Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια από τότε που και εγώ, όπως πολλοί άλλοι, ήμασταν στο τριπάκι του metal ατμοσφαιρισμού, ο οποίος έχει φύγει από το εμπορικό προσκήνιο, αλλά διατηρώ ανοικτές αγκάλες για ότι όμορφα σερβιρισμένο.
Οι Ζωγραφιώτες Moaning Silence με το ντεμπούτο τους “A World Afraid of Light” με έκαναν να αναπολήσω και να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τους My Dying Bride.
Σε αυτά τα εδάφη περνούν το μουσικό τους άροτρο οι Moaning Silence, με ένα τσικ γρηγορότερα tempo από τους Βρετανούς, συν τα γυναικεία φωνητικά που πλαισιώνουν τα βασικά αντρικά.
Κομμάτια σαν το “Black Skies” σε βάζουν σε κλίμα καταχνιάς και απόγνωσης, με τη σκληροντουμική τους δομή και την καλή τους παραγωγή.
Όπως και οι ίδιοι αναφέρουν, έχουμε να κάνουμε με “δέκα τραγούδια για θλίψη, έρωτα, σκοτάδι, μνήμες και χαμένη ελπίδα που είναι έτοιμα να γεμίσουν τις κούφιες μας πληγές”, μέσα σε ένα όμορφο εξώφυλλο του Γάλλου ζωγράφου Gilles Grimmoin.
Αν πας πίσω στα χρόνια τότε που μεσουρανούσαν οι On Thorns I Lay (οι οποίοι επέστρεψαν δυναμικά) και οι Odes of Ecstacy στην εγχώρια σκηνή, θα βρεις ένα κοινό τόπο όπου οι Moaning Silence βρίσκουν τρόπο να φέρουν το ατμοσφαιρικό doom πιο κοντα στα female fronted σύγχρονα πλαίσια.
Από το εναρκτήριο “Solitude” που σου δίνει τις μουσικές του βάσεις, τη μπαλάντα “On fragile Wings”, το οδηγημένο από το πιάνο “Parissiene moonlight” ως το βαλς του “As if it was yesterday”, το “A World Afraid of Light” αποπνέει πολυπολιτισμικότητα με βάση το ατμοσφαιρικό Metal.
Δυνατές στιγμές τα “Stay” και “An Elegy for the Crestfallen” (κάτι από Anathema δε σου κάνει αυτό;) σε ένα σύνολο που αξίζει να αποκτήσει εκείνος που γουστάρει τα βιολιά των MDB και τα γυναικεία φωνητικά.
Καλώς ήρθατε και καλή συνέχεια!
669 
