Αν μιλήσω περί ανθήσεως της ελληνικής metal σκηνής τα τελευταία χρόνια, θα φανώ το λιγότερο κοινότυπος.
Είναι τόσα τα ποιοτικά δείγματα που ξεπετάγονται εδώ κι εκεί που πραγματικά το να χάσκεις με ανοιχτό το στόμα από δέος μονολογώντας “τι είναι ετούτο πάλι; Ω ρε μάνα μου!…”, να είναι πλέον μια φυσιολογικότατη αντίδραση κατά τις ακροάσεις. Βέβαια οι αθηναίοι RandomWalk δεν είναι και χθεσινοί.
Από το 2008 που πρωτοεμφανίστηκαν με το debut τους “Redemption”, υπήρξαν ένα από τα πιο καινοτόμα σχήματα στο χώρο του μελωδικού goth / doom / dark metal κάτι που παγιώθηκε με το γαμάτο “Absolution” πριν πέντε ολόκληρα χρόνια. Κάτι που σίγουρα δεν θα αλλάξει με το νέο album τους “Declaration”, ένα εξαίσιο σύνολο τραγουδιών σύγχρονου μελωδικού doom / συμφωνικού (κατ ‘ουσίαν και όχι γιαλαντζί) / death metal, μια πλήρως καλαίσθητη κυκλοφορία αμιγώς metal χαρακτήρα.
Η μουσική των RandomWalk με λίγα λόγια ξεχωρίζει για την αυθεντικότητα και την προσωπικότητά της. Τα δομικά της στοιχεία είναι οι πανέμορφες συμπλοκές αυτόφωτης κλασικίζουσας μουσικής με την αγριάδα του μελωδικού death metal (ειδικότερα σουηδοτραφούς καταγωγής, με τις αύρες των Sentenced, των Amon Amarth ή και των Dark Tranquillity σε πολλά σημεία να εμφανίζονται στο προσκήνιο – ειδικά εκείνες οι blast drumming στιγμές των Harry Mason (drums) και Constantine (μπάσο) όπως του φερώνυμου “Declaration”, του “The Crown” και του “Savage Grace” με εγκαύλωσαν σε υψηλότατα επίπεδα, σφοδρώς και πολλαπλώς), υπό έναν λιτό, απέριττο, αλλά λεπτομερέστατο ήχο, απόλυτα συμβατό με το προοδευτικότατο συνθετικό σκεπτικό που διαχέει το album (άξιοι συγχαρητηρίων οι κύριοι John Mcris, Fotis Benardo και Ηλίας Φλάμμος για τη γενική ηχητική “εικόνα” του δίσκου).
Φοβερές ενορχηστρώσεις από τον Δημήτρη Τσούκα, o οποίος με τον ατμοσφαιρικότατο καμβά που απλώνει πάνω από το “Declaration” καθ’ όλη τη διάρκεια του, εμπλουτίζει σε μεγάλο βαθμό τις άκρως ενδιαφέρουσες συνθέσεις του, τονίζοντας με τη σειρά του τα ευρηματικά, πανέξυπνα riffs των Monsieur Nonsense και Wartooth (κιθάρες αμφότεροι). Όσο για τον Jean Baptiste, αυτό που έχω να πω είναι ότι έχει μια τρομερά δουλεμένη φωνή, με φοβερή προφορά, είναι ένα δυναμικότατο λαρύγγι χροιάς κάπου ανάμεσα στον Mat Barlow (στις λίγες στιγμές που καθαρίζει) και στους Taneli Jarva (Sentenced, The Black League) και Mikael Stanne (Dark Tranquillity), εντυπωσιακός στα growls, ερμηνεύοντας την λεκτική ποίηση των στίχων του.
Εκτός από τα προαναφερθέντα τραγούδια, πολύ καλές στιγμές επίσης είναι τα “Dormitory”, ένα μονόπρακτο ακουστικό κιθαριστικό καθαρτήριο, φυσική συνέχεια / εξόδιο του “The Crown” ενώ μου άρεσε πάρα πολύ η death / black metal riffολογία των “Absentia” και “The Rose”, η οποία μου έφερε στο νου τις μελωδικές στιγμές των Ημίθεων Dissection υπό έναν “επικό” στακάτο κιθαριστικό μανδύα, το”Darken Shine Repent” με το πανέμορφο ρεφρέν και τον εκπληκτικό επίλογό του όπως και το “One Last Wish” που κλείνει πανάξια το εξαιρετικό αυτό album.
RandomWalk και “Declaration” λοιπόν, ένα θεατρικό “ισοδύναμο” μιας ακολουθίας μουσικών κβάντα υπαρκτής μελαγχολίας, αλλά με μια εκφορά που την καθιστά αρομαντική, απογυμνωμένη από απατηλές συγκινήσεις. Το κίνητρο του “Declaration” είναι ο πόνος. Χωρίς περιττολογίες, ματωμένα φεγγάρια, μαυροντυμένες παρθένες και μεταλλοκαζανόβες που “μπουζουκίζουν” κιθαρωδώς. Μόνο μέσος καθημερινός πόνος για εκδιδόμενες, πλέον, πανανθρώπινες αξίες. Κάποιος ανώνυμος είχε πεί ότι τη γυμνή αλήθεια την ντύνει ο καθένας όπως θέλει. Μπορείς να θεωρήσεις τους RandomWalk σαν το απόλυτο αντικατοπτρικό είδωλο της ανωτέρω ρήσης. Όχι, η αλήθεια θα παραμείνει γυμνή ακόμη κι αν χρειαστεί να πεθάνει από το κρύο. Και το “Declaration” αποτυπώνει με σαφήνεια αυτόν τον αντικατοπτρισμό. Δίσκος – τσιγάρο και σίγουρα μέσα στα καλύτερα του τρέχοντος έτους.
651 
