Αν και δεν καταλαβαίνω γρι από τη μητρική τους γλώσσα (έφυγε και η Λιβεράκου, νταξ, ανέβηκε στις βόρειες παρυφές του πλανήτη μας, παντρεύτηκε, ησύχασε, όλα καλά, να πίνεις το γάλα σου μην τα πάρω…), εντούτοις οι Σουηδοί Den Stora Vilan είναι από τα σχήματα που δεν μπορείς να αντιπαθήσεις.
Αυτό το μίγμα σουηδικού pro-prog με αρκετή δόση από late 60’s british rock, είναι αρκετά συμπαθητικό και μολονότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλεις άκρη για τη στιχουργική θεματολογία του νέου (τρίτου) τους album “Utsikt Mot Havet”, ενός χορταστικότατου συνόλου 71 λεπτών, είναι σίγουρο ότι θα σου αρέσει αν μπορεί να συμβιώνεις με την ταμπέλα του “παλιακού”.
Παλαιολιθικά, “λαμπάτα” riff, ψυχεδελικός, “χίπικος” (θα στον κοκκινίσω το κώλο αν συνεχίσεις να τρως ανεξέλεγκτα κρουασάν Χαρούλα μου – μια πιτσιρίκα, φυσικά από το χωριό) αέρας, ηχητικές αύρες πολύ ανέμελων, μακρινών εποχών, χαλαροί ρυθμοί και ένα γενικό “άραγμα”, αν και το ηχητικό ενδιαφέρον είναι σχετικά υψηλό.
Μου άρεσαν πάρα πολύ το “Disneyfilm” το οποίο μου θύμισε μέχρι και τους δικούς μας παλαιοήρωες Σπυριδούλα, το “Bakom Ljuset” με το πολύ όμορφο solo του, ενώ μια σημαντική μερίδα των επιρροών των Den Stora Vilan, οι πρώιμοι Pink Floyd, εμφανίζεται στο “Det vi ej Forstar” (γάμησέ μας, γλώσσα είναι αυτή;), αν και το πρωτογενές προσωπείο αυτών, εμφανίζεται πάρα πολλές φορές ανάμεσα στα τραγούδια. Πολύ καλά επίσης τα “Innan Allt Er Οver” και “Ner vi var Nere” που κινούνται στα πλαίσια της σύγχρονης revival σουηδικής τεχνοτροπίας, η οποία εμπεριέχει αρκετή “doomy” μελαγχολία, τα καθαρά british νοοτροπίας “Stolden” και “Blenk i Asfalten” που μου έφεραν στο νου background μουσικές δράσης από τις παλιές ελληνικές μας ταινίες, οι καθαρές “αμερικανιές” των “Menniskans Sjel” και “Domino”, ενώ ως προσωπική αδυναμία ξεχώρισα το εξαιρετικό, κάργα 70’s hard rock του Wishbone Ashικού “Imorgon”.
Τελικώς, ένα αρκετά αξιόλογο δισκάκι αν δεν έχεις πρόβλημα με τις “ξένες” γλώσσες στο rock σου ή αν ομιλείς σαν να έχεις καταπιεί αγκάθι από τσιπούρα και καταλαβαίνεις τη σχετική γλώσσα, όπως η επί της αρχής αναφερόμενη Αστέρω μας. Για Κυριακές σαν κι αυτή που πίνω ήσυχα το καφεδάκι μου, αξιολογώντας (με τη γνωστή αντικειμενικότητα που με διακατέχει – je suis psonio, je sais) μουσικές προσπάθειες, ένα απολύτως ταιριαστό άκουσμα.
596 
