Βλέπεις το εξώφυλλο και λες “οκ, black της κακιάς ώρας, αλλά χειμωνιάζει, οπότε μια χαρά”.
Καμιά σχέση με black όμως οι Ephyra, οι οποίοι εν τέλει επιδίδονται σε μελωδικό death που συνδυάζει τον κάφρο και την παρθένα, διαθέτοντας και folk στοιχεία.
Πολεμοχαρής δουλειά το “Along the Path”, αν και εκ του αποτελέσματος δε θα σελώσω το άλογό μου για να επιτεθώ στους εχθρούς μου. Ίσως τους πάρω τηλέφωνο και τους μιλήσω άσχημα, αλλά ως εκεί. Τουτέστιν, δεν είναι κακό το album, αλλά το σχήμα δεν έχει βρει την ισορροπία που χρειάζεται ηχητικά, παραθέτοντας από τη μια πραγματικά ωραία τραγούδια και από την άλλη πολύ (πολύ) μέτρια, με κοινό παρανομαστή την υπερπροσπάθεια να ακουστούν κακούληδες.
Συμπαθέστατοι οι ιταλιάνοι, αλλά έχουν ακόμη δρόμο… Για δεύτερο full length καλά είναι, αν και οφείλουν όπως προείπα να σταντάρουν λίγο το ύφος τους, όπως επίσης να δώσουν περισσότερη προσοχή στην παραγωγή.
Highlights: “Cruel Day”, “Flaming Tears”, “Last Night”, “Alive”
564 
