Τρία χρόνια μετά το φοβερό “…And Man Created God”, ένα από τα ποιοτικότερα σχήματα της χώρας μας στο χώρο του αμερικανότροπου Sabbathic heavy / rock / stoner / “πες το και Χαρίλαο” metal, οι Αθηναίοι Phase Reverse επανέρχονται με έναν ακόμη πανέμορφο δίσκο, το “Phase III: Youniverse”, πιο αξούριστοι από ποτέ, πολύ-πολύ δημιουργικοί και ίσως κατά τι παραπάνω “μελαγχολικοί”.
Τι εννοώ “μελαγχολικοί” και γιατί τα εισαγωγικά; Εννοώ ότι σε σχέση με όσα είχαν παρουσιάσει ως σήμερα, το “χρώμα” που αντικατόπτριζε τη μουσική τους ήταν σχετικά φωτεινό, τα ίδια τα τραγούδια ήταν λίγο πιο ανέμελα, τέρμα groovy και ο δίσκος εν τέλει ήταν άκρως ψυχαγωγικός, ιδανικός να παιχτεί σε live συνθήκες. Όχι ότι το νέο album δεν πληροί αυτές τις συνθήκες. Κάθε άλλο. Σε κομμάτια όπως το “Thrill of it All”, το Nightstalker rock “Whistle Pig” ή το Clutch -άρα ZZ Topικό- “Keep my Motor Running”, δείχνουν ότι πάντα υπάρχει η στιγμή που θα τα “σπάσουν” και θα το γλεντήσουν, ξεχύνοντας αγνό, καυτό heavy / rock αλλά οι στιγμές του “χαβαλές να γίνεται” αποτελούν μάλλον τη μειονότητα σε ένα δίσκο που οι Phase Reverse ακούγονται λίγο πιο “επιτηδευμένα χαμογελαστοί”, “γενικοσκεπτικιστές” (εδώ δεν καταλαβαίνεις εμένα, θα καταλάβεις τον Ζουράρη εσύ)…
Επιχειρηματολογώντας, το “Phase III: Youniverse” αποτελεί ένα σύνολο από μικρές αυτόφωτες, ντουμανιασμένες ελεγείες. Όπως το instrumental και εύγλωττα τιτλοφορημένο “Moiroloi”, ένα δείγμα ορεινής, ηπειρώτικης μουσικής (ένας πειραματισμός που φέρνει στο νου τσομπάνηδες με φλογέρες, προβατάκια, τον Τάσο να πετάει τα μάτια της Γκόλφως όξω και άλλα τέτοια ωραία βουκολικά), με αυθεντική συνθετική οπτική και όχι απλά ως επιρροή από την πολιτιστική παράδοσή μας και το οποίο μάλλον αποτελεί intro για το φοβερό “Acheron’s Deep”, έναν C.O.C. / Down meets Metsovo κάργα heavy / κάργα doom ύμνο. Επίσης πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω τη γλυκύτητα των δυο επιλογικών κομματιών, των “Time Reverses Time” και “Synesthesia”, δυο σπουδαία τραγούδια προοδευτικού πνεύματος, μελαγχολικής (ορίστε, τα έβγαλα τα εισαγωγικά), σχεδόν ερωτηματικής διάθεσης.
Φοβερά τα ακουστικά θέματα του “Downfall”, σε ένα τραγούδι που ξερνάει απροσδιόριστη θλίψη με φουτουριστικούς απόηχους, μέχρι να μπει η κιθάρα του Γιάννη Στεργίου με τον χαρακτηριστικότατο southern / desert / Iommi ήχο της (πάρα πολύ καλός ο ήχος που επετεύχθη από τον ίδιο τον κιθαρίστα από τη θέση του παραγωγού, ένας ήχος βρώμικος μεν, λεπτομερέστατος δε), σε ένα τραγούδι με καταπληκτικό ρεφρέν και με τον Τάκη Μάρκου να δίνει πόνο απλώνοντας την αγριοφωνάρα του, καθαρά ΝιουΟρλεανικής χροιάς, κάτι που κάνει με απαράμιλλο πάθος σε τραγούδια όπως το περιπετειώδες, Corrosion Of Conformityικό “Theory Of Strain”, με το ψαρωτικό 70’s solo που σε πιάνει απροετοίμαστο, το Alice In Chainsικό “Milgram” στο οποίο διαβλέπει κανείς τις άριστες αντιληπτικές σχέσεις ενός ρυθμικού διδύμου – διαβήτη, του Αλέξανδρου Αλεξίου (drums) και του Κώστα Κότσικα (μπάσο και ταυτόχρονα το ομορφότερο μούσι που έχω συναντήσει σ’ αυτή τη ζωή), το ομότιτλο “Youniverse” το οποίο είναι μια επαναφορά στο σύμπαν του “… And Man Created God”, σε southern ύφος με Audioslaveική grooveα και το πάρα πολύ καλό “WTF” που μου έφερε στο νου τους Guns ‘n’ Roses και τους Anthrax της “Stomp 442” εποχής τους.
Για τα μέλη, τα είπα και ανωτέρω. Εξαιρετικοί παίχτες φανερά κοινού οράματος και έκφρασης, πάρα πολύ μελετημένοι και με σεβασμό απέναντι στις επιρροές τους. Απέρριτη, σαφής όσο και ορθάνοιχτη riffολογία από τον Στεργίου, σφιχτοδεμένη, “αθόρυβη” αλλά ουσιαστικότατη δουλειά από τους Κότσικα και Αλεξίου που δεν αφήνουν να πέσει στο πάτωμα ούτε μισή νότα και ένας Μάρκου, στα καλύτερα του, ερμηνεύει τις πολύ εύστοχες , γήινες, καθημερινές του ιστορίες, αλήθειες για μένα και για σένα, αποδεικνύοντας ότι δικαίως θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στα πολύ μεγάλα λαρύγγια του τόπου.
Τελικώς… ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με απογοητεύσουν, θεωρώ τους Phase Reverse από τις καλύτερες μπάντες στο χώρο του heavy / hard rock, το “Phase III: Youniverse” είναι ένας συνεπέστατος προς τους εαυτούς τους δίσκους που τους δίνει επάξιο δικαίωμα να ανήκουν στην elite του σύγχρονου σκληρού ήχου. Είναι μια μουσική κατάθεση ενός mode “πολύ κάτω είμαστε αλλά θα προσπαθήσω να σηκωθούμε μαζί”, μια ένδειξη τεκμηριωμένης ωρίμανσης και μια προσπάθεια μουσικής αποτύπωσής της. Πρωτογενές συναισθηματικό υλικό, πηγαίο ταλέντο και μεράκι (πολύ καλαίσθητο το artwork του Βαγγέλη Πέτικα). Τι άλλο να ζητήσει κανείς; A thousand bravos, amigos.
664 
