13 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, η ιδιάζουσα περίπτωση από την Ουαλία που ακούει στο όνομα Skindred συνεχίζει ακάθεκτη στο βιολί της.
Όχημα του μοναδικού Benji Webbe, γνωστού από τους πρωτοπόρους Dub War, αναμειγνύουν όπως πάντα το metal, το dub, τη reggae και τα ντραμόμπασα, σκλάβοι του groove και του dancehall ήχου άμα αυτό συμπεριλάμβανε μπάχαλα και καμένα μπατσικά.
Η συνταγή είναι γνωστή και χωρίς πολλές διαφορές από τα προηγούμενα, άλλωστε όταν είσαι ένας από τους ελάχιστους, αν όχι ο μόνος, εκπρόσωπος ενός ήχου δεν νοιώθεις και καμιά τρελή ανάγκη να διαφοροποιηθείς. Μόνη διακριτική αλλαγή είναι ίσως μια αύξηση των μελωδικών φωνητικών και της pop ευαισθησίας σε σχέση με το ανελέητο raga metal χοροπηδητό των κλασσικών “Babylon” και “Roots Rock Riot”, αλλά και αυτό είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα.
Κακά τα ψέματα, όταν κανείς κριτική ένα δίσκο Skindred είναι σαν να κάνεις κριτική ένα δίσκο των Guantanamo School of Medicine, η μουσική είναι ψιλοδεδομένη και στην πραγματικότητα κάνεις κριτική στον frontman. Όπως και με τον Biafra από όταν έφυγε από τους Kennedys, έτσι και με τον Benji, στην ουσία ότι κυκλοφορία βγάλουν είναι ένα μάτσο ταλαντούχοι μουσικοί που γράφουν μουσική πάνω, και τρέχουν να προλάβουν συνήθως, στα φωνητικά τους. Και ο Benji παραμένει οδοστρωτήρας, δεν σταματάει ούτε για ανάσα δείχνει στις ελληνίδες μάνες τι πα να πει πραγματική γλωσσοδιάρροια.
Στιχουργικά κλασσικά κοινωνικοπολιτικοί με σλογκανίστικη νοοτροπία, παραγωγή δυνατή και μπασάτη όπως πάντα, η φάση είναι απλή, είτε δεν σας ψήνει η φάση τους γενικά οπότε άστε καλύτερα, υπάρχουν και άλλα πράγματα να ακούσετε, είτε γουστάρετε Benji και ετοιμάζεστε για twerk μιας και ο δίσκος αυτός θα καλύψει απόλυτα τις ανάγκες σας για χορό.
503 
