Πρόλογος – “Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στην ευχάριστα δυσκολότατη θέση να αξιολογήσω με την προσωπική μου γνώμη μια δουλειά η οποία είναι δημιούργημα ενός πολύ καλού φίλου (εικονικού / διαδικτυακού, αλλά αυτό δε λέει και τίποτα) και της παρέας του.
Στους heavy / epic / power metallers Clairvoyant αναφέρομαι του Βαγγέλη Κεραμιδά, μιας μπάντας από εκείνη τη φουρνιά που ξεπήδησε στη χώρα μας στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Με τον Βαγγέλη γνωρίστηκα εδώ και αρκετά χρόνια (όπως και με τόσους άλλους) μέσω του facebook, μου έχει αποδείξει προ πολλού τι πάστας άνθρωπος είναι, μούρη παλιά μέσα στην πιάτσα από τις γνήσιες. Και φυσικά, ξέρει και ο ίδιος τι κουμάσι είμαι κι εγώ. Ως εκ τούτου, με την αντικειμενικότητα μου ανά χείρας και ψηφιακής πένας, θα του τα πω όπως ακριβώς τα άκουσα…”
Έξι χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, οι Clairvoyant στο “The Last Marks of Prophecy” δεν αποκλίνουν εμφανώς από τη μουσική φόρμουλα που έχουν αναπτύξει από 20ετίας. Τι θα πει αυτό; Αυτό θα πει ότι η μουσική του νέου album αποτυπώνεται περιγραφικώς πολύ απλά σ’ αυτό που ονομάζουμε, στυγνό, καθαρό, καρακλασσικό heavy / power metal, παλινδρομώντας ανάμεσα στην πυγμή της αμερικάνικης ’80s σχολής και στη μελωδικότητα της 90’s ευρωπαϊκής.
Αρκετά γρήγορο στην πλειοψηφία του [με αποκορύφωμα τα Stravokavlius… εεεε, συγγνώμη, ήτο αυθόρμητον, Stratovarius / Malmsteenικά (των αρχέγονων Stratovarius μάλιστα) “Fake Hopes” (στο οποίο συμμετέχει ο master Θοδωρής Ζήρας και “Celestial Dream” – κομμάτι που ντύθηκε και με video clip], σίγουρα όχι πρωτότυπο αλλά με διάθεση αποτύπωσης μιας αυτόνομης προσωπικότητας και φυσικά ολοφάνερης “παλαιοντολογικής άποψης, με παραπομπές στους μεγάλους Heir Apparent (στη φυσική μορφή του νέου album συμπεριλαμβάνεται μια διασκευή – tribute στο “Keeper of the Reign”, αρκετά καλά αποδιδόμενη), στους στακάτους Crimson Glory (“War Promises”, “Theater Of Life”) ή στους Metal Church (“Sabotage”).
Εκτός από τον Βαγγέλη ο οποίος παίζει με “πατρική” διάθεση τα οικειέστατα riff και τα γρήγορα κλασικίζοντα solo του, τιμώντας τις διακριτότατες επιρροές του, τα υπόλοιπα μέλη απαρτίζουν μια καλοδουλεμένη ομάδα που αναπαράγει άρτια τόσο το φρέσκο όσο και το παλαιότερο υλικό. Αρκετά καλός ως υψίφωνος ο Ιταλικής καταγωγής liour Griften, τραγουδάει με πολύ δύναμη, σε σημεία τραχύνει χρωματίζοντας με επικότητα τις πολεμοχαρείς συνθέσεις του leader του, ενώ τόσο ο νεοφερμένος Φοίβος Ανδριόπουλος στα drums ακούγεται καταρτισμένος και επαρκέστατος στα “δύσκολα”, γρήγορα σημεία στη ροή του album (και απόλυτα μελετημένος στα remix των “Stand and Resist” (γαμάτο μέχρι δακρύων) και “Future Warning” που προέρχονται από το προηγούμενο LP “Time’s Crime” του 2009) όσο και ο Χρήστος Καλαβρής (μπάσο) που ακολουθεί κατά πόδας (και δείχνει τις τεχνικές αρετές του, αποδίδοντας άριστα στο cover των Heir Apparent), συνθέτουν ένα καλό, δεμένο δίδυμο. O δε Δημήτρης Στασινός που έχει αναλάβει πολλά πρόσθετα κιθαριστικά μέρη, συμβάλλει πολλά στο τελικό αποτέλεσμα, όπως το ίδιο πράττει και ο μεγάλος Goran Edman (Yngwie Malmsteen, Vinnie Vincent Invasion, Brazen Abbot κ.α.), ο οποίος συνεισφέρει τα φωνητικά του στο “Forgotten Dreams”.
Ο ήχος θα σήκωνε αρκετές βελτιώσεις, αλλά σχεδόν πάντα αυτό είναι ένα ζήτημα που εμπίπτει σε τεχνικά ζητήματα και αφορά budgets και χρόνο. Η παραγωγή δεν είναι κακή. Για την συνθετική εικόνα, το “The Last Marks of Prophecy” έχει τον ήχο που του πρέπει. Ούτε modern γυαλάδες, ούτε μπερδεμένα εφέ, πέρα των “συμφωνισμών” που επιχειρούνται στο soundtrackικό “Introduction to Forever” intro του album και στη ραφιναρισμένη γλυκύτητα του επιλογικού instrumental “Farewell to the Past”. Από την άλλη, μου έμεινε ο λίγο οξύς ήχος του ταμπούρου, αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικής λόξας, όπως προείπα είναι τεχνικό το ζήτημα και δεν έχει να κάνει με τις αξιοπρεπείς συνθέσεις των Clairvoyant.
Εν ολίγοις. Στριμμένο, ξεροκέφαλο, δεινοσαυρικό, εκατό τοις εκατό προύφ, τίμιο, νοσταλγικό, μπιροπόσιμο, ανθρώπινο, street πνεύματος, μαχητικό greek heavy metal. Πως είπες; Cult; Αυτό είναι το “The Last Marks of Prophecy”. Και μαγκιά του. Και μόνο για την προσπάθεια και τον ιδρώτα που απαιτεί μια δισκογραφική δουλειά, οποιασδήποτε μπάντας, από εμένα ένα μεγάλο μπράβο. Από εκεί και πέρα, αυτιά είναι αυτά, καθείς και τα γούστα του. Μπράβο Βάγγο & Co. Μου άρεσε το δισκάκι σας. Μιλάμε.
711 
