Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από το καταπληκτικό “Feast” και άλλαξαν πολλά στη μπάντα του σπουδαίου κιθαρίστα Jeff Waters, στους θρυλικούς ηγέτες της πιο “ιντελεκτουέλ” πτυχής του thrash metal, στους θεμελιώδεις Annihilator, ενός από τα ενδοξότερα σχήματα που ανέδειξε η ηλεκτροφόρος μουσική από καταβολής της.
Κι αν η αλλαγή των μουσικών συνεργατών του δεν είναι δα και κάτι το ασυνήθιστο (έχει αλλάξει πάμπολλες φορές το line up, αλλά αυτό δεν έχει σχεδόν καμιά επίδραση στην ποιοτική κλίμακα των Annihilator, μιας και ο Waters εκτός των άλλων, έχει και το πρόσθετο ταλέντο να επιλέγει εξίσου φοβερούς παίχτες να τον πλαισιώνουν σε όλη την καριέρα του), η αποχώρηση του σπουδαίου αυτού τυπάκου που ακούει στο όνομα Dave Padden, κιθαρίστα και τραγουδιστή στη μπάντα από το “All For You” του 2004, θα μπορούσε να εγείρει πολλούς δισταγμούς για την αναπλήρωση του κενού του.
Και τι έκανε ο Μεγάλος; Επιχείρησε κάτι, όχι πρωτόγνωρο, μιας και το είχε ξανακάνει 18 χρόνια πριν, στο album “Remains” το 1997. Πήρε επ’ ώμου όλα τα όργανα, μπάσα, κιθάρες, ανέλαβε και τα φωνητικά προσωπικώς και με τη βοήθεια του ταλαντούχου Mike Harshaw στα drums, μας ρίχνει στη μάπα το “Suicide Society”, άλλον έναν πάρα πολύ καλό δίσκο, μια φυσική μουσική συνέχεια του “Feast”, διατηρώντας τα ποιοτικά επίπεδα των δημιουργιών του σε υψηλά επίπεδα.
Θα έλεγα ότι οι διαφορές είναι σχεδόν ανεπαίσθητες, σε σχέση με το σύνηθες στυλ του Waters συνθετικά. Δηλαδή, δεν θα συναντήσεις τίποτα λιγότερο από συναρπαστικό, φοβερά τεχνικό, άψογα εκτελεσμένο thrash metal, εξόχως προοδευτικό αν αναλογιστείς τις τολμηρές προσθήκες στοιχείων από όλες σχεδόν τις πτυχές του heavy metal που έχουν εμφανισθεί και πολύ καλοδουλεμένο. Η μεγάλη διαφορά που είναι και η προφανής, είναι στη φωνητική συνοδεία των όσων εξωπραγματικών πράττει στα τραγούδια, με δεδομένο ότι έχει μια διαφορετική χροιά από τον Padden, χωρίς όμως να υπολείπεται σε πάθος ή δυναμικότητα ή ένταση, θυμίζοντας λαρύγγια όπως του Layne Staley, του James Hetfield ή του Dave Mustaine.
Από εκεί και πέρα, δεν είναι δυνατόν να με αφήσει ασυγκίνητο ο καταιγισμός σε τραγούδια – σήματα κατατεθέντα του Annihilator metal όπως τα up tempo “My Revenge”, “Creeping Again”, “Narcotic Avenue” (μιλάμε για θεΐλα), “Break, Enter” ή η ακατάσχετη groovίλα που διαχέεται μέσα από τα στακάτα “Suicidal Society”, “Snap”, “The One You Serve” και “Death Scent”, ενώ για άλλη μια φορά υπάρχει η ήσυχη στιγμή, το “Moro mou s’agapao ki as piges me ton patera mou”…εεεε όχι, λάθος, το “Every Minute” το οποίο συνεχίζει την παράδοση που κρατά από την αρχή της ύπαρξης των Annihilator, φανερώνoντας μια από τις πιο ένκαυλες, ευαίσθητες ή ρομαντικές αν θέλεις, πλευρές μιας εικαστικώς “εξαγριωμένης”, συνήθως, προσωπικότητας.
Εξαιρετικά τεχνικά riffs, με intros και γέφυρες στην πλειοψηφία τους ιντερλουδιακού χαρακτήρα που σε πιάνουν απροετοίμαστο με την “πολεμοχαρή” συνέχειά τους, solos αναμενόμενα “αλλού” (guitar hero με πλήρη την έννοια του όρου από την πρώτη νότα που παρέδωσε στο μουσικό πλανήτη) με τη χαρακτηριστική όσο και έκδηλη λατρεία του καλλιτέχνη προς το πρόσωπο των Iron Maiden, εν μέσω μιας καθάριας παραγωγής (έργο του ιδίου, όπως και η μίξη και το mastering).
Να επισημάνω σ’ αυτό το σημείο ότι στη limited edition του “Suicide Society” εμπεριέχεται και ένα δεύτερο CD, στο οποίο ακούμε κάποιους από τους ύμνους του παρελθόντος, τραγουδισμένους από τον Jeff Waters όπως τα “Deadlock”, “Set The World On Fire”, “Knight Jumps Queen”, “Never, Neverland”, “Carnival Diablos” και άλλα, με πάρα πολύ υψηλή απόδοση και σ’ αυτήν την απόπειρα.
Εν κατακλείδι. To “Suicide Society” με έκανε να νιώθω υπερήφανος για άλλη μια φορά, δικαιώνοντας το μουσικό έρωτα και εκτίμηση που θρέφω εδώ και 25 χρόνια για τον συγκεκριμένο μουσικό. Είναι ένα τίμιο album, μια πανέμορφη σύνοψη ευφυέστατης μουσικής, με περίσσιο ενδιαφέρον που εγγυάται την απόλαυσή σου αν διαθέσεις το χρόνο που απαιτείται στη μουσική του, για να γίνει νοητικό κτήμα σου. Συνεχίζει να μελοποιεί όλες τις αξίες της προσωπικής μου κοσμοθεωρίας ως προς το σπουδαιότερο μουσικό κίνημα που ζει και θα συνεχίσει να υφίσταται. Του heavy metal. Υπόκλισις, μεταβολή, αποχώρησις – χαμογελαστή. Αυτά.
672 
