Άλλο ένα σχήμα που με την πρώτη του προσπάθεια θέτει υποψηφιότητα να μπει σφήνα στην εγχώρια elite της ελληνικής power / prog σκηνής είναι και οι Αθηναίοι Endomain, ένα σχήμα που αποτελείται από εξαίρετους μουσικούς και κινείται σε έναν ιδιόμορφο, όσο και αυθεντικότατο τρόπο έκφρασης.
Η μουσική των Endomain είναι αρκετά δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Αν και άμεση σχετικά και συνεπώς αξιομνημόνευτη. Θα μπορούσα να πω πως συμπυκνώνει σε ένα σύνολο τραγουδιών πολλά πανέμορφα στοιχεία που μας χάρισε το thrashοποιημένο prog (πες το αν θέλεις και progοποιημένο thrash ή ακόμη και ο απλός όρος US power metal θα ήταν δόκιμος στην περίπτωσή τους, κανένα απολύτως πρόβλημα) ανά τις δεκαετίες, κυρίως αυτό αμερικανικής καταγωγής, με κυριότερη (και ανέλπιστη ως επιλογή) επιρροή του, τους ημίθεους από το Kentucky, Lethal – ειδικά ο ερμηνευτής Stratis Steele ο οποίος έχει ποικιλία ύφους στα όσα ερμηνεύει, όντας δυναμικός και διαθέτοντας καλό πνευμόνι, μου έφερε στα αυτιά νοητώς πολλάκις τον Tom Edward Mallicoat, είναι αρκετές φορές πολύ παραστατικός – για παράδειγμα στο ομότιτλο track – αλλά θέλει λίγο (πολύ λίγο, δεν έχει εμφανείς αδυναμίες) προπόνηση στην προφορά, με δεδομένη την καλή χροιά που έχει η λυρική φωνή του.
Αυτό που θα συναντήσεις στο “Step In The Machine” δεν είναι τίποτα λιγότερο από ευφάνταστο, περίτεχνα δουλεμένο power metal, από έμπειρους μουσικούς (τα τέσσερα πέμπτα της μπάντας προέρχονται από τους Airged L’amh), με φοβερό ενδιαφέρον, σε ένα album που ζέχνει επαγγελματισμό, πολύ δουλειά και σε ύψιστες δόσεις το πιο απαραίτητο συστατικό. Την ψυχή. Ένα “αρσενικότατο” άκουσμα, αιχμηρό ανά στιγμές, λυρικό σε πολλές άλλες και πολύ καλοπαιγμένο.
Τα σημεία που με εντυπωσίασαν από τα πρώτα ακούσματα κιόλας είναι δύο. Από τη μια οι πανέξυπνες εισαγωγές των κομματιών έχουν μια παράξενα γκαυλιάρικη (άσε κάτω το γάμα ρε μη σφαχτούμε) αίσθηση μυστηρίου, απρόβλεπτη για την πορεία της σύνθεσης (ενδεικτικά σου αναφέρω το γαμάτο “Dreamer In Time” το οποίο αναδεικνύει από πρώτο χέρι τις αρετές του μπασίστα Γιάννη Τσιμά – “παπάδες” λέμε φίλε) αλλά και στην πλειοψηφία του δίσκου έχεις αυτήν την αίσθηση, συνιστώντας τελικώς έναν prog δίσκο κατ’ ουσίαν και όχι καθ’ αυτοαναγόρευσιν, όπως συνηθίζεται στους prog χώρους από πλείστα σχήματα.
Το δεύτερο σημείο που θα μπορούσα να θέσω ως προσωπικό μου highlight είναι η κιθαριστική δουλειά των Γιώργου Σοφικίτη και Δημήτρη Κουρμούση (το ένα πέμπτο που συμπλήρωσε το τελικό line up και προέρχεται από τους Illusory), η οποία είναι άξια κάθε επαίνου. Τεχνικά και πολύ ευφάνταστα riffs, με αέρα άνεσης στα εξαιρετικά μελωδικά solos (που μου έφεραν στο νου, εκτός από την έκδηλη Lethalικότητα, το πετυχημένο δίδυμο των Dan Rock / Brian McAlpin των Psychotic Waltz), πάνω σε μια ποικιλία ταχυτήτων που προσδίδουν οι Τσιμάς και Γιώργος Θανασόπουλος (drums), ειδικά σ’ εκείνες τις μικρές δυναμικότατες στιγμές που η μπάντα Riotίζει, τουτέστιν επιταχύνει και θερίζει (στο “Valley of Disorder” με το καταπληκτικό ρεφρέν του ή στο αριστουργηματικό “Into the Faint Sea” που φέρνει στο νου όλο το αμερικανικό thrash, σε μια ακόμη progίζουσα σύνθεση (η οποία θα μπορούσε να έχει έναν από τους καταπληκτικότερους επιλόγους που ακούστηκαν στο ιδίωμα από καταβολής, γιατί ρε παιδιά δεν αφήσατε αυτό το “γκάζι”; Στο 4:57 έπρεπε να τελειώσει, μα τον Τουτατίς και τον Μπελενός! Αμαρτία!). Ο δε επίλογος “Defy The Master” επαναφέρει το επικό πνεύμα των Airged L’amh, με ένα τραγούδι-σύνοψη όλων των πολύ καλών στοιχείων που δομούν το “Step In The Machine”.
Ο ήχος θεωρώ ότι επαρκεί για να αναδείξει τις δυνατότητες της μπάντας, τα πάντα ακούγονται πολύ λεπτομερή αν και πιστεύω ότι μια πιο “γεμάτη” παραγωγή θα προσέδιδε μια αίσθηση “τελειότητας”, κάτι που δεν στερεί ούτε μισό πόντο από την κραυγαλέα ταλαντούχα συνθετική στόφα του υλικού των Endomain.
Οι οποίοι δικαιούνται να φιλοδοξούν με τον υπέροχο δίσκο που δημιούργησαν. Πλήρης, “πεφωτισμένη” μουσική, δηλωτική του μουσικού ταλέντου της ταλαίπωρης χώρας μας, η οποία με τέτοιες δισκογραφικές παρουσίες, εμπλουτίζει το “ακλόνητον” μιας αδιαμφισβήτητης πλέον, αλήθειας. Ότι έχει πάρει τα σώβρακα της παγκόσμιας σκηνής, σε όλες τις εκφάνσεις της σκληρής μουσικής. Ευελπιστώ σε ισοδύναμη και γιατί όχι, σε ανώτερη συνέχεια.
787 
