Επιτέλους έγινε και η συναυλία – Γιοφύρι της Άρτας, μετά από ουκ ολίγες αλλαγές σε ημερομηνίες και line up, κάλλιο αργά… Πριν μια 20ετία με αυτό το τρίο θα γινόταν τρελό party. Με αυτή την ελπίδα, για ένα καλό party λοιπόν, κατηφορίσαμε για να δούμε τι μπορεί να λένε εν έτει 2010, παίχτες που ήταν στα πάνω τους κάμποσα χρόνια πριν.
Οι Βonfire είχαν το κοινό τους αυτό το βράδυ σε επαγρύπνηση. Και ήταν όσοι χρειαζόταν για να κάνουν αρκετή φασαρία και να παρασύρουν και τους “ουδέτερους” για ένα καλό ζέσταμα. Αρκετή φασαρία έκαναν και οι Γερμανοί στη μιάμιση ώρα που τους αντιστοιχούσε. Με αρκετά προβλήματα στον ήχο, και κυρίως στις κιθάρες, έκαναν ότι μπορούσαν και στο τέλος, πολύ δίκαια, κέρδισαν ένα ίσως ανέλπιστα ζεστό απέναντί τους κοινό. Μπορεί βέβαια να επιστράτευσαν ότι ελληνικά έχει μάθει στη ζωή του ο Claus Lessmann, που παρεμπιπτόντως είναι ένας πάρα πολύ καλός frontman, να ανέβασαν τους φωτογράφους στη σκηνή (σ.σ. thanks), αλλά και η ασταμάτητη προσπάθεια για επικοινωνία με τον κόσμο, έκαναν τελικά δουλειά, μαζί με κομματάρες όπως το “Tony’s Roulette” ή το “You make me feel” και το “Don’t Touch the Light”. Καλύτερη στιγμή πάντως ήταν το “Sword and Stone” που ομολογώ είχα ξεχάσει τελείως μετά από τόσα χρόνια.
Οι Pretty Maids τώρα την πάτησαν από την αργοπορία της υπόθεσης και εμείς την πατήσαμε γιατί χάσαμε 3 παραπάνω κομμάτια από την καλύτερη μπάντα της βραδιάς. Με δυναμιτάκια αντί για πυροτεχνήματα οι θείοι έβαλαν φωτιά! Από την αρχή με το “Pandemonium” και “INVU” στα “καπάκια” δεν άργησαν να κάνουν το Gagarin ένα μεγάλο party. Ο ήχος πάλι δε βοήθησε αφού κυρίως η φωνή του Ronnie Atkins ήταν κάπου θαμμένη και η κιθάρα του Ken Hammer τράβαγε το λούκι της, αλλά κάποια στιγμή ο ήχος βελτιώθηκε αρκετά, και με τη “βοήθεια κοινού”, το πράγμα απογειώθηκε. Προς το τέλος, που ήταν μαζεμένα και τα πιο αγαπημένα κομμάτια όπως τα “Rodeo”, “Lovegames”, “Future World”, “Red Hot & Heavy” αλλά και το κορυφαίο “Back to Back” όλος ο κόσμος χοροπήδαγε…
Όσο για τους Firehouse εκτός του ότι παρέλαβαν ψιλοκαμμένο το έδαφος, φοβάμαι πως δεν “το είχαν” και πολύ αυτό το βράδυ. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό και το classic “All She Wrote” που μπήκε νωρίς νωρίς για το ανέβασμα και έκανε μια αίσθηση, ήρθε μια μικρή βαρεμάρα. Μπορεί ο C.J.Snare να ήταν εντυπωσιακός στα φωνητικά, το ίδιο και ο Bill Laverty στην κιθάρα, στο σύνολό τους όμως ήταν αδύναμοι και με εξαίρεση τους “βαμμένους” φίλους τους που σίγουρα πέρασαν καλά και φάνηκαν να το ευχαριστιούνται, οι υπόλοιποι μάλλον περίμεναν κάτι καλύτερο που ποτέ δεν ήρθε. Αυτό που σίγουρα ήρθε ήταν η κούραση και ήταν κρίμα γιατί περιμέναμε σίγουρα περισσότερα από τους headliners της βραδυάς.
Κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
437 
