Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το αδύνατο αυτήν τη φορά, να είμαι δηλαδή όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικός γίνεται στο review μου και με κινητήρια δύναμη έναν υποκειμενικό γνώμονα, τη λογική μου και μόνο, σε πείσμα ενός τυφώνα συναισθημάτων που γεννιούνται μέσα μου έπειτα από κάθε ακρόαση κάθε καινούριας κυκλοφορίας των Queensryche.
Οι Queensryche με έμαθαν να ακούω μουσική. Εννοώ με σύστησαν στη μουσική εκείνη, στο είδος εκείνο της μουσικής και σε εκείνα τα ηχοχρώματα, που δεν φτάνουν και δεν αρκούνε μόνο τα αφτιά σου και τα μάτια της ψυχής σου για να αντιληφθείς και να καταλάβεις τη μεγαλύτερη εικόνα που κρύβεται από πίσω. Με κυκλοφορίες όπως τα μνημειώδη “Operation Midcrime”, “Rage For Order” και “Promised Land”, ξεκλείδωσαν τα αυτιά μου, λάδωσαν τη σκέψη μου, έδωσαν τροφή στον ψυχισμό μου, σκιαγράφησαν τα συναισθήματά μου, διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου, με έφεραν απέναντι σε όλες τις φοβίες μου. Και μόνο για αυτό, έχουν όλο τον δικό μου σεβασμό. Την ευρύτερη προσφορά τους στη μουσική και τον πολιτισμό που κληροδότησαν στις επόμενες γενιές δεν θα τα αναφέρω εδώ, γιατί θα επεκταθώ πολύ και η ουσία εδώ είναι ο καινούριος τους δίσκος.
Από την πρώτη ακρόαση πέρασαν πολλά χρόνια. Μεγάλωσαν, μεγάλωσα μαζί τους, πειραματίστηκαν, πειραματίστηκα μαζί τους, έφυγε ο Chris, με απαγοήτευσαν, με πίκραναν, με άφησαν, τους άφησα, έφυγε ο Geoff, ήρθε ο Todd και κάπου εκεί τα ξαναβρήκαμε. H πρώτη αγάπη είναι και η μεγαλύτερη και δεν πεθαίνει ποτέ εξάλλου. Καλά όλα αυτά αλλά τι έχουν να μας πουν οι Queensryche του 2015; Ιδού το ερώτημα…
The fire still burns, λοιπόν… αν και το κενό του ιδιόρρυθμου μεν – τεράστιου δε, Geoff Tate είναι ανθρωπίνως αδύνατον να το καλύψει κανείς (πόσο μάλλον του Chris DeGarmo), οι ‘Ryche του 2015 ωστόσο καταφέρνουν να ισορροπήσουν αριστοτεχνικά στη λεπτή νοητή γραμμή μεταξύ καλλιτεχνικής δημιουργίας και ματαιοδοξίας χωρίς τουλάχιστον να με απαγοητεύουν. Τους καρπούς της παρθενογένεσης του “Rage For Order” ή του “Promised Land” δεν πρόκειται να τους ξαναγευτούμε, ωστόσο δεν μπορείς να μην νιώσεις βαθιά ικανοποίηση παραβλέποντας συνειδητά δυο καθοριστικούς παράγοντες: 1. Tο πόσο πολύ θες να σου αρέσει το καινούργιο ‘Ryche, 2.Tο πόσο πολύ θέλουν οι ίδιοι οι ‘Ryche του 2015 να αρέσουν. Και εδώ που φτάσαμε, με τέτοια γενικότερη μουσική ανυδρία, είναι προτιμότερο να συμβιβαστούμε με τους ‘Ryche που θέλουν να αρέσουν… εξάλλου το κάνουνε καλά…
Ο προκάτοχος του “Condition Human”, υπήρξε η απάντηση – κράχτης της μπάντας, μια ηχηρή κραυγή των εναπομεινάντων μελών προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά κυρίως προς τον Tate και τους Queensryche του Tate , σε έναν άτυπο ψυχρό πόλεμο που είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους, ένας πόλεμος που κράτησε για αρκετούς μήνες. Ήταν ο επαναπροσδιορισμός των Queensryche στον μουσικό χάρτη, ο επαναπροσδιορισμός προς τους ίδιους τους τους εαυτούς σε μια do or die κατάσταση από τη οποία δεν υπήρχε γυρισμός. Και τα κατάφεραν καλά με έναν δίσκο που ήθελαν και περίμεναν πολλά χρόνια οι οπαδοί τους, με έναν δίσκο που οι ίδιοι ήθελαν και πάλευαν να προσφέρουν στους οπαδούς τους.
Στο “Condition Human” άλλαξαν τα πράγματα. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι καλύτερο ή χειρότερο, αλλά με κάτι πολύ διαφορετικό. Στο “Condition Human” συναντάμε και πάλι τον κοινό παρανομαστή στον οποίο συγκλίνουν όλες οι ηχητικές καινοτομίες της μπάντας, όλα αυτά που εμείς αγαπάμε σε αυτούς, το πρίσμα εκείνο μέσα από το οποίο αντιμετωπίζουν οι ‘Ryche τον κόσμο, την πραγματικότητα και εμάς. Το εναλλακτικό. Εμένα προσωπικά με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό, τον χάρηκα περισσότερο από τον εξαιρετικό προκάτοχό του, γιατί σε αυτόν βρήκα τους Queenryche που περισσότερο αγαπώ. Τους Queensryche εκείνους που αισθάνονται καλά με τους εαυτούς τους και δημιουργούν μουσική ελεύθεροι και απαλλαγμένοι από ταμπέλες, στεγανά, στοιχήματα. Είπαμε με το “Queensryche” ότι ήταν να αποδείξουν το απέδειξαν. Μπορεί να απουσιάζει σε σημεία η ενέργεια εδώ, αλλά περισσεύει η ποιότητα.
Δεν θα σου υποσχεθώ τον δίσκο της χρονιάς. Όπως επίσης δεν μπορώ να σου εγγυηθώ τον καλύτερό τους δίσκο. Αλλά ως απλός τους οπαδός μπορώ να σου πω με ειλικρίνεια ότι στο “Condition Human” θα συναντήσεις όσα αγάπησες στους Queensryche. Σε μεγάλο ή σε μικρό βαθμό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η ταυτότητα είναι η ίδια. Το δαχτυλικό αποτύπωμα είναι το ίδιο. Είναι μοναδικό. Κανείς δεν μπορεί να ακουστεί σαν τους Queensryche. Kαι να θέλει δεν μπορεί. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα είναι εδώ. Το σκοτεινό δωμάτιο από το οποίο εκπέμπουν μάς περιβάλλει. Τους νιώθεις με όλες σου τις αισθήσεις. Δεν γίνεται να μην τους νιώσεις. Σου επιβάλλονται. Στο “Eye 9” γυρνάει αυτόματα ο χρόνος πίσω στο “Rage For Order”. Δεν μπορείς να αναπνεύσεις, η μπασογραμμή του Jackson σου κλέβει τον αέρα. Στο “Condition Human” συναντάς μπροστά στα μάτια σου τα αποκαΐδια μιας κατεστραμμένης βιομηχανικής περιοχής. Τα απόκοσμα riff του Wilton έχουν αρπάξει την ψυχή σου και την σέρνουν. Ο ιδρώτας στεγνώνει στο πρόσωπό σου. Όλα άραχνα και μάταια. Ο Rockenfield έχει πιάσει τον ρυθμό του παλμού σου. Ο Todd σε καλεί, όπως οι σειρήνες τον Οδυσσέα. Είσαι ανήμπορος να αντισταθείς. Ο Doctor X είναι εδώ, η Μary είναι εδώ. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω με νότες ή με μουσικές ορολογίες. Οι ‘Ryche ήταν ανέκαθεν κάτι περισσότερο από αυτό. Κατάλαβες ποια είναι η δύναμη της μουσικής τους; Οι Queensryche είναι εδώ.
724 
