Υποθέτω πως δεν χρειάζονται συστάσεις.
Ναι, στους σουηδούς doom / “άντε, ας πάει στο γέρο διάλο” goth / deathsters Draconian αναφέρομαι, δηλαδή μια μπάντα που ανήκει στις κορωνίδες αυτού του εικαστικού μουσικού ρεύματος ήδη από το debut τους “Where Lovers Mourn “ του 2003 και οι οποίοι κυκλοφορούν στις μέρες μας το “Sovran”, έκτο album τους ύστερα από τέσσερα περίπου χρόνια σιγής.
Το υλικό του νέου album αποτελείται από πρωτοκλασάτο doom metal, με τη riffολογία των Johan Ericson και Daniel Arvidsson (αμφότεροι κιθάρες) κάπου ανάμεσα στη funeralοσύνη των My Dying Bride και τη μελωδικότητα των μεσαίων Paradise Lost, στα πιο έντονα, δυναμικά θέματα (στα “The Wretched Tide” και “The Marriage of Attaris” για παράδειγμα – σπουδαία τραγούδια και τα δυο τους) που συνυπάρχουν με τη γενική επιβράδυνση που επικρατεί (επαρκέστατοι στους ρόλους τους οι Fredrik Johansson (μπάσο) και Jerry Torstensson (drums), δεν έχει ιδιαίτερες τεχνικές απαιτήσεις το ύφος της μουσικής τους, αν και σε στιγμές, δείχνουν τα τεχνικά “δόντια” τους), ενδεδυμένο με καταπληκτικό, πλήρως πολυφωνικό ήχο.
Πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει η σπουδαία φωνή της νεοφερμένης Heike Langhans, η οποία ισομοιράζεται τα φωνητικά με τον Anders Jacobsson, μόνιμο τραγουδιστή των Draconian και το αποτέλεσμα είναι άκρως εντυπωσιακό, πλήρως απομακρυσμένο από τη μιζέρια που συναντάς πλέον στο 90% του female fronted metal. Η Heike δικαιολογεί απολύτως τη θέση της πίσω από το μικρόφωνο και η συμβολή της στη μαύρη ομορφιά που εκχέεται από το σύνολο του “Sovran” είναι καθοριστική.
Το συμφωνικό “Pale Tortured Blue”, το “Stellar Tombs” με το φοβερά catchy intro θέμα του, το “No Lonelier Star” με το μελαγχολικό / ρομαντικό ρεφρέν του, το σκότος του “Dusk Mariner” και το φοβερό “Rivers Between Us” στο οποίο συμμετέχει ο Daniel Anghede των Crippled Black Phoenix, είναι όλα κομμάτια υψηλού συνθετικού ταλέντου και πηγαίας, doom ομορφιάς μέσα σε ένα σύνολο αδυσώπητου πόνου, σε ένα album που δεν έχει “κοιλιές” στη ροή του.
Οι Draconian με το “Sovran” συνεχίζουν να διατηρούνται στην elite του ιδιώματος και η επιστροφή τους είναι αξιοπρεπέστατη. Αν είσαι fan της απόλυτης μαυρίλας, αν το να απλώσεις το χέρι σου για να πιάσεις τον αναπτήρα από το τραπεζάκι συνιστά “άσκοπη μετακίνηση”, αν το μόνο που ζητάς είναι η καθολική κυριαρχία της Mordor στον ακόμη φωτεινό κόσμο μας, αυτό είναι ένα album που θα σε γοητεύσει, εγκλωβίζοντάς σε στην “οικεία” ωμότητά του. Συνεχίζει την ακολουθία των αριστουργηματικών δίσκων που μας έχουν χαρίσει εδώ και μια ντουζίνα χρόνια οι Σουηδοί, δομώντας με ένα ακόμη λιθαράκι το Draconian metal τους. Πανάξιοι απόγονοι των Ημίθεων My Dying Bride, με ισοκατοχή του ηγετικού σκήπτρου. Και αυτό αποτελεί credit από μόνο του και λέει πολλά.
737 
