Οι Ugly Kid Joe είναι εδώ! Το συγκρότημα από την California που στα 90s ήταν ο μουσικός συνδετικός κρίκος μεταξύ του αλήτικου hard rock των Guns ‘n’ Roses και του ήχου του Seattle, έδωσε πολλά στο ιδίωμα αυτό το οποίο, εμείς οι σύγχρονοι αποκαλούμε alternative metal.
Οι δύο πρώτες του κυκλοφορίες μοσχοπούλησαν γενόμενες και διπλά πλατινένιες [As Ugly as They Wanna Be (1991) και America’s Least Wanted (1992)], το “Menace to Sobriety” (1995) και το “Motel California” (1996) δεν είχαν την ανάλογη επιτυχία και έτσι οι Joe διαλύθηκαν το 1997.
Το 2010 μάθαμε πως επανασυνδέθηκαν με τη σύνθεση των δύο τελευταίων δίσκων και μάλιστα κυκλοφόρησαν το 2012, το “Stairway to Hell” υπενθυμίζοντας μας το πόσο τρολάρουν με τους τίτλους τους.
3 χρόνια πέρασαν και οι Joe είναι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν να μπουν στο κόλπο, από το οποίο βγήκαν 19 χρόνια πριν.
Ο τίτλος “Uglier Than They Used ta Be” παραπέμπει στο ντεμπούτο ΕΡ τους και ομολογώ πως το άκουσμα του ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικό, δημιουργώντας μου έξτρα ελπίδα.
Η φωνή του Crane έχει ωριμάσει και ακούγεται απολαυστική, ενώ το μουσικό τους ύφος έει ελαφρώς εκσυγχρονιστεί, αλλά παραμένει ο προσωπικός τους ήχος που όλους μας συνόδευσε στα γυμνασιακά μας χρόνια (ε, καλά όχι όλους, εμάς τους 30-πέρα).
Οι στίχοι όπως πάντα, πανέξυπνοι ανεβάζουν ένα επίπεδο παραπάνω, ωραία ραδιοχιτάκια σαν το “Let the Record Play” και η μπάντα φαίνεται τόσο καλοκουρδισμένη όσο στο παρελθόν. Κιθαριστικά solos χτυπάνε κόκκινο (“Bad Seed”) με τα τύμπανα στιβαρά σαν Κορινθιακοί κίωνες, ρίχνουν τους ρυθμούς στήνοντας κομμάτια με νόημα (“Mirror of the Man”), κομματάρες που θα σε κάνουν να τραγουδήσεις δυνατά σε κάποιο γνωστό bar (“She’s already Gone”), ενώ στις κιθάρες, σε δύο κομμάτια (“My Old Man”, “Under The Bottom”), έχει δώσει τη βοήθεια του ο Phil Campbell (MOTORHEAD) με τον οποίο διασκευάζουν το “Ace of Spades” ως φόρο τιμής. Και μπαλάντες έχουμε άμα λάχει, “Nothing Ever Changes” και “The Enemy”, το οποίο ξεσπάει στο τέλος καιδιαλύει την ηρεμία σου.
Το album κλείνει σε Motown style, με μια εξαιρετική neo-rock προσέγγιση του σημαντικού “Papa is a rolling Stone” των Rare Earth.
H παραγωγή είναι του κύριου Dave Fortman (SLIPKNOT, SUPERJOINT RITUAL, OTEP, EYEHATEGOD) και είναι κρυστάλλινη όσο δεν πάει, αναδεικνύοντας την πολύ καλή συνθετική δουλειά που έχουν κάνει οι Joe.
Ευτυχώς, το αποτέλεσμα που ακούγεται, δεν θα απογοητεύσει όλους όσους χρηματοδότησαν το album μέσα σε 16 ημέρες μέσω pledgemusic.com και θα είναι περήφανοι που στήριξαν τους παλιόλυκους αυτούς.
Εγώ θα συνεχίσω να πατάω το play μέχρι να ακούσω καλύτερο comeback από αυτό!
744 
