Μια από τις νέες δουλειές που θα χαρακτήριζε ως “αναμενόμενη” οποιοσδήποτε ασχολείται με τα δισκογραφικά τεκταινόμενα στην ταλαίπωρη χώρα μας, είναι κι αυτή που περίμενα από τους Αθηναίους Sorrowful Angels, τρίτη full length απόπειρα τους, τέσσερα χρόνια μετά από το “Omens”.
Μια μπάντα σκοτεινού heavy rock / metal, όχι του βαρύτερου τύπου που υπάρχει σίγουρα, αλλά εκείνου του λεπτεπίλεπτου (του “intellectual” αν θέλεις), μιας μουσικής δηλαδή που η ψυχαγωγία κατά την ακρόαση δεν είναι δα και αυτοσκοπός.
Στο “Remedie”, τo κουαρτέτο του κιθαρίστα / τραγουδιστή) Διονύση Χριστοδουλάτου (ο οποίος είναι παράλληλα και keyboardίστας στους Chaostar), αποδίδει ευχάριστο, αυτόφωτης προσωπικότητας dark metal, χαμηλής ταχύτητας ως επί τω πλείστω ρυθμών των Γιάννη Λιτινάκη (μπάσο) και Στέλιου Παύλου (drums) (πάρα πολύ καλοί παίχτες και οι δυο τους, αθόρυβοι αλλά ουσιαστικότατοι), υπό μια καθαρή, λεπτομερή ηχητική περιβολή (που φυσικά με μεγαλύτερο budget θα απογείωνε πλήρως τις πολύ καλές συνθέσεις των Sorrowful Angels).
Το υλικό του νέου album των Sorrowful Angels ακούγεται σύγχρονο, με αξιοπρεπέστατους goth (αν και πλήρως απομακρυσμένο από αντίστοιχους female-fronted “metal”) συμφωνισμούς που αναμειγνύονται με τα οξεία προοδευτικότατα riff των Χριστοδουλάτου / Νικόλα Περλεπέ (“Dream In Black”, “Leap of Faith”) και μου άρεσαν πάρα πολύ οι εσκεμμένες αυξομειώσεις στην τραχύτητα, κάτι που αναδύει μια θεατρική κλιμακωτή ένταση καθιστώντας τις συνθέσεις πολύ ενδιαφέρουσες, σε συνδυασμό με τα πολυφωνικά πληκτροφόρα backgrounds που διαδραματίζουν αρκετά σημαντικό ρόλο στο όλο εγχείρημα. Gothic συναίσθημα υπάρχει διάσπαρτο, για παράδειγμα στο “Ghosts of Concrete”, αλλά αναφέρομαι στο straight ’80s, σκοτεινό, βρετανικό κυρίως gothic και στη σχετική riffολογία του και φυσικά χωρίς καμία υπόνοια αντιγραφής, η επιρροή αυτή εμφανίζεται ως ηχητικό “άρωμα” στις συνθέσεις, παραπέμποντας στον ήχο αυτόν και όχι καθορίζοντας το συνθετικό απόβαρο του album).
Υλικό συναισθηματικό αλλά όχι κλαψομούνικο, που αφήνει μια ιδιαίτερη γεύση στις αρκετά μελετημένες συνθέσεις που progίζουν αρκετές φορές (“Shatterbox”), με πολύ καλά φιλτραρισμένες τις όποιες επιρροές του, επιδεικνύοντας ένα άκρως αυθεντικό εκφραστικό πρόσωπο το οποίο παίρνει σάρκα και οστά από τη φωνητική ερμηνεία του Χριστοδουλάτου (ο οποίος έχει πολύ ωραία φωνή αλλά θέλει οπωσδήποτε δουλειά στην προφορά του, μιας και δείχνει τη μη αγγλική καταγωγή του από το πρώτο δευτερόλεπτο, κάτι όχι αναγκαία κακό και πάντα υπό το πρίσμα ότι τα αγγλικά θεωρούνται ως η φυσική γλώσσα του rock / metal).
Εξαιρετικές στιγμές θα χαρακτήριζα το My Dying Brideικό doomy “Resonate my Senses”, μια μπαλαντοειδής, ενορχηστρωμένη με κλασσικίζοντα όργανα, μικρή ελεγεία, το “Immaculate Disguise” με το πολύ όμορφο ρεφρέν του, το εναρκτήριο “Witch Hunt” και το επιλογικό αριστουργηματάκι “A Question of Pride” με το πολύ λυρικό solo του.
Θα έλεγα ότι το “Remedie” είναι ένα όμορφο, δυνατό heavy rock album υποβόσκουσας δυναμικής, θέλει να του αφιερώσεις χρόνο για να συλλάβεις το συνθετικό όραμά του χάριν της προοδευτικής, θεατρικής φύσης του και σίγουρα ακρόαση στην ακρόαση, θα σου αρέσει όλο και περισσότερο. Έχει αδυναμίες, αλλά αυτές εστιάζονται στο τεχνικό κομμάτι αυτής της ηχογραφημένης δουλειάς, της οποίας το μεράκι και το ταλέντο είναι ολοφάνερα, χωρίς να αγγίζουν την συνθετική ακεραιότητά του. Πολλά μπράβο από εμένα, ευελπιστώ σε ανώτερα επίπεδα.
499 
