Mια πολυαναμενόμενη κυκλοφορία (αν κρίνω από το διαδικτυακό feedback) είναι και το debut των Αθηναίων Diviner, μιας μικτής united metal μουσικών, που εν τύποις ξεπετάχθηκε προσφάτως.
Εν τύποις γιατί η ομάδα που αποτελεί το συγκρότημα, είναι μια σύμπραξη του ταλέντου μουσικών που είναι “ψημένοι” στη σκηνή εδώ και χρόνια. Οι Diviner αποτελούνται από τους Γιάννη Παπανικολάου (φωνητικά – Rock ‘n’ Roll Children πρώην Innerwish), Θύμιο Κρίκο (κιθάρες) και Φραγκίσκο Σαμοΐλη (drums) (αμφότεροι στους Innerwish), με την προσθήκη του Γιώργου Μαρούλη (κιθάρες / 4Bitten) και του Ηρακλή Μπουζιώτη (μπάσο / SiXorNinE) που ολοκληρώνουν το line up.
Η μουσική των Diviner είναι ένα εικαστικό χωνευτήρι που μου έφερε αυτομάτως κάποιες λαμπρές, κλασσικές παραστάσεις όλων των περιόδων του heavy / power, ευρωπαϊκού κυρίως αλλά με μεγάλες δόσεις U.S. power metal. Οι συνθετικές επιρροές είναι επίσης ομοιογενώς κατανεμημένες, αν και διακριτές σε έμπειρα αυτιά. Πολλές νοητικές παραπομπές στις solo εποχές του Bruce Dickinson και του Rob Halford ή σε μπάντες όπως οι Manowar, οι Hades, οι Circle II Circle, ακόμη και οι Metal Church υπό μια εξαιρετική, ευφάνταστη ριφολογία με χαρακτήρα από τους Kρίκο / Μαρούλη. Αλλά οι Diviner δεν μένουν εκεί, προεκτείνουν το εξελισσόμενο metal τους και σε ηχοτόπια όπως του mid tempo γερμανικού και σουηδικού power metal των mid 90’s, ρυθμικές κατευθύνσεις των πολύ μελετημένων Σαμοΐλη / Μπουζιώτη που προσδίδουν μια στιβαρότητα στο όλο άκουσμα, με μια ανεπαίσθητη progίλα στα μη συνηθισμένα εγχειρήματά τους.
Στα προσωπικά μου highlights συμπεριέλαβα με την πρώτη αυτιά το “Kingdom Come” με τη συνοδεία του πληκτροφόρου background, στακάτο με καταπληκτικό solo, ενώ σπουδαία στιγμή (ίσως η σπουδαιότερη κατά τον ημίτρελο γράφοντα) είναι και το “The Legend Goes On”, ένας υμνάκος με έντονο άρωμα στην εισαγωγή και στη γέφυρά του από Rotting Christ (οι οποίοι φυσικά ποτέ δεν αρνήθηκαν τη pure heavy metal φύση τους μέσα στη μουσική τους), το οποίο δένει άψογα με την Manowarικής κοπής συνέχεια, παράγοντας ένα μικρό αριστουργηματάκι δυναμικότατης, επικής μουσικής.
Άξια ιδιαίτερης μνείας είναι αφενός μεν η παραγωγή του δίσκου, μιας και τα πάντα ακούγονται ολοκάθαρα καθιστώντας την ακρόαση σε απολαυστικά επίπεδα ηχητικώς, όσο δε και τα σπουδαία solo όλων ανεξαιρέτως των τραγουδιών, κλέβοντας την παράσταση με την γλυκύτητα και την φρασεολογία τους (“Fallen Empires”, “The Shadow and the Dark”) και τα όμορφα, singalong ρεφρέν σε αρκετά κομμάτια όπως στο ομότιτλο, στο “Kingdom Come” που προανέφερα, στο “Seven Gates” ή στο “Riders of the East” που αναδεικνύει τις φωνητικές αρετές του Παπανικολάου, ο οποίος έχει καλή προφορά και ευρύηχο λαρύγγι, με μια χροιά που εμφανίζει συνειρμούς από τον Tate μέχρι και τον Marcolin, αφλύαρος, δεν αναλώνεται σε εκκωφαντικές υψιφωνίες και είναι άξιος συνοδός των αρκετά καλών συνθέσεων, με μεγάλη γκάμα εκφραστικώς.
Ως πρώτη προσπάθεια αυτής της ομάδας μουσικών, θα τη χαρακτήριζα άριστη, ως φίλος και ακόλουθος του power metal. Το “Fallen Empires” δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα αξιοπρεπέστατο σύνολο αυτόνομης μεταλλικής μουσικής, βαριάς, ογκώδους, ενδιαφέρουσας και κυρίως σκεπτόμενης. Εν πνεύμα. Περιέχει αξιομνημόνευτη μουσική, απέχοντας από τυπικά κλισέ και ακούγεται σαν μια κλωτσιά στον κώλο, ένα δισυπόστατο αντιληπτικό τράνταγμα. Από τη μια “μου τη λέει”, εμένα το μεσήλικα metaller που έχω κολλήσει στα “ω, τι ωραία ήταν τα ’80s πιτσιρίκο” (και καλά κάνει γιατί η σοφία μιας πράξης είναι ανεξάρτητη ηλικιών και χαρακτήρων) και από την άλλη κοπανάει στο σβέρκο του σύγχρονου πιτσιρικά μια φαπίτσα του στιλ “ρε μαλάκα, ξεκόλλα, είμαστε η γενιά σου, υπάρχει μουσική και μετά τους Maiden” (τυχαίο παράδειγμα, μη βαράτε). Σηκώνει βελτίωση, η τελειότητα όσο και να είναι ευπρόσδεκτη είναι πάντα δυσθεώρητη αξία για όλους. Προσωπικώς, θα ήθελα τη μελωδικότητα των solo μεταφερόμενη και στη δομική riffολογία των συνθέσεων, αλλά αυτά είναι προσωπική λόξα και δεν έχει να κάνει με την αντικειμενική ποιότητα του “Fallen Empires” ή το όραμα των συνθετών.
Όπως και να ‘χει, θα έτεινα στους Diviner τη χείρα τελειώνοντας με ένα “Ευελπιστώ εις την ανωτέρα συνέχειά σας, σας παίζω από τώρα over στο κουπόνι”.
609 
