Η νέα μόδα που θέλει την Ελλάδα να συμμετέχει στους εορτασμούς του Halloween, έχει σηκώσει θύελλα σχολίων στα φόρα, στα social τα media και τις λογής ιντερνετικές κοινότητες.
Από τη μια βρίσκονται εκείνοι που χλευάζουν το όλο θέμα, με κύριο επιχείρημα το αν υπήρχε κάτι ανάλογο στου καθενός το χωριό και από την άλλη εκείνοι που παραθέτουν σωρεία αντεπιχειρημάτων που έχουν ως βάση τις ήδη αλλοιωμένες παραδόσεις μας, όπως το δέντρο -αντί το καράβι- τα Χριστούγεννα, και ούτω καθεξής.
Παράλληλα, πολλά άρθρα ξεπετάχτηκαν τα οποία προσπάθησαν να βάλουν μια τάξη στο θέμα, προτείνοντας μάλιστα τους σωστούς τρόπους εορτασμού του Halloween, όπως επίσης και διάφορα τραγούδια κατάλληλα ως soundtrack. Εν ολίγοις, ένα μάτσο άχρηστες πληροφορίες που μετουσιώθηκαν σε κλικ λόγω ημερών.
Το θέμα και των μεν και των δε, είναι το κατά πόσο υπάρχει χώρος στον, ούτως ή άλλως, καρναβαλίστικο ετούτο τόπο, για τέτοιου είδους γιορτές και μεταμφιέσεις που θυμίζουν απόκριες, κυρίως επειδή έχουμε την τάση να τα συγχέουμε όλα και να τα εκπορνεύουμε με βάση τις συνήθειες του μέσου έλληνα που δηλώνει ως αγαπημένο του βιβλίο το “Μίκι Μάο”. Κανένας όμως δεν παραδέχεται το γιατί γίνεται όλο το σούσουρο…
Το εν λόγω “έθιμο” λοιπόν, ξεκίνησε μόλις πριν λίγα χρόνια στη μικρή μας ψωροκώσταινα, αλλά όχι για να υπάρξει μια ελληνική συμμετοχή στην όλη φάση ή για να δείξουμε πιο ιντερνασιονάλ σαν πολίτες μιας μνημονιακής χώρας. Πιο πολύ έγινε διότι τα μαγαζιά έψαχναν έναν ακόμη τρόπο για να κάνουν πάρτι. Τόσο απλό! Δεν κρύβεται λοιπόν κάποια βαθυστόχαστη ιδέα πίσω από το όλο εγχείρημα και όσοι προσπαθούν με διαδικτυακά νύχια και δόντια να υπερασπιστούν το Halloween με λογής αναλύσεις για την προέλευσή του, είναι το λιγότερο ανόητοι, διότι πολύ απλά το παίρνουν πιο σοβαρά από εκείνους που το έφεραν εδώ.
Μια πρόφαση λοιπόν είναι για να ξεδώσει ο κόσμος και να κάνουν κι ένα καλό ταμείο τα μαγαζιά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στον υπόλοιπο κόσμο, λειτουργεί διαφορετικά προφανώς, αλλά η ελληνική πραγματικότητα είναι πάντα πιο κυνική από όσο νομίζουμε.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι το κατά πόσο θέλουμε μια ακόμη γιορτή για να περνάμε καλά… Και η απάντηση είναι “γιατί όχι;”. Ας μασκαρευτούν όσοι θέλουν κι ας χορεύουν μέχρι το πρωί. Οι υπόλοιποι σίγουρα έχουν κι άλλες επιλογές, άπαξ και δεν το επευφημούν, αρκεί να μην υπάρχει η νοοτροπία του επιβεβλημένου, διότι, κακά τα ψέματα, δεν είναι δα και κάτι με το οποίο μεγαλώσαμε, άρα δεν υπάρχει λόγος να μας τα πρήζει η μικρή μερίδα νεο-καρνάβαλων…
Ας περνάμε μωρέ ευχάριστα, είτε με γιορτές, είτε δίχως. Δεν είναι δα πως χρειαζόμαστε κολοκύθες, μάγισσες και “τρικ-ορ-τρί” για να βγούμε να πιούμε.
214 
