Παρόλο που άλλο πρόγραμμα προέβλεπε το facebook, άλλο η αφίσα, τελικά τηρήθηκε το γνήσιο ελληνικό punk (πανκρο) και όλα πήγανε τουλάχιστον μία ώρα πίσω. Και γαμώ, ό,τι ακριβώς χρειαζόταν η φάση για να δέσει.
Έτσι το τρίο των Thousand Mile ανεβαίνει στη σκηνή περί τις 10, προκαλώντας τις ιαχές των φίλων και συμμαθητών τους (;). Οι φίλοι έχουν μια ιδιαίτερη αδυναμία στους Green Day και δη ο frontman στον Billie Joe, του οποίου τις κινήσεις έχει ξεσηκώσει 100%. Γενικά, υπάρχει μια επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη της μπάντας και τους φίλους τους κάτω από τη σκηνή και ο μπασίστας έχει μια εμμονή με τα ανέκδοτα (αυτό με τα καρφιά καλόοο). Ο τραγουδιστής θυμάται την προηγούμενη εμφάνιση των headliners με τους Bad Movies και αναφέρει ότι ο πήχης τους ήταν η εμφάνιση των Bandage (αν και κάπου άκουσα Despite Everything). Θα μπορούσαν να έχουν λίγο συντομότερο σετ, όπως αυτό των Bandage, σε συνδυασμό με καλύτερο ήχο από τον ηχολήπτη…
Ο οποίος αποφασίζει να αφήσει την “κασέτα” να παίζει και κατά τη διάρκεια του σετ των Flipstar, οι οποίοι, ευτυχώς, δεν πτοούνται από το στραβοπάτημα και αποδίδουν ανενόχλητοι το ταχύτατο skate punk τους. Μάλιστα αυτή τη φορά φαίνεται να έχουν μεγαλύτερο ρεύμα από όλες τις προηγούμενες φορές που είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω. Ανάμεσα σε κομμάτια από το “Sweet Sally Toe” και το “Back to Basics”, προλαβαίνουν να χώσουν ένα σύντομο πέρασμα στο “Wherever I May Roam”. Γενικότερα, η μπάντα είναι πιο δεμένη από ποτέ, αν και τους βλέπω σπάνια ζωντανά πλέον.
Στη συνέχεια ακολουθούν οι Bad Luck που παίζουν ένα κράμα rockabilly/psychobilly και punk rock στα χνάρια των Social Distortion. Οι ενορχηστρώσεις είναι πολύ καλές και η μπάντα αρκετά δεμένη, αν και απ’ ότι καταλαβαίνω είναι σχετικά πρόσφατη. Τα γρεζαρισμένα φωνητικά του frontman, Φοίβου δένουν αρκετά και φαίνεται να τα χειρίζεται με αρκετή άνεση, σε συνδυασμό με την κιθάρα, αν και ακούγονται κάπως τυποποιημένα, εφόσον πολλοί πλέον καταφεύγουν σε αυτό το στυλ. Επίσης, ήταν λίγο άστοχη η εναλλαγή ελληνικού και αγγλικού στίχου, καθώς αποπροσανατολίζει τον ακροατή.
Τέλος, ανεβαίνουν, με τουλάχιστον μία ώρα καθυστέρηση, οι headliners Χατ Τρικ. Είναι λίγο τραγικό το γεγονός ότι ο κόσμος μέσα στο Gagarin έχει αυξηθεί κατά πολύ σε σχέση με την ώρα που έπαιζαν τα support. Το πλήθος, κατά κύριο λόγο αποτελούμενο από πιτσιρίκια έχει παστωθεί μπροστά στη σκηνή και όταν το τρίο ανεβαίνει στη σκηνή αρχίζει crowd surfing δίχως αύριο. Η μπάντα αραδιάζει τον ένα δίλεπτο γηπεδικό ύμνο μετά τον άλλο, με τα παιδιά μπροστά τους να φτύνουν τους στίχους τους πίσω στη σκηνή.
Η μπάντα συνεχίζει ακάθεκτη εκτελώντας το ένα κομμάτι μετά το άλλο με σταθερότητα μηχανής και ιδίως ο drummer, που είναι σχετικά πρόσφατη προσθήκη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά πράματα στην εμφάνιση τους από την προηγούμενη επίσκεψη. Η μπάντα γιορτάζει τα 10 χρόνια ύπαρξης της και για το λόγο αυτό τραβάει το live σε ένα εξοντωτικό δίωρο έως τις 2 περίπου τα ξημερώματα.
Teenage angst has paid off well…
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
829 
