Αγαπάμε US Power Metal.
Το γουστάρουμε ρε παιδί μου. Είναι ο τσαμπουκάς του, είναι η έλλειψη πολλών πειραματισμών που το έχουν κρατήσει σχεδόν ανέγγιχτο και αναλλοίωτο όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω τι ακριβώς αλλά αν σκάγανε εξωγήινοι στο πλανήτη γή και με ρώταγαν τι εστί Heavy Metal, σίγουρα θα τους έβαζα αρκετούς δίσκους του ιδιώματος.
Το 2013 οι Death Dealer κυκλοφόρησαν το πρώτο τους δίσκο ο οποίος έλιωσε τα ηχεία μου, όχι γιατί ήταν ο δίσκος αποκάλυψη για το Heavy Metal αλλά γιατί ήταν Heavy Metal απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο του δευτερόλεπτο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το δεύτερό τους πόνημα με το τίτλο Hallowed Ground. 13 κομμάτια ατόφιου metal που βγάζει τρελές γούστες και παγώνει μπύρες στην έρημο Μοχάβε με την αύρα του και μόνο.
Για όσους δεν γνωρίζουν το group αποτελείται από το θρυλικό κιθαρίστα των Manowar, Ross The Boss (γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα). Δεύτερος κιθαρίστας και παραγωγός ο Stu Marshall (Udo, Rob Rock, Dungeon κα). Στο μπάσο ο Mike Davis (Lizzy Borden, Rob Halford κα). Στα drums ο Steve Bolognese, γνωστός απο τη δουλειά του στους Into Eternity και τέλος στα φωνητικά του ελέους ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Sean Peck που οργιάζει εδώ και αρκετά χρόνια με τους Cage. Σίγουρα πάντως δεν τους λες και αμελητέους.
Στο δια ταύτα τώρα, το Hallowed Ground χωρίς να αποκλίνει απο το War Master του 2013 βρίσκει τη μπάντα πιο δεμένη με τις συνθέσεις να είναι περισσότερο δουλεμένες, πράγμα λογικό μιάς και τα 2 χρόνια που μεσολάβησαν βοήθησε στο κομμάτι της χημείας μεταξύ των μελών του group.
Από το εναρκτήριο “Gunslinger” ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Λυσσαλέα riff απο τον Ross, δαιμωνιώδη φωνητικά και σφυροκόπημα από Steve και Mike συνθέτουν τα 13 κομμάτια. Έχοντας ακούσει το δίσκο 2 φορές, ξεχώρισα τα Break the Silence, Corruption of Blood, I Am the Revolution, Total Devastation και K.I.L.L, χωρίς βέβαια να υστερούν τα υπόλοιπα.
Επιρροές είναι οι πρώην μπάντες του καθενός οι οποίες παντρεύονται ιδανικά με το ηχητικό αποτέλεσμα να φανερώνει τις καταβολές. Η δουλειά στο στιχουργικό κομμάτι δεν θέλει ιδιαίτερη ανάλυση αλλά αν θέλετε να προβληματιστείτε να ακούσετε ξανά το “Operation Mindcrime” η το “Metropolis PT.2”. Εδώ έχουμε Heavy Metal till we die και όποιος γουστάρει.
Η παραγωγή και το εξώφυλλο δεν θα μπορούσε να ήταν β’ διαλογής και δεν είναι. Η μοναδική μου ένσταση έγκειται στο ότι μιλάμε για 13 κομμάτια απο τα οποία τα περισσότερα είναι πολύ καλά ενώ υπάρχουν 2-3 fillers που ναι μεν μέσα στη ροή του δίσκου χάνονται σε μεγάλο βαθμό αλλά γιατί να υπάρχουν όταν μπορείς να κλειδώσεις τη δισκάρα στα 10; Επίσης δεν υπάρχει το κομμάτι ύμνος μέσα στο δίσκο το οποίο θα βάλεις καμιά δεκαριά φορές στο repeat. Η μπάντα έχει τα εφόδια να γράψει κάτι τέτοιο αλλά προσωπικά δεν το άκουσα.
True καταστάσεις για True οπαδούς. Αυτό.
824 
