Θα μπορούσα να καλύψω ολάκερη την κριτική απλά αναγράφοντας τα ονόματα που συμμετέχουν, είτε κανονικά, είτε ως guest, στο δίσκο.
Προκειμένου να μην κουράσω όμως, θα αναφέρω μερικά, έτσι για το εφέ… Alice Cooper, Joe Perry, Johnny Depp (ναι, αυτός), Brian Johnson, Tommy Henriksen, Duff McKagan, Matt Sorum, Dave Grohl, Bob Ezron, Dennis Dunaway, Slash, Kip Winger, Paul McCartney, Christopher Lee (ναι, κι αυτός) και διάφοροι άλλοι.
Το project ουσιαστικά διασκευάζει γνωστά κομμάτια, παρουσιάζοντας και δυο νέες συνθέσεις (συν ένα intro). Σε ό,τι αφορά τα original κομμάτια, το αποτέλεσμα δεν είναι δα και κάτι το ιδιαίτερο. Perry και Cooper δεν έδειξαν τη συνθετική δεινότητά τους και προτίμησαν τις εύκολες λύσεις που ακούνε στα ονόματα “Raise the Dead” και “My Dead Drunk Friends”. Το δεύτερο πάντως είναι καλύτερο από το πρώτο.
Το ζουμί παραδόξως βρίσκεται στις διασκευές, μιας και οι ιθύνοντες (aka Alice Cooper, Joe Perry και Johnny Depp), φρόντισαν να μην ασελγήσουν μεν πάνω στις αυθεντικές εκτελέσεις, δίνοντας όμως παράλληλα ένα στίγμα διασκέδασης στο αποτέλεσμα. Τουτέστιν, οι ηχογραφήσεις παραπέμπουν σε μια έμπειρη μουσικά παρέα που πέρασε καλά μέσα στο studio ηχογραφήσεων.
Αρκεί αυτό; Σίγουρα όχι… Έχει ενδιαφέρον; Παραδόξως αρκετό! Ειδικά στα “Whole Lotta Love”, “Five to One/ Break on Through (to the Other Side)”, “Jeepster”, “Itchycoo Park” και “Scholl’s Out/ Another Brick in the Wall pt 2”.
Προσωπικά θα ήθελα έναν πιο ολοκληρωμένο δίσκο κι όχι μια συλλογή από αγαπημένα τραγούδια ενός supergroup, αλλά από όποια πλευρά και να το πάρεις, οι συγκεκριμένοι τύποι, έχουν κερδίσει το δικαίωμα να επιλέγουν το τί θα κάνουν και το πώς.
Ευχάριστο άκουσμα, όχι όσο αρπαχτή όσο φαίνεται, αλλά σίγουρα όχι και απαραίτητο.
605 
