν λόγω μουσική, οδηγώντας τη στη μορφή που την ξέρουμε και την ακούμε σήμερα.
Το 1995, έτος ίδρυσης των ΒΑΝΕ απέχει πλέον έτη φωτός μακριά. Έτσι, η θρυλική αυτή μπάντα από το Massachusetts των ΗΠΑ αποφάσισε να λήξει την πολύχρονη αυτή σταδιοδρομία με ένα τελευταίο, μεγάλο tour. Ευτυχώς, η Ελλάδα ήταν και αυτή μέσα στις χώρες αυτού του περιβόητου tour. Μια τελευταία ευκαιρία για να δούμε κι εμείς αυτό το σπουδαίο όνομα του hardcore πριν είναι αργά.
Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά τους, το live άρχισε λίγο μετά τις 21:00 σε ένα Second Skin που αν και δεν είχε γεμίσει επαρκώς μέχρι εκείνη την ώρα, είχε τουλάχιστον έναν αριθμό ατόμων ώστε να διεξαχθεί ένα νορμάλ live.
Πρώτοι οι Ολλανδοί Heartgrown, για τους οποίους όσο και αν προσπάθησα δυσκολεύτηκα να βρω κάτι το πραγματικά θετικό. Παρά τις ειλικρινείς προσπάθειές τους και τον τεράστιο ενθουσιασμό του τραγουδιστή τους, το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν ένα μίγμα διαφόρων ειδών από όλο το φάσμα του σκληρού ήχου με έμφαση στο μοντέρνο metalcore και το nu metal (θεός φυλάξοι), χωρίς όμως κάποια ταυτότητα ή κάτι που να ξεχωρίζει. Αν και υπήρχαν κάποια τεχνικά/χαοτικά κιθαριστικά σημεία που έφτιαχναν ένα κλίμα, τα θεατρικά τύπου Serj Tankian από τον τραγουδιστή κατά κάποιο τρόπο χάλαγαν την παράσταση, μιας και δεν ταιριάζουν καθόλου στη hardcore νοοτροπία.
Επόμενοι οι ‘δικοί’ μας Bring Back Persephone, ένα συγκρότημα που κάλυψα και πέρυσι ως support στους Born From Pain, οι οποίοι όμως πραγματικά με εξέπληξαν με τη μεταμόρφωση τους.
Πολύ πιο άνετοι επί σκηνής και με διαφορετικό frontman (guest κατά τα λεγόμενα, που καλύτερα όμως να μείνει), γέμισαν τη σκηνή του Second Skin και επιδόθηκαν στο μοντέρνο hardcore τους. Ωραία φωνητικά με μεγάλη άνεση σε όλο το φάσμα από τον τραγουδιστή, διπλή επίθεση στις κιθάρες με μπόλικο βάρος, αρκετή τεχνικότητα χωρίς να ξεφεύγει η κατάσταση, μοντέρνο approach και καλώς εννοούμενη hipsterιά σε όλα τα επίπεδα (βλέπε: ομοιότητα drummer με Nick Cave συν tattoo!).
Τέτοιες μπάντες πάντως έχουν την δυναμική να στήσουν κάτι αξιόλογο, γιατί έχουν μελετήσει πολύ καλά το hardcore του σήμερα και μπορούν να σταθούν δίπλα στις μπάντες του εξωτερικού χωρίς δυσκολία.
Το soundcheck των ΒΑΝΕ ήταν λίγο χρονοβόρο και επίπονο, αλλά παράτεινε και την αγωνία για το live. Ο εμβληματικός frontman Aaron Bedard πήρε θέση προετοιμασίας κάτω από τη σκηνή κάνοντας ασκήσεις stretching, ενώ κόσμος που είχε μαζευτεί στη διάρκεια των support άρχισε πλέον να συμπιέζει τον κενό χώρο.
Οι νότες του εισαγωγικού και απείρως χορευτικού All the Way Through μπήκαν λίγο μετά τις 11, και με τη μια γέμισαν το χώρο με γνώριμο, βαρύ και εκρηκτικό hardcore. Όλα τα κλασικά στοιχεία ήταν παρόντα με τη μια: ογκώδεις κιθάρες με άπειρο groove, τρέλα και στιλ από τον Aaron, συνεχής εναλλαγή κλασσικών και περίπλοκων hardcore ρυθμών, ειλικρινές hardcore attitude από όλα τα μέλη, hardcore jumps στο 1,5 μέτρο από τους δύο κιθαρίστες, και πάνω από όλα positive διάθεση.
Από την αρχή του σετ, ο Aaron ζήτησε επίμονα από τον κόσμο να έρθει πιο μπροστά και έδειξε μια μικρή απογοήτευση που δεν έγινε κατευθείαν ο χαμός στον οποίο είναι συνηθισμένοι οι ΒΑΝΕ, λέγοντας ότι δεν μεγάλωσε σε μια τέτοια hardcore σκηνή οπού ο κόσμος απλά παρατηρεί.
Ανεξαρτήτως, οι BANE συνέχισαν να εξαπολύουν τον ένα hardcore ύμνο μετά τον άλλον, όπως τα ‘Ante Up’, ‘Final Backwards Glance’, ‘Calling Hours’ και ‘My Therapy’. Το καλό είναι ότι με την παρότρυνση ο κόσμος όντως ζεστάθηκε ολοένα και περισσότερο, και αρκετά άτομα μπήκαν μπροστά στο pit, προσφέροντας το κατάλληλο background για να τα σπάσουν ακόμα περισσότερο οι BANE. Μπορεί τα stage dives και τα circle pits να μην ήταν τα ίδια με αυτά που βλέπουν οι ΒΑΝΕ στο εξωτερικό, αλλά για τα δικά μας δεδομένα ήταν μια χαρά.
Θέλω να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία για τις δόσεις χιούμορ που είχε όλο το συγκρότημα και ειδικά ο γομαρώδης κιθαρίστας Zach Jordan, ο οποίος δεν σταμάτησε να κάνει psycho γκριμάτσες, να το παίζει για πλάκα tough guy, να χοροπηδάει όσο του επιτρέπουν τα κιλά του και να κάνει υψίφωνα glam metal (!) φωνητικά.
Κάτι πολύ σημαντικό που παρατήρησα πέρα από το άψογο παίξιμο και την ωραία σκηνική παρουσία, ήταν και τα ωραία λόγια του Aaron ανάμεσα στα κομμάτια. Αυτό είναι πραγματικά κάτι το αναπόσπαστο στο παγκόσμιο hardcore, και παρατηρείται σε όλες τις πραγματικά μεγάλες μπάντες. Συμβαδίζοντας με το περιεχόμενο των στίχων των BANE, o Aaron μίλησε στον κοινό για το να ζεις στο παρόν, να απολαμβάνεις και να γεμίζεις από τις εμπειρίες σου, να μη φοβάσαι να αποτύχεις, να ζεις ακόμα και την αρνητικότητα κλπ. ‘Όλα αυτά φυσικά ακούγονται αστεία στο χαρτί, αλλά όταν τα λέει ένας hardcore frontman με στόμφο και πεποίθηση, πραγματικά σε πορώνουν!
Το μόνο αρνητικό στην όλη εμφάνιση των BANE ήταν η σχετικά μικρή διάρκεια του σετ. ΟΚ, όλοι ξέρουμε ότι τα hardcore live είναι μικρά, αλλά ο κόσμος ζήτησε για αρκετή ώρα 1-2 κομμάτια παραπάνω, τα οποία δεν του δόθηκαν. ‘Ισως οι ΒΑΝΕ έχουν συνηθίσει να κάνουν αυτό που θέλουν και να ορίζουν αυτοί τα όρια και τη διάθεση. ‘Ετσι λοιπόν, το live είχε ένα ελαφρώς άδοξο τέλος, με τον Aaron να την κάνει στεγνά και τους εναπομείναντες BANE να δίνουν τα όργανα στο κοινό και να χοροπηδούν στο stage για περίπου 10 λεπτά ολικής παράνοιας…
Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης
530 
