Mono, The Ocean, Afformance (08/11/2015) Fuzz Club

November 14, 2015 Νίκος Ρόκας LIVE REPORTS Comments Off

H Catch The Soap Productions έκοψε την τράπουλα στο Fuzz το βράδυ της 2ης Κυριακής του Νοέμβρη.

Αν και χάθηκε το “καρέ” αφού έλειψε το χαρτί των Solstafir -φέτος περιοδεύουν μαζί με τους Mono και τους Τhe Ocean- η μοιρασιά έβγαλε ένα από τα πιο ισχυρά “3-of-a-kind” της τρέχουσας χρονιάς, συμπληρωμένο από τους δικούς μας post-rockers, Afformance. Ικανοποιητική προσέλευση κοινού σε μία νύχτα που οι κυρίαρχες επιλογές του αθηναϊκού συναυλιακού κοινού μοιράζονταν μεταξύ του εν λόγω event και της σκηνής του An Club όπου θα εμφανίζονταν οι αγαπημένοι οι Planet of Zeus.

Στις εννιά ακριβώς, όπως απαιτούσε το πρόγραμμα, οι Afformance αρχίζουν να ζεσταίνουν τον χώρο και τους θεατές με τις μουσικές τους. Όπως ακριβώς τους περιμένουν όσοι τους έχουν παρακολουθήσει στο παρελθόν. Μπάντα με σωστό, δουλεμένο παίξιμο και πάντα καλό ήχο, από αυτές που έχουν μελετήσει και κατανοήσει καλά τόσο καλά το μουσικό ιδίωμα το οποίο υπηρετούν ώστε να μπορούν να παρουσιάζουν δημιουργίες-σπουδές του είδους. Οι μακροσκελείς αλλά επ’ ουδενί ανιαρές συνθέσεις τους προοδευτικά ανεγείρουν ένα ολοκληρωμένο ηχητικό post-rock περιβάλλον διανθισμένο από ψυχεδελικά περάσματα και ψήγματα από ογκώδεις -στα όρια του (post) metal- κιθαριστικούς βρυχηθμούς.

Από τις καθιερωμένες πια και πλέον σταθερές αξίες της έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρουσας τοπικής post-rock σκηνής, οι Afformance έκαναν για μισή ώρα πολύ καλά αυτό για το οποίο ετοιμάζονται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, αφήνοντας ικανοποιημένους τους θεατές τους, fans και μη. Αν έχω ένα μικρό προσωπικό παράπονο από την συγκεκριμένη εμφάνιση είναι ότι δεν πήραν τον χρόνο που χρειάζονται για να ισοπεδώσουν την σκέψη του ακροατή, παρασύροντάς τον σε ένα συναισθηματικό τριπάρισμα όπως κάνουν συνήθως. Κάτι σαν να με άφησαν μετέωρο φρενάροντας απότομα την διαδρομή ενός επιβλητικού roller-coaster.

Από την άλλη, το πρόγραμμα έπρεπε να τηρηθεί κι ο χρόνος να μοιραστεί ισομερώς μεταξύ των The Ocean και των Mono… Λίγα λεπτά πριν τις δέκα οι Γερμανοί ξεκινούσαν το δημοφιλές – αρκετοί ήταν εκείνοι που αγόρασαν εισιτήριο πρωτίστως για αυτούς κι όχι για τους Ιάπωνες “headliners” – post metal τους. Οι δυο κιθάρες, το μπάσο και η ελληνίδα τσελίστρια του σχήματος επιτίθενται κατά μέτωπο από την ευθεία γραμμή του χείλους της σκηνής, με τα τύμπανα και synths να βρίσκονται στο βάθος. Ανάμεσα τους, σε μία νοητή αρένα, ο βοκαλίστας των The Ocean κινείται ακατάπαυστα, τραγουδώντας μελωδικά ή ελευθερώνοντας μέσα από το στέρνο του άγρια μουγκρητά, στριγκές κραυγές και ένα πλήθος άλλων ήχων που υπογραμμίζουν το πλούσιο οπλοστάσιο της φωνητικής τεχνικής του. Ο χρόνος του μοιάζει μοιρασμένος μεταξύ εσωστρεφούς συναισθηματικής ερμηνείας και ζεστής επικοινωνίας με το κοινό. Αρκετές φορές θα περάσει μπροστά από τις κιθάρες, θα πατήσει πάνω στο κάγκελο, ελαχιστοποιώντας την απόσταση από την πρώτη σειρά των θεατών και μία από αυτές θα βουτήξει για ένα σύντομο crowd-surfing στα χέρια των ενθουσιωδών παρευρισκομένων.

Οι The Ocean δίνουν μία πολύ καλή παράσταση που ίσως να μην αγγίζει την έννοια του συγκλονιστικού αλλά τιμά το όνομα που έχουν δημιουργήσει είτε δισκογραφικά είτε με προηγούμενα live περάσματα τους από την χώρα μας και ικανοποιεί πλήρως τους θαυμαστές τους. Απόλαυσα ιδιαίτερα το τελευταίο τους κομμάτι (the quiet observer από το τελευταίο split που μοιράστηκαν με τους Mono) αν και θεωρώ ότι ήταν από πολύ καλοί ως και εξαιρετικοί και σε πολλά άλλα σημεία της συναυλίας. Όσον αφορά το υπόλοιπο υλικό που παρουσίασαν είχε μία κάπως ανισομερή κατανομή σε σχέση με την κάλυψη της δισκογραφίας τους. Έπαιξαν κομμάτια από το Precambrian (2007) και το Pelagial (2013) ενώ δεν έπαιξαν τίποτα από τα τρία πρώτα τους album ή το Heliocentric και το Anthropocentric (αμφότερα του 2010).

The Ocean setlist
Siderian (intro)
Rhyacian: Untimely Meditations
Hadopelagic II: Let Them Believe
Demersal: Cognitive Dissonance
The Quiet Observer

Αν και χονδρικά υπολογίζω ότι δεν ξεπέρασε την διάρκεια της παράστασης των The Ocean μου είναι δύσκολο να υπολογίσω τον χρόνο στον οποίο οι Mono βρέθηκαν πάνω στο πάλκο του Fuzz. Διότι κάπου εδώ η αίσθηση του χρόνου έχει εξασθενήσει, τα δύο προηγούμενα group έχουν συμβάλλει σε αυτό με τις μουσικές τους. Και κυρίως επειδή οι Mono έρχονται τώρα να την καταργήσουν. Η σεμιναριακά υπομονετική ανάπτυξη των ονειρικών τους μουσικών θεμάτων, ο – κόντρα στην απουσία στίχων – άκρατος λυρισμός τους, η κινησιολογία τους που παραπέμπει το νου σε παραδοσιακές μορφές θεάτρου της μακρινής τους πατρίδας, η εσωστρεφής -με κύριο μέσο τις κιθάρες και τα εφφέ – ερμηνεία λειτουργούν ούτως ώστε να πλημμυρίσουν τον χώρο από μελωδίες που περιορίζουν την πλειοψηφία των παρευρισκομένων σε σιωπηλή συμμετοχή συνοδευόμενη από αργή υπνωτική κίνηση των σωμάτων.

Ορισμός της κινηματρογραφικής μουσικής, ελλείψει ξακάθαρου θέματος που θα επιβαλλόταν ευθέως από κάποια στιχουργική θεματολογία η μουσική των Mono ξυπνά εικόνες που ο καθένας από τους ακροατές ανακαλεί από την μνήμη ή την φαντασία του. Ήλιοι που ανατέλλουν μέσα από πορφυρές θάλασσες, βαριά γκρίζα σύννεφα, τρικυμισμένοι ωκεανοί, κοπάδια αλόγων που καλπάζουν σε πράσινες πεδιάδες και ποιος ξέρει τι άλλο “βλέπουν” όσοι παρασύρονται στην καταιγιστική επιρροή της δραματικής μουσικής του ιαπωνικού κουαρτέτου. Πριν γίνω υπερβολικός θα σταματήσω εδώ για να παραπονεθώ ότι ίσως τους έχουμε δει σε καλύτερες εμφανίσεις στο παρελθόν και ίσως θα θέλαμε το γενικό volume λίγο ψηλότερα για να παρασυρθούμε ολοκληρωτικά στον κόσμο που δημιουργούν. Όπως και να έχει όμως, η εμπειρία ενός live των Mono αποτελεί σχεδόν πάντα ένα σίγουρο συναυλιακό στοίχημα. Αναμένουμε ανυπόμονα να εκπληρώσουν την υπόσχεση να επιστρέψουν -για την παρουσίαση του επόμενου δίσκου τους- με την οποία κλείνουν την συναυλία τους.