Δεύτερο album από τους Νορβηγούς prog rockers Rendezvous Point και θα έλεγα ότι το “Solar State” με δίχασε λίγο ως ακροατή, φίλα προσκείμενο προς τον προοδευτικό χώρο.
Είναι ένα αδιάφορο album. Ωμά και ξεκάθαρα. Ακούγοντας τη νέα δουλειά τους μου ήρθαν στο νου όλοι οι λόγοι που θα μπορούσα να μισήσω (ναι, έφτασα και σε τέτοιο σημείο) το prog metal. Ήσυχο, ακίνδυνο μεν, άψογα εκτελεσμένο δε, προοδευτικό rock, κιθαριστικά διακριτικό, μιας και η κυριαρχία των πλήκτρων είναι εμφανής και δονητικώς μάλλον ουδέτερο, επαναλαμβανόμενο εν μέσω μιας γενικής “άπνοιας”.
Το υλικό είναι σχετικά αυθεντικής φύσεως, έχει μια αυτόνομη προσωπικότητα, σ’ αυτό δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανείς. Η ασθένεια που ταλαιπωρεί το δίσκο ονομάζεται “έλλειψη”. Ή καλύτερα “ημιτέλεια”. Πολλές ιδέες (τις οποίες θα μπορούσες κάλλιστα να τις χαρακτηρίσεις παραλλαγές μερικών βασικών δομικών θεμάτων), αλλά που ποτέ δεν φέρνουν μια συναισθηματική κορυφή παρά σε λίγες στιγμές, όταν προσεγγίζουν τεχνοτροπίες των αρχικών Pain Of Salvation εν μέσω μιας σύγχρονης, “φρεσκαρισμένης”, “παράλληλης” τεχνοτροπίας, όπως είναι τα δυο μέρη του “Conclusion”.
Ηχητικά το album ακούγεται ευχάριστα, υπάρχει πληθώρα ήχων, πολλές φορές παρεμβάλλονται γλυκούτσικα piano θεματάκια ή φράσεις από άρπες, στοιχεία τα οποία δίνουν μια κλασικίζουσα / παραμυθένια υφή, όλα ακούγονται λεπτομερέστατα και πεντακάθαρα, ενώ τα μέλη της μπάντας είναι επαρκή για τις, όχι πολλών απαιτήσεων, συνθέσεις. Επίσης είναι εμφανείς μεν οι αδυναμίες στην αγγλική προφορά του τραγουδιστή Geirmund Hansen, καλό μελωδικό λαρύγγι δε, ο οποίος μάλλον έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, στον keyboard κατά βάση χαρακτήρα της μουσικής του “Solar State”.
Οι Rendezvous Point με το “Solar State” με κούρασαν. Το album προσπαθεί να ακουστεί φαντασμαγορικό, είναι προσανατολισμένο στα φωνητικά και δεν το σώζουν από τη γενική μετριότητα ούτε οι Mars Voltaικές σπίθες σε σημεία όπως του αρκετά ενδιαφέροντος δεκάλεπτου “Mirrors” (ούτε κατά διάνοια συγγένεια, θέλουν πολλά καρβέλια ακόμη για να πλησιάσουν τον κόσμο των Αρειανών), ούτε το “μεγαλεπήβολον” της παραγωγής. Έχει μια νοσταλγική αύρα, ή μάλλον θα ήθελε να έχει, αλλά γενικά μου άφησε μια αγευσία, καθώς είναι λίγα τα σημεία που μου απέσπασαν την προσοχή. Θα έλεγα ότι μάλλον είναι ένα album συμφωνικής / οπερατικής φωνητικής απόπειρας, minimal αισθητικής, η οποία όμως απέχει από το rock νεύρο όσο οι Watchtower από τους Ουκρανούς τροβαδούρους του 14ου αιώνα, όπως θα έλεγε και ο μέγιστος Σωτήρης Μουστάκας.
Όχι κάτι τόσο τραγικά κακό, απλά, να… βαριέσαι λίγο ρε παιδί μου. Σαν πρώτο ραντεβού με κοπέλα που δεν ξέρεις με τι να αρχίσεις την κουβέντα. Πάντως σε πραγματικά (υποκειμενικά φυσικά, μην παρεξηγηθώ) progressive σταθμά, κάτι τέτοιους οι Leprous ή οι Pain Of Salvation (ακόμη και οι σημερινοί PoS), τους τρώνε για πρωινό. Εύχομαι να είμαι εγώ ο ημίτρελος κουφός της παρέας, πραγματικά, αλλά δεν το πάλεψα.
570 
