Τα πράγματα είναι πολύ απλά…
Ο δίσκος είναι υπεράνω οποιασδήποτε βαθμολογίας και θα μπορούσα να κλείσω εδώ κιόλας την κριτική μου με μία ακόμα πρόταση: Το Νο 1 της χρονιάς και δυσκολεύομαι να πειστώ ότι μπορεί να υπάρξει κάτι που να ξεπεράσει το κολοσσιαίο αυτό ανυπέρβλητο κομψοτέχνημα της μουσικής, τουλάχιστον για τα επόμενα 10 με 15 χρόνια.
Μόνο οι ίδιοι οι Stryper μπορούν να ξεπεράσουν τον πήχη εκεί ψηλά που τον έχουν βάλει, όπως κάνανε και με το “No More Hell To Pay”, που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν να το ξεπεράσουν και να ξαναβγάλουν κάτι ισάξιό του. Κι όμως… αυτοί εδώ οι κύριοι είναι η εξαίρεση στον κανόνα και λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα από όλες τις υπόλοιπες μπάντες των 80’s που παρακμάζουν και έχουν καταντήσει σκιές του εαυτού τους (δεν ξέρω τι διάολο, περνάν τη δεύτερη εφηβεία τους;), δεν έχουν παρουσιάσει το παραμικρό σημάδι παρακμής είτε στο studio είτε πάνω στο σανίδι, ξεπερνάνε τον εαυτό τους με κάθε κυκλοφορία και με το “Fallen” αφήνουν όλη την υφήλιο με το στόμα ορθάνοιχτο να τους κοιτάει αποχαυνωμένη.
Ο καλύτερός τους δίσκος; Δεν το συζητώ, τι να λέμε τα αυτονόητα; εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα δισκάκια που κυκλοφόρησαν από το 2000 και μετά, για το αν είναι ο καλύτερος δίσκος των Stryper θα μιλάμε; Και δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής σε αυτά που λέω. Βάλε να παίζει το “Fallen” και έλα να τα ξαναπούμε.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει … Τα ’χει πάρει στο κρανίο ο Michael Sweet και θέλει να αποδείξει σε όλους ότι παίζει χωρίς συναγωνισμό; Το καταφέρνει αβίαστα και πανεύκολα κι όντως παίζει χωρίς ανταγωνισμό. Ποιον να τολμήσω να βάλω δίπλα τους και με τι να συγκρίνω το υλικό του “Fallen” … δεν μπορώ να βρω κάτι και δεν θα μπω στη διαδικασία καν να αναλύσω τα τραγούδια ένα και ένα γιατί φοβάμαι ότι θα αδικήσω άθελά μου κάποιο.
Με λίγα λόγια, απλά και κατανοητά, για να τελειώνουμε και να αφήσω τη μουσική να μιλήσει για εμένα. Εμπνευσμένα και κολασμένα Ιn Your Face Riffs που σου τρυπάνε το κρανίο (ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην πιάτσα το 2015 από τους κυρίους Michael Sweet και Oz Fox, αν και δεν περιμένεις κάτι λιγότερο από το συγκεκριμένο ντουετάκι), solos για να διδάσκονται στα ωδεία, rhythm section από τους Robert Sweet και Tim Gaines αντιαρματικό στην αυλή σου και πάνω από όλα το χρυσό λαρύγγι του Michael Sweet. Δεν παίζει αυτός ο άνθρωπος στα 50 του να τραγουδάει καλύτερα από ό,τι τραγουδούσε στα 20 του… απλά δεν παίζει! Και τον έχω δει live. Τα πουστριλίκια που κάνουν άλλοι στο studio και φτιάχνουν τη φωνή τους εδώ δεν παίζουν. Ό,τι ακούς στο studio από τον Michael Sweet, το ακούς και επάνω στο σανίδι.
Λοιπόν… ξεκόλλα από την εμμονή τους με τους χριστιανικούς στίχους και θα βρεις ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στο metal-hard rock αυτήν τη στιγμή. Έμπνευση; Σύνθεση; Εκτέλεση; Παραγωγή; Δεν θα βρεις κάτι ουσιαστικότερο και καλύτερο από μια παραγνωρισμένη και αδικημένη μπάντα (αλλά dream team γιατί το αποτέλεσμα μετράει), με εκπληκτική χημεία μεταξύ τους και εμπειρία δεκαετιών και μουσικής εξέλιξης στη μουσική βιομηχανία, που όταν θα κάνεις τη χάρη στον εαυτό σου και τους ακούσεις θα καταλάβεις τι έχανες τόσο καιρό. Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Τα σέβη μου κύριοι, σας βγάζω το καπέλο μου που δεν φοράω.
1075 
