Πάρα το γεγονός ότι είναι καθημερινή, διαπιστώνω ότι το Death Disco είναι και πάλι ασφυκτικά γεμάτο, τουλάχιστον στη μέση του σετ των Αθηναίων Cyanna Mercury, που παρακολουθώ για πρώτη φορά μετά την μετονομασία τους.
Οι πέντε Αθηναίοι έχουν αφήσει, πλέον, στο παρελθόν το χορευτικό pop και έχουν καταφύγει σε πιο κλασικές μορφές και δη έχουν πλέον γερές βάσεις στον ψυχεδελικό και garage ήχο προηγούμενων δεκαετιών. Το ανανεωμένο γκρουπ είναι αρκετά σφιχτοδεμένο και έχει δουλέψει συστηματικά τον ήχο του, όπως φαίνεται και από την επί σκηνής παρουσία τους, καθώς υπάρχουν εναλλαγές μικροφώνων και θέσεων σε κρουστά από μεριάς του frontman Σπύρου, που εν γένει δίνει μια παθιασμένη ερμηνεία.
Περί τις δέκα και οι Αμερικανοί headliners ανεβαίνουν στη σκηνή υπό τον ήχο διαφόρων ζωντανών κρουστών που δίνουν τη σειρά τους σε δυνατές παραμορφωμένες κιθάρες. Τουλάχιστον δύο από τα πέντε μέλη της μπάντας φαίνεται να έχουν ξεμείνει από τη δεκαετία του ’70 και σίγουρα προετοιμάζουν τον ακροατή για το τι θα ακολουθήσει. Τα τραγούδια είναι μακροσκελή και κατά κύριο λόγο ορχηστρικά, καθώς οι δύο κιθαρίστες που μοιράζονται τα φωνητικά σε ελάχιστες περιπτώσεις τραγουδούν καθ’ όλη τη διάρκεια ενός τραγουδιού.
Πόσο μάλλον όταν καταφεύγουν σε διαφόρων ειδών πειραματισμούς, όπως τα άπειρα πεταλάκια παραμόρφωσης που έχει έκαστος εκ των εγχόρδων στη διάθεση του, πλην του βιολιού, που παρεμπιπτόντως, προσθέτει αρκετά στο folk στοιχείο, των δοξαριών επάνω στην κιθάρα, της προηχογραφημένης ινδικής ταμπούρας που ακούγεται κάποια στιγμή από τα μικρόφωνα και προφανώς, των ποικίλων κρουστών που κάνουν εδώ κι εκεί την εμφάνιση τους, ακόμη και κατά το pit stop της αλλαγής χορδών.
Η μπάντα δείχνει αρκετά σίγουρη και επαγγελματική, αν και αρκετά χαμένη και κάπως αποκομμένη μέσα σε αυτό το σύννεφο από πατσουλί, κιθαριστικών θορύβων και βαθιά ψυχεδελικής ευρύτερης διάθεσης. Ακόμη και η αποπνικτική από τον καπνό ατμόσφαιρα συνάδει με τα επί σκηνής τεκταινόμενα.
photos: Αναστασία Παπαδάκη
570 
