Έχει δηλωθεί κατ’ επανάληψιν από αυτό εδώ το βήμα το πόσο επιφυλακτικός νιώθω κάθε φορά που πέφτει στα χέρια μου δουλειά από τη χώρα του Μάρκο Πόλο, του Ρομπέρτο Μπάτζιο, της Τσιτσιολίνας. Την Ιταλία.
Όχι, δεν έχει να κάνει με τον πόλεμο του 1940 όταν μας την έπεσαν σαν κουφάλες. Η αιτία είναι ότι ο εγκέφαλος μου έχει φρακάρει εδώ και χρόνια από τα όσα “συμφωνικά” και Rhapsodyικά έχει ακούσει, με τα κοριτσάκια (νταξ, παίδαροι, αυτό δεν το συζητάμε) από τη μια να κλαίνε μικροφωνικώς επειδή δεν πέτυχε το μανικιούρ και τα αγόρια να κραδαίνουν σπαθιά, έτοιμα να επιτεθούν στη Μόρντορ και να σκοτώσουν το δράκο από την άλλη.
Έχει επίσης δηλωθεί κατ’ επανάληψιν ότι όσο αποτροπιασμό νιώθω για το εν λόγω ύφος, άλλο τόσο θαυμασμό αισθάνομαι όταν ακούω τους Ιταλούς μουσικούς να αγριεύουν και να επιχειρούν απόπειρες στα ακραία πεδία. Δη εννοώντας το thrash, το death, το hardcore και το black metal. Εκεί, είναι πολύ λίγες οι στιγμές που ένοιωσα έλλειψη αξιολογικού ενδιαφέροντος, με τη συντριπτική πλειοψηφία των κυκλοφοριών να σφύζουν από ενέργεια, prog χαρακτήρα ανεξαρτήτως ιδιώματος και διάθεση για ουσιαστικό και εποικοδομητικό πειραματισμό.
Μια από τις μπάντες αυτές είναι και οι εκ Φλωρεντίας ορμώμενοι Housebreaking, το σχήμα του κιθαρίστα Mariano Fontaine, o οποίος πέντε χρόνια μετά το debut “Out of Your Brain” και με εξ ολοκλήρου νέο line up δημιούργησε ένα ακόμη album, το “Against All Odds”, ένα αξιόλογο δίσκο θυμωμένου, σύγχρονου metal με πάμπολλα πειραματικά στοιχεία να εμπεριέχονται σ’ αυτόν, σίγουρα όχι εύπεπτο, με πολύ μεγάλη ποικιλία έκφρασης και εναλλαγές διαθέσεων κατά τις ακροάσεις.
Ενώ το πρώτο εισαγωγικό κομμάτι “Blood Red” έχει μια σαφή διάθεση, με τη μουσική του να Sepulturaίζει επικινδύνως ρυθμικά με μια επίσης ολοκάθαρη Fear Factoryική οπτική στη ριφολογία του, η συνέχεια είναι επίσης πολυποίκιλων τάσεων με το πολύ καλό “Stolen Life” που θυμίζει Dark Tranquillity το, τραγουδισμένο στα γαλλικά, “Misanthropique” που δείχνει έναν dance floor / Morgoth meets post hardcore χαρακτήρα (χωρίς να υπάρχουν ηλεκτρονικά ή beat στοιχεία, η μπάντα ηχητικά ακούγεται “γυμνή”, λιτή και απέρριτη με μηδαμινή χρήση fx), ενώ αγγίζουν και την πειραματική doom / ambient / blackί σκηνή σε σημεία όπως τα layers του “Little Boy” που μάλλον λειτουργεί σαν intro του “Out of Time”, ενός πολύ παράξενου ακούσματος, με προοδευτικό χαρακτήρα. Και ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι η, σε σημεία, διάχυτη μελωδία και μερικοί πολύ γλυκοί χρωματισμοί pure heavy metal, όπως για παράδειγμα στο “Rise And Fall” ή σε πιο punk Sodom / Motorhead / The Black League απόπειρες όπως του γρήγορου “Stay Away”, μέσα σε ένα ξερό, άχρωμο και σκληρό μουσικό σύμπαν που μάλλον είναι και το ατού του “Against All Odds”.
Τα μέλη της μπάντας είναι αρκετά καλοί παίχτες και είναι επαρκέστατοι στις απαιτήσεις των τραγουδιών ενώ και ο Jean Marc Velente στα φωνητικά αποδεικνύεται πολύ καλό λαρύγγι, με αδυναμίες στα αγγλικά βέβαια, αλλά με στίχους στην πλειοψηφία τους στα γαλλικά και ιταλικά, δεν έχει πρόβλημα να ακούγεται δυναμικός συμβάλλοντας στην οργή που διαχέεται από τα σκληρά τραγούδια.
Ηχητικά, αναφέρθηκα και παραπάνω, σηκώνουν πολύ βελτίωση. Είναι εμφανής οι αδυναμίες του ήχου, κάτι που βέβαια είναι τεχνικό ζήτημα και δεν μειώνει το ενδιαφέρον του δίσκου στο ελάχιστο, απλά είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι μια πιο γεμάτη παραγωγή θα απογείωνε τις αρκετά ενδιαφέρουσες συνθετικά ιδέες της μπάντας. Λογικά στις επόμενες δουλειές τους θα εμφανιστούν ισχυρότεροι, αν διατηρήσουν / αυξήσουν το ίδιο συνθετικό ταλέντο, του οποίου η ύπαρξη είναι φανερή.
Θα μπορούσες να πεις ότι οι Housebreaking είναι ένα πολύ ενδιαφέρον hardcore alter ego των ημίθεων ηρώων μας Rotting Christ, με λιγότερη σαφήνεια και blackοσύνη βέβαια, αλλά με μια προσπάθεια που καταφέρνει να δημιουργήσει ανάλογα συναισθήματα. Ένα αρκετά πειραματικό σύγχρονο heavy metal album ουσιαστικά, με πολλά κοινά σημεία σε σχέση με μπάντες όπως οι End Of Green και με διακριτές τις μουσικές καταβολές του. Καθόλου άσχημο, θεωρώ ότι έχουν μέλλον αν διορθωθούν οι υπαρκτές τεχνικές ελλείψεις.
712 
