Από το όνομα του συγκροτήματος και τους τίτλους των τραγουδιών καταλαβαίνει κανείς πως έχουμε να κάνουμε με μουσική εμπνευσμένη από τις θετικές επιστήμες.
Ο “Polaris” είναι ένας λαμπερός αστερισμός και το τρίτο ολοκληρωμένο album των Βρετανών Tesseract, που είναι ένα από τα λαμπρότερα νέα ονόματα του progressive metal (πες αν θες και djent).
Αλλάζουν πάλι τραγουδιστή και στη θέση του κυρίου O’ Harra που τα έσκαγε στο “Altered State” (2013, review), επανέρχεται ο Dale Tompkins, τραγουδιστής της αυθεντικής σύνθεσης του ντεμπούτου “One” (2011, review).
Η φωνή του ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που θέλουν να κάνουν οι Tesseract και έτσι, όλα βαίνουν σε καλύτερο δρόμο από τα πριν, δίνοντας την αίσθηση κάποιας σταθερότητας στο σχήμα και φέρνοντας τους σε ψηλότερες θέσεις στη συνείδηση των φίλων του ιδιώματος (και στη δική μου συνάμα).
Αν και ακόμα ιδιαίτερα τεχνική η μουσική τους, μοιάζει να ακουμπάει και ανθρώπους που δεν λύνουν εύκολα τον κύβο του Ρούμπικ, με τα 46 λεπτά του “Polaris” να είναι αν μη τι άλλο συγκλονιστικά.
Βέβαια, αν είσαι του πιο σκληρού ύφους της rock, δε θα πας πέρα από τα πρώτα δευτερόλεπτα, αλλά αν είσαι από εκείνους που γουστάρουν τις κοφτές μπασογραμμές, με το μπάσο να είναι ελαφρώς πιο μπροστά από όλα τα άλλα θα ερωτευτείς.
Άκου τα “Tourniquet”, “Hexes”, “Cages” (εδώ αγρίεψε λίγο η φωνή στο τέλος και με κάνει να θέλω και άλλη αντρίλα) και ετοιμάσου να εμφιαλώσεις Αρειανό νερό, ενώ με το “Phoenix” θα έρθεις πιο κοντά στην pop κουλτούρα.
Έχω την εντύπωση πως ο Tompkins πρέπει να αφήσει ό,τι άλλο κάνει και να αφοσιωθεί στους Tesseract, διότι μου δίνει την εντύπωση πως μπορεί ακόμα καλύτερα να εξυψώση τις συνθέσεις των Tesseract στο μέλλον.
Tesseract-Μαρσέλος σημειώσατε 1…
Υ.Γ. Ιδανικό τελείωμα το “Seven Names”.
781 
