Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τη διοργανώτρια αρχή, τους συμμετέχοντες της πρώτης ημέρας και τους αναγνώστες του Rockway.gr, για την έλλειψη ανταπόκρισης αυτής, λόγω ατυχών περιστατικών.
Για έβδομη χρονιά, ένας από τους βασικούς πνεύμονες της εγχώριας rock σκηνής είχε το ραντεβού του με την ιστορία, με το αθηναϊκό κοινό και λογιών μουσικά σχήματα. Ο καιρός έχει δροσίσει, οι ευχάριστες παρουσίες πιο προσεκτικά ενδεδυμένες πλέον, ο χώρος έχει αρχίσει να μπάζει κόσμο και στο πίσω μέρος του An Club πάγκοι με διάφορα καλούδια για να ψωνίσεις.
Με την είσοδο μας, ξεκίνησε κάτι το setlist των Bus The Unknown Secretary, οι οποίοι με το σκοτεινό τους doom rock με Sabbath-ικές ρίζες σαφώς, μας διάλυσε την ψυχή. Δεμένο σχήμα, καλοπαιγμένες και άκρως ενδιαφέρουσες συνθέσεις και ένας frontman σωσίας του Ron Jeremy (μπορεί να πεις με ευκολία οπότε πως γαμάει). Σύντομα ελπίζω να έχουμε κάποιο full length, σε βινύλιο το προτιμώ, για να του χαιρόμαστε στο χώρο μας!
Ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό και έδωσε την εντύπωση πως αν και δεν ήταν μιλιούνια, ήταν όλοι, ένας προς έναν, διψασμένοι και περίεργοι να ακούσουν και να δουν πολλά μεταξύ τους διαφορετικά πράγματα!
Στη συνέχεια, τα γκαραζόπαιδα 7-odds, τους οποίους έχω βάλει πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου τελευταίο καιρό και ίσως χάσω λίγο την αντικειμενικότητα μου. Κάθε φορά καλύτεροι, κάθε φορά πιο παθιασμένοι κάθε φορά βλέπεις και ακούς κάτι διαφορετικό!
Με τον Κουκ να δίνει τόνο Fear and Loathing In Las Vegas με τις ενδυματικές του επιλογές και με σουλούπι που θυμίζει Home Alone (τύφλα να έχει ο Κουτσογιαννόπουλος, τι γράφω;), κρατούσε την κιθάρα κοντά στην καρδιά του και τα έσπαγε συνεχώς. To ρυθμικό μέρος των 7-odds είναι σφικτό και σταθερό, με τον Nick στο μπάσο και τον Μάριο 2 στα τύμπανα να εμπνέουν σιγουριά.
Η αδυναμία μου, Αλέξανδρος στα πλήκτρα να κοπανιέται και να φέρνει το Nord μπρος πίσω σαν να μην σκέφτεται την αξία του, να παίζει με δάκτυλα, βραχίονες και αγκώνες δίνοντας εκείνο το spooky στον ήχο των Odds και τελειώνοντας τα πετάω με λύσσα όλα στο έδαφος.
Ο George με σημαντική βελτίωση στα τραβήγματα του, να μετατρέπεται κατά συνθήκη περκασιονίστα με ντέφι, κάτι που μοιάζει με wood block, ακόμα και με τα ίδια του τα χέρια, έδινε έξτρα ρυθμό και ανέβαζε παραπάνω επίπεδα τα κομμάτια, κάνοντας science fiction το παιχνίδι με το Theremin του. Έχω λατρέψει με μανία το “Dusty Roads” και την υπέροχη διασκευή του “Run to your mama” των Σουηδών Goat, που σύντομα επισκέπτονται την πόλη μας.
Έχω βρει εγώ την νέα μου λατρεία! Περιμένω το ολοκληρωμένο σας album με μανία!
Αλλάζει και πάλι το σκηνικό, με τους Oi Punk Rockers The Vagabonds να ανεβαίνουν στη σκηνή. Στοίχημα μεγάλο για εκείνους, μιας που ήταν σίγουρο πως έπαιζαν σε ένα κόντρα κοινό (αν εξαιρέσεις κάποιους του σιναφιού από Πλατεία που έσκασαν εκείνοι την ώρα), που κομμάτι του σίγουρα δεν έχει ξανακούσει τέτοιον ήχο σε live.
Συμπαθέστατοι μέχρι θανάτου, με στυλ ντυσίματος πιο αλήτικο και στίχο κοινωνικό έριξαν τις ηχητικές τους κλωτσοπατινάδες και προσωπικά, γούσταρα πολύ να ακούω ζωντανά κομμάτια σαν το “Loyal to No one”. Ξέρουν τι παίζουν και το παίζουν καλά και δεν τους νοιάζει καθόλου αν οι από κάτω καταλάβαιναν τι παίζει. Αυτό τους έδωσε την ικανότητα να περάσουν το set τους χωρίς, τουλάχιστον εμφανή, προβλήματα και ίσως και να πείσουν κάποιους antifa του ακροατηρίου να ψάξουν λίγο παραπάνω. Την μπιρίτσα μου τη ήπια εγώ φωνάζοντας όσο μπορούσα μαζί τους, γιατί πάντα χρειάζεται ένας τουλάχιστον κοντά στην μπάντα να ουρλιάζει.
Allen’s Hand στη συνέχεια και πιο progressive alt. rock με ίσως τη νεότερη σε ηλικία μπάντα της βραδιάς. Ο ήχος τους καθαρός, όπως και τα φωνητικά του πανύψηλου frontman, ο οποίος μας έδειξε και τους κοιλιακούς του, ίσως ικανοποιώντας το θηλυκό ακροατήριο.
Πολύ καλοί παίκτες και σίγουρα θα απασχολήσουν κόσμο στο μέλλον, με την ήμι-μαθηματική τους δομή που θυμίζει από Mars Volta, At The Drive In και σίγουρα πιο pop ακούσματα από τους πρόσφατα φιλοξενούμενους μας, 30 seconds to Mars. Δεν κρύβω πάντως πως δεν είναι του γούστου μου ιδιαίτερα και έτσι δε ρισκάρω περισσότερες ατυχείς περιγραφές!
Τους Cyanna Mercury μου τους είχαν εκθειάσει πολλοί διαφορετικοί φίλοι και είχα μεγάλη ανυπομονησία να τους δω ζωντανά.
Πληκτράς σε καρέκλα ταβέρνας, frontman με δύο διαφορετικά μικρόφωνα, ντέφια, αυγά και τουμπελέκι, μια πανέμορφη Epiphone που έλαμπε κάτω από τα φώτα του An Club, ένα μαγικό Rickenbacker μπάσο και ένας δαιμονισμένος τυμπανιστής.
Έπιασα τον εαυτό μου αρκετές φορές να ανατριχιάζει, όσο οι Cyanna Mercury ακροβατούσαν μεταξύ prog rock, jamming, oriental και alternative, και δεν είχε χρόνο να τα επεξεργαστείς όλα επί τόπου.
Συνθέσεις μαγικές και ευφυείς, άνθρωποι που ξέρουν καλά τα όργανα τους και αν και το μικροφωνάκι έκανε κάποιες ηχητικές αστοχίες, δεν νομίζω πως ενόχλησε καθόλου την έκβαση της συναυλίας.
Οι φωνητικές χορδές του Spyreas Sid ήταν σαν να ήθελαν να ανοίξουν το δέρμα και να σε ακουμπήσουν το τύμπανο σου, τα πλήκτρα έδιναν εκείνοι τη παλιομοδίτικη μαγεία που όλοι αγαπούμε, και τα έγχορδα ήταν τόσο μοναδικά παιγμένα που κοιτούσες γύρω και έβλεπες μόνο μαγνητισμένα βλέμματα.
Επίσης, το να διασκευάσει κάτι τόσο εμβληματικό όσο το “The Four Horsemen” των Aphrodite’s Child δεν είναι απλό πράγμα και οι Cyanna Mercury το ακούμπησαν τόσο διακριτικά που το έραψαν σε όλους τους εγκεφάλους, όπου ίσως να μην υπήρχε.
Στο τελευταίο κομμάτι, ο Diamond άφησε την κιθάρα του και πήγε στα τύμπανα κάνοντας ένα double team με τον Dennis, προτού επιστρέψει και πάλι στην Epiphone και όλοι μαζί να τελειώσουν τη βραδιά.
Ντεμη Ρούσσο, όσο αναπαύετε η ψυχή σου να ξέρεις πως άφησες κληρονομιά και οι Cyanna Mercury την τίμησαν με το παραπάνω!
Και του χρόνου πάλι εδώ!
Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης
535 
