Αυτοί οι μάγκες από τη Σουηδία (που αλλού), διατείνονται ότι κλέψανε τον τίτλο του άλμπουμ τους από παλιότερη κυκλοφορία των Νεουρκέζων Velvet Underground του Lou Reed, επειδή ο δίσκος είναι γεμάτος (loaded) με χιτάκια. Είναι αρκετά υπερόπτες, αλλά ίσως και να υπάρχει κάποια βάση σε όλη αυτήν την έπαρση.
Επίσης επικαλούνται την επιρροή πρωτολείων Dead Boys και New York Dolls, οι οποίες είναι εμφανείς, αλλά σίγουρα φιλτραρισμένες έντονα μέσα από συντοπίτες τους όπως οι Gluecifer, οι Hellacopters και οι Foobar the Band. Άσε που ο δίσκος ηχογραφήθηκε σχεδόν ζωντανά, γιατί αν είσαι γνήσιος Σουηδός είσαι παικταράς. Συνεπώς λένε ψέματα ως εκεί που τους παίρνει, πράγμα που δείχνει ευφυΐα και σωστή διαχείριση πόρων, χωρίς βεβαία να παύουν να θέλουν να γίνουν Gluecifer στη θέση των Gluecifer.
Στην πραγματικότητα τα πράματα είναι πιο απλά καθώς οι DH παίζουν γνήσιο r’n’r από κούνια. Τουτέστιν, στο εναρκτήριο “There’s a Hole in the Sky” κατορθώνουν να περάσουν το μήνυμα μέσα λιγότερα από 2 λεπτά συγκρατημένης παραμόρφωσης και συνεχίζουν για δύο τουλάχιστον τραγούδια στο ίδιο μοτίβο, ενώ στο “Empty Howls” το ρίχνουν στα blues και τα πνίγουν στη farfisa. Το “Let Loose the Fool”, αμέσως μετά, θα το ζήλευε και ο Jerry Lee Lewis με το μανιασμένο του πιανάκι και οι Maiden τη δισολία του “When Blood Runs Out” που κάνει πάσα σε σολάκι των Lynyrd Skynyrd.
Όλα αυτά καταλήγουν σε ένα μίνι Hendrix-ικο ατμοσφαιρικό έπος των επτά λεπτών, που αποτελεί τον καλύτερο δυνατό τρόπο αποσυμπίεσης από τα ρυθμικά ντέφια και τους χορευτικούς ρυθμούς του δίσκου. Είναι επίσης αξιοσημείωτο το ότι το παρόν ήρθε ελάχιστους μήνες μετά το ντεμπούτο της μπάντας και αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει δυστοκία. Συνεπώς: “Come My Fanatics”.
597 
