Οι 5 αυτοί σκληροί Βρετανοί ευαγγελίζονται ότι έχουν βιώσει κάποιες ακραίες καταστάσεις ως μπάντα και αυτό βγαίνει στη μουσική τους.
Αρκετά εύστοχος χαρακτηρισμός για το μεταλλικό hardcore Που που παίζει η μπάντα, και εφιστώ την προσοχή ως προς και τα δύο συνθετικά. Ο νέος δίσκος της μπάντας είναι καταιγιστικός και αρκετά νοσηρός στα σημεία που πρέπει. Για να πω την αλήθεια, για κάποιο λόγο μου θυμίζουν μια μεταλλική εκδοχή των Σουηδών Raised Fist, πράγμα πολύ καλό, στραβοκοιτάζοντας σε σημεία τη ρυθμική παράνοια των Dillinger χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι αγγίζουν κανέναν από τους προαναφερθέντες.
Βέβαια, υπάρχει εκείνο το ιντερλούδιο με το πιανάκι κάπου στη μέση του δίσκου που σε ψιλιάζει για άλλα πράματα και μετά από αυτό η προσέγγιση του δίσκου γίνεται για κάποια κομμάτια κάπως πιο μεταμοντέρνα με πιο επεξεργασμένες και μελωδικές κιθάρες. Αλλά τα πράγματα επανέρχονται γρήγορα στη θέση τους. Γενικά ένας δίσκος που εκπέμπει οργή, πόνο και απελπισία. Καθημερινά συναισθήματα δηλαδή.
580 
