Στις 20 Οκτωβρίου ήταν η όγδοη επέτειος θανάτου του αείμνηστου Paul Raven, στενού συνεργάτη της μπάντας, καθώς και κατά καιρούς των Ministry, Prong και άλλων.
Η μπάντα τούτη παλεύει με όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται η μουσική βιομηχανία, με καταχρήσεις και ακόμη και με τον ίδιο της τον εαυτό εδώ και 36 συναπτά έτη, πλέον. Αυτή ωστόσο, είναι μια ιστορία που την έχετε ξανακούσει. Αυτό που ίσως δεν έχετε ξανακούσει είναι ότι πρόκειται για μια από τις πιο αδικημένες μπάντες στον πλανήτη.
Οι λόγοι κυμαίνονται από την έλλειψη αναγνώρισης του έργου της, αλλά και των συντελεστών της μεμονωμένα, έως την έλλειψη απήχησης, τουτέστιν οικονομικές απολαβές. Τίποτα, εντούτοις, από τα παραπάνω δεν απέτρεψε τον Jaz Coleman και τους συντρόφους του στην μπάντα από το να επηρεάσουν σχεδόν όλο το φάσμα του σκληρού rock, από τους Metallica (αν θυμάστε το “The Wait” από το Garage Inc.), τους Amebix, Godflesh και τους ίδιους Ministry μέχρι τους ΝΙΝ, Nirvana, τους Helmet, τους FNM, τους Foo Fighters (ο Grohl έπαιξε όλα τα drums στον εκπληκτικό ομώνυμο δίσκο του 2003), τους Fear Factory (έχουν διασκευάσει το “Millenium”) και τους Colliseum. Και τα παραπάνω, χωρίς να συνυπολογιστούν οι ενορχηστρώσεις που έχει κάνει μόνος του τρελό – Jaz και τις παραγωγές του μπασίστα Youth, από τους Verve ως τους Orb.
Για όσους δεν έχουν ήδη εισαχθεί στον ήχο των Killing Joke, αυτό που πρόκειται να ακούσουν, τουλάχιστον στο παρόν “Pylon”, είναι βαρυφορτωμένο νεοκυμματικό punk που σίγουρα παραπέμπει στο βιομηχανικό ήχο προηγούμενων δεκαετιών. Σίγουρα πιο βαρύ από κιθαριστικής απόψεως και λιγότερο ηλεκτρονικό και εγκεφαλικό από τον προκάτοχο του, το ευφάνταστα τιτλοφορημένο “MMXXII” του 2012 και ίσως πιο κοντά στο ανανεωτικό και βαρύ “Absolute Dissent”, οι KJ κάνουν μια μικρή αναδρομή στον ήχο τους ξεκινώντας με το μανιασμένο “Autonomous Zone” , του οποίου τα synthesizer είναι βγαλμένα κατ’ ευθείαν από τα σπλάχνα του κοσμογονικού και προοδευτικού “Pandemonium”, ενώ ακριβώς το επόμενο τραγούδι θυμίζει το ακραία groovy “Hosannas from the Basement of Hell” του 2006. Εν συνεχεία καταφεύγουν στην ατμόσφαιρα του προαναφερθέντος “ΜΜΧΙΙ” με το δυσοίωνο “New Cold War” και επιστρέφουν τη χάρη στους Fear Factory με το μελωδικά θλιμμένο “Euphoria”.
Και δεν αποφεύγουν να φλερτάρουν και με τους χορευτικούς ρυθμούς των 80’s με τις νεοκυμματικές κιθάρες, προσφορά του Geordie Walker, και την αγέραστη φωνή του Coleman να υπνωτίζει και να μεταδίδει μανιφέστα στο δηκτικό “Big Buzz”. Το original line-up της μπάντας, παρόλο που αγγίζει επικίνδυνα τα 60, κάνει περίφημη δουλειά με πολύ απλές συνθέσεις, κάνοντας ακόμη και τους επιγόνους της να ακούγονται συμβατικοί. Σημειωτέον, στον παρόντα ο Jaz (ετών 55) αποφασίζει να μην καταπονήσει άλλο τη φωνή του με τον τρομακτικό οχετό των προηγούμενων δίσκων, και να τραγουδήσει αμιγώς, σχεδόν, μελωδικά, χωρίς, βέβαια, να αποφεύγει να θίξει διεφθαρμένες κυβερνήσεις, μεγαλόπνοες συνωμοσίες, θεούς και δαίμονες με στίχους που θα έκαναν τον Zack De La Rocha να κλαίει και τους ουρανούς να πέσουν.
Ειλικρινά, μια αδιαμφισβήτητα κορυφαία κυκλοφορία από μια κορυφαία μπάντα. Η ευχή είναι να συνεχίσουν να βάζουν τα γυαλιά στον κόσμο για 100 ακόμη χρόνια ακόμη γιατί είμαστε από πίσω τους.
916 
