Έφτασα αρκετή ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας βρίσκοντας μετά από λίγη ώρα το φίλτατο Πανόπουλο, ο οποίος είναι βετεράνος ως προς τις ζωντανές εμφανίσεις των αποψινών headliners επί ελληνικού εδάφους.
Ακριβείς σαν ελβετικό ρολόι, το support trio των Grooms, εμφανίζονται σαν φαντάσματα στη σκηνή του club. Εκ πρώτης όψεως είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι δεν υπάρχει μπάσο στη σύνθεση καθώς η χαριτωμένη Emily Ambruso έχει αποχωρήσει εδώ και καιρό, εντούτοις η κιθάρα του Jay Heiselman παράγει όλο τον απαραίτητο όγκο.
Αντλώντας όλες τις επιρροές από τα σπλάχνα της Νέας Υόρκης (καθότι από το Brooklyn) , από τους Velvet Underground και τους ρηξικέλευθους Sonic Youth, αλλά και τους Modest Mouse την dream pop και το shoegaze των 90’s.
Πλαισιωμένος και από τον εκπληκτικό drummer Steve Levine ο Τεξανός mainman Travis Johnson, αναπαράγει πραγματικά trippy ηχητικά κύματα τόσο μ την κιθάρα του όσο και με την υπνωτιστική φωνή του. Σύντομο cameo κάνει και Robi Gonazalez κάπου στη μέση του σχετικά σύντομου μισάωρου σετ.
Οι επίσης νεοϋορκέζοι A Place to Bury Strangers κυριολεκτικά χώνονται με το καλημέρα ταλαιπωρώντας δίχως αύριο τα όργανα τους. Ο ιθύνων νους Oliver Ackerman, διάσημος για τα πετάλια παραμόρφωσης που κατασκευάζει ο ίδιος, απ’ όσο μου λέει ο φίλος Πανόπουλος, έχει πάρει όλες τις σωστές rock πόζες στροβιλίζοντας την ήδη μισοδιαλυμένη κιθάρα του.
Ο ήχος είναι απολαυστικά βορβορώδης και ακολουθεί τις επιταγές του πειραματικού ήχου/noise rock του Μεγάλου Μήλου, δείχνοντας έντονες τάσεις προς τον ηλεκτρονικό ήχο ως ευρύτερη ιδέα. Τα strobe χτυπάνε αλύπητα, ενώ η γραφική φιγούρα του μπασίστα Dion Lunadon με το ριγέ ναυτικό μπλουζάκι κινείται πέρα δώθε και επιχειρεί συχνά πυκνά crowd surfing, ώσπου κάποια στιγμή και για κάποιο απροσδιόριστο λόγο όλη η μπάντα πηδάει μέσα στο πλήθος και χάνεται μέσα σε αυτό. Αυτό που φαίνεται είναι φωτορυθμικά πίσω από ένα κύκλο ανθρώπων.
Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι εξωφρενικό, καθώς ο Ackerman παίζει με κάποιου είδους μίκτη παράγοντας εξίσου θορυβώδη ηλεκτρονική μουσική. Η μπάντα ανεβαίνει για λίγο ακόμη στη σκηνή και αποχωρεί απρόσμενα πρόωρα. Οι ωτοασπίδες μου έπιασαν τόπο σε αυτήν την υπέρμετρα παρανοϊκή εμφάνιση.
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
520 
