Οι Σουηδοί Graveyard είναι στην κορυφή του βουνού που λέγεται retro rock και έχει σαν μεγάλη βάση τη σκανδιναβική χερσόνησο.
Με το “Hensingen Blues” (2011)είχαν εντυπωσιάσει τους πάντες, αφού πρώτα έπεισαν την Nuclear Blast που το κυκλοφόρησε να τους εντάξει στο roster τους, ενώ και με το “Lights Out” (2012) κράτησαν ψηλά την παντιέρα της επιτυχίας. Τώρα, για τρίτη φορά στις πρώτες θέσεις των σουηδικών chart, κυκλοφορούν το τέταρτο ολοκληρωμένο τους πόνημα με τίτλο, “Innocence and Decadence”.
Αέρας 70s και πάλι πνέει, με την παραγωγή αν και καθαρή να παραπέμπει ξεκάθαρα σε blues rock παρελθοντικά χωράφια, με τις κιθάρες να θυμίζουν αρκετά τον Jimi και την φωνή του Joakim Nilsson και πάλι να φαίνεται να έχει κάνει ένα βήμα παραπέρα στην ερμηνεία του.
To album ξεκινάει με κλασικό Graveyard τρόπο στο “Magnetic Shunk”, ένα καλό opening track με δύναμη και μελωδία και τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα στο single που προμόταρε το δίσκο “The Apple and the Tree”, όπου τα φωνητικά μπροστά στη μίξη οδηγούν (“You never had an easy livin’, but it’s the only life you’ve ever known”) και φαίνεται εξαρχής ο αυτοβιογραφικός και εσωστρεφής προσανατολισμός των στίχων.
Το “Exit 97” ρίχνει λίγο τους ρυθμούς και έχει μέσα του αρκετό Led Zeppelin-ισμό και είναι μια από τις δυναμικές μπαλάντες του album. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν και πάλι με το “Never Theirs to Sell” με τα φωνητικά να ακουμπούν τις εξάρσεις του Robert Plant και το “Can’t Walk Out” στη συνέχεια, είναι μια ακόμη εύστοχη σύνθεση που ανεβάζει το σύνολο.
Λίγο soul δε βλάπτει και “Too Much is not Enough” είναι ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του “Innocence and Decadence”, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη το κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το “From in the Wall”. Μια σύνθεση που ξεχωρίζει από αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι Σουηδοί, με μια space ψυχεδέλεια να αναβλύζει μέσα στο κομμάτι και η “άμαθη” φωνή του μπασίστα Truls Mörck κάνει το κομμάτι ακόμη πιο ακατέργαστο.
Το “Cause and Defect” που παίρνει τη σκυτάλη είναι ένας ύμνος από μόνο του και με κάνει να σκέφτομαι αν τελικά το δισκάκι αυτό μου αρέσει περισσότερο από το “Lights Out”.
To “Hard Headed” είναι η πιο σκληρή και παραμορφωμένη στιγμή του album και στο τέλος με δύο όμορφες μπαλάντες σε αποτελειώνουν και ψυχολογικά (λίγο υπερβάλλω!).
Το “Far Too Close” (“And if you leave, where will you go, cause I will follow, slowly i’m making my way”) είναι μια κλασικού τύπου μπαλάντα και αποδεικνύει ακόμη μια φορά το πόσο καλοί μουσικοί είναι σε έμπνευση, αλλά και σε εκτέλεση και στο κλείσιμο μια ακουστική μπαλάντα, “Stay for a Song” με τον Nilsson να καταθέτει στίχους γεμάτους μετριοφροσύνη (“I know i am a decent singer”), τελειώνοντας έτσι έναν από τους πιο όμορφους δίσκους της χρονιάς.
Φοβερά solo, φωνητική ερμηνεία εξαιρετική, ρυθμικά μέρη πιο σταθερά και από τον πύργο του Άιφελ, με αποτέλεσμα άψογο. Κι όμως νομίζω πως ένα βήμα παραπάνω μπορούν να το κάνουν και θα περιμένω!
719 
