Ειλικρινά, όταν έχεις δύο μπάντες που στέκονται οριακά στο ύψος των περιστάσεων, δεν μπορώ να κατανοήσω το λόγο που συνεχίζεις πεισματικά να αποδείξεις ότι αυτή είναι η κύρια ασχολία σου και ότι τα πας καλά.
Συγκεκριμένα οι Audiotopsy έχουν τους Greg Tribbett και Matt McDonough στις τάξεις τους που είναι γνωστοί από τους Mudvayne, αλλά και ο από τους Hellyeah ο πρώτους εκ των δύο. Δε θυμάμαι καμία από τις δύο μπάντες να κάνουν κάτι πραγματικά αξιοπρόσεκτο ή, έστω άξιο μνείας, αν μη τι άλλο, τον τελευταίο καιρό.
Ίσως οι Mudvayne να είχαν καθιερωθεί με το ντεμπούτο τους “L.D. 50” και με τις εκκεντρικές εμφανίσεις τους, αλλά έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε. Οι δε Hellyeah δεν κατάφεραν να φέρουν πίσω ούτε το πνεύμα του αδικοχαμένου Dimebag, ούτε καν να αγγίξουν τους ήδη μέτριους Damageplan. Με δεδομένα τα παραπάνω τα πράγματα είναι αρκετά δυσοίωνα για το εναλλακτικό metal project των Audiotopsy, που ζήλεψε λίγη από τη δόξα, των κατά τα άλλα επίπεδων, Stone Sour, Seether, Godsmack και λοιπών θιασωτών του σύγχρονου αμερικάνικου σκληρού ήχου.
Όταν ο ήχος αυτός έχει ήδη εξαντληθεί από τους προηγηθέντες και ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει αναλώσει όλη την έμπνευσή του σε κάτω του μετρίου δίσκους, μια ακόμη κυκλοφορία με ελαφρώς παρεκκλίνουσα τάση δε σώζει την κατάσταση. Πόσο μάλλον την επιδεινώνει. Τι και αν ο νέος frontman Billy Keeton τσιρίζει και λαρυγγίζει, όπως άλλοτε ο Layne Staley και ο Sully Erna; Τι και αν η παραγωγή είναι πιο διαυγής και ραφιναρισμένη από ποτέ; Η έλλειψη έμπνευσης είναι η μεγαλύτερη μάστιγα για το μουσικό.
Ακούστε με τα ίδια σας τα αυτιά.
582 
