“Ω ρε πούστη μου! Πάλι σ’ εμένα έλαχε;”.
Καλά κατάλαβες σύντροφε αναγνώστη, το μυρίστηκες, είσαι γάτα. Ιταλικό “power” “metal” προς μεγάλη μου “χαρά”. Από αυτό που πατάς το play και πέφτεις στα γόνατα υψώνοντας τα χέρια ψηλά και θρηνείς που το πρώτο θύμα στον πόλεμο είναι η αθωότητα (Platoon αστοιχείωτε, Νταφόε λέμε).
Debut λοιπόν από μια παρέα μουσικών που εδρεύει στη Ρώμη (καριόλα, μου άσπρισες τα μαλλιά στο Championship Manager, εεεε, συγγνώμη, ήτο αυθόρμητον…) με δυο τραγουδιστές, δυο κιθαρίστες, έναν drummer και έναν μπασίστα. Ως εδώ καλά, ε;. Χα! Την πάτησες. Έχουν και keyboards! Να στο πω και στα ιταλικά. “Tin poutsisame amigo”.
Φανερές οι αδυναμίες στον ήχο, σίγουρα χάνουν πόντους οι έτσι κι αλλιώς ακίνδυνες αλλά συμπαθητικούλες και ρεφρενάτες στην πλειοψηφία τους συνθέσεις και για ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ (μου ‘χαν λείψει λίγο τελικά, κάπου πρέπει να ξεσπάω κι εγώ, άνθρωπας δεν είμαι;) εμφανίζονται τα κλασσικά καθυστερημένα keyboards, παιγμένα από ένα κοριτσάκι (Ιταλοί είναι, όποια δουν της την πέφτουν, γνωστά αυτά). Και μάλιστα σε στιγμές που πάει να ακουστεί μια ενδιαφέρουσα στιγμή, από συμπαθητικούλες μελωδιούλες (με εντελώς “αλλού” διαφορετικές στάθμες ήχου στις δυο κιθάρες, κάτι πραγματικά αξιοθρήνητο αν δεν το κάνεις σε πρόβα και κυκλοφορείς “δίσκο”) και Helloweenοειδή riffουλίνια. Σκάνε τα πολυαγαπημένα μου πανηλίθια πλήκτρα, ξεκάρφωτα, σαν να πήγε το νήπιο και να ηχογράφησε με το ξυλόφωνο χωρίς να το πάρει χαμπάρι ο μπαμπάς. Καλούτσικα τα φωνητικά της μουνίτσας Veronica Bultrini και του μαύρου σκύλου (γκοθ τα λένε ε;) Marco Palazzi, χωρίς καμιά ιδιαιτερότητα, ο δε drummer Giovani Noe’, αρκετά καλός αλλά τα κρουστά του ακούγονται λες και παίζει μόνος του στο μπάνιο, σε μια παραγωγή για τα πανηγύρια.
Το όμορφο artwork και τα δυο-τρία καλά τραγουδάκια όπως το “Big Fire”, “Strange Dimension” και το “Lovers On Planet Earth” (που δείχνουν ολοφάνερη κλίση προς τις δημιουργίες του Tobias Sammet (Edguy / Avantasia) αλλά σε κανένα σημείο έστω προσεγγιστικές αυτών των επιπέδων) δεν αρκούν για να διασώσουν το album των Sailing To Nowhere (πόσο μπλιάχ όμως;) από τη μετριότητα. Το “To The Unknown” αποτελείται από ένα μάτσο ξενέρωτες απόπειρες χιλιοπαιγμένων θεμάτων από όλα σχεδόν τα συγκροτήματα που έχει βγάλει ο ευρύτερος power / prog χώρος. Δεν είναι τόσο τραγικά κακοί, έχουν κάτι που σε αποτρέπει από το να τους θάψεις, αλλά είναι τραγικά μέτριοι. Απίστευτα νερουλό το αποτέλεσμα.. Ο ορισμός του “βρήκα γκόμενες μουσικούς, έλα να κάνουμε συγκρότημα”. Κάτι τέτοιους οι Edguy ή οι συμπατριώτες τους ημίθεοι Elvenking, τους έχουν για χαβαλέ. Και στην καραcazzoκλάρα σου να τους γράψεις, δεν είναι να έχεις τύψεις.
614 
