Η επάνοδος των Φιλανδών τα τελευταία χρόνια και η απαγκίστρωση από τον Timo Tolkki, είναι άξια συγχαρητηρίων.
Το “Polaris” ήταν απλά “οκ”, το “Elysium” αξιέπαινο από κάθε άποψη, ενώ το “Nemesis” αποτέλεσε έκπληξη και σίγουρα την καλύτερη στιγμή των Stratovarius από το 2003 και μετά.
Το “Eternal” καλείται να συνεχίσει το καλό σερί και μέχρι ενός σημείου το καταφέρνει, αν και παίρνει διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που θα περίμενε κανείς. Ας πάρουμε κάθε τραγούδι ξεχωριστά…
“My Eternal Dream”: επική χροιά, πληκτράτο χτίσιμο και δικασίλα. Ευχάριστο και φυσικά, το single του δίσκου.
“Shine In the Dark”: mid tempo, πένθιμο στιχουργικά, sing-a-long refrain, αδύναμο σε ό,τι αφορά την εξέλιξή του.
“Rise Above It”: με αέρα από τα παλιά, θυμίζει εποχές “Episode” και μόνο καλό μπορεί να είναι αυτό.
“Lost Without a Trace”: λίγο ατμόσφαιρα, λίγο μελωδία, λίγο εναλλαγή, λίγο κρασί, λίγο power κι ένα πολυεπίπεδο κομμάτι ξετυλίγεται.
“Feeding the Fire”: τυπικό Stratovarius τραγούδι, ολίγον filler.
“In My Line of Work”: όμορφη power στιγμή, από εκείνες που δε θα γίνουν ποτέ επιτυχία, αλλά για το γράφοντα, από τους αφανείς ήρωες του δίσκου.
“Man it the Mirror”: αυτό θα μπορούσε να είναι και κατάλοιπο του “Nemesis”, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
“Few Are Those”: άλλο ένα πολύ καλό κομμάτι, το οποίο όμως δεν διαθέτει τη στόφα ενός εν δυνάμει single. Από την άλλη, είναι καλό θεωρώ το ότι το CD δε βασίζεται στο να βγάλει “επιτυχίες”.
“Fire in Your Eyes”: η μπαλάντα του δίσκου. Αδιάφορη γενικά.
“The Lost Saga”: σχεδόν δώδεκα λεπτά, με στιγμές που ενώνουν το παρελθόν του group με το παρόν τους. Παραδόξως συναυλιακό, παρά τη διάρκειά του.
Συνοπτικά λοιπόν, το “Eternal” σε πρώτη φάση δεν παρουσιάζει το ενδιαφέρον και την τσαχπινιά του “Nemesis”. Επίσης, μερικές συνθέσεις έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από ότι χρειαζόταν, ενώ κύρια χαρακτηριστικά είναι η επική διάθεση της μπάντας και η έντονη χρήση πλήκτρων.
Καλύτερο του προκατόχου του δεν είναι, αλλά το εν λόγω album είναι grower, μιας κι έχει στιγμές και πτυχές που ανακαλύπτεις σιγά σιγά, γεγονός που καθιστά το “Eternal” ως την πιο πολυμορφική και ίσως πιο πολύπλευρη δουλειά των Stratovarius. Ο Kotipleto και η παρέα του βγάζει για πολλοστή φορά ασπροπρόσωπο το ιδίωμα.
657 
