Κάποιοι άνθρωποι έχουν το rock’n’ roll αποτυπωμένο στην ψυχή τους, πράγμα που γίνεται εμφανές ευθύς εξ’ αρχής.
Συγκεκριμένα η παρούσα συλλογή τραγουδιών δίνει στίγμα από τα πρώτα ήδη δευτερόλεπτα της με το λογύδριο του Charles Manson κατά το οποίο ισχυρίζεται ότι δε θέλει να τρώει το χρόνο του πηγαίνοντας στη δουλειά και ότι είναι στην κορυφή του κόσμου επειδή έχει μια μηχανή και ένα sleeping bag και είναι στην κορυφή του κόσμου yada yada…
Μάλλον θα συμφωνήσω αν εξαιρέσουμε το ατυχές γεγονός της σύλληψης και φυλάκισης του. Πίσω από αυτή τη μεγαλόστομη δήλωση πάντως, κρύβονται τρεις Αλεξανδρουπολίτες οι οποίοι, τουλάχιστον φαινομενικά, είναι γνήσιοι κοινωνοί του ιερού r’n’r σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις του. Μπορεί ο Elvis και ο Lennon να γυρίζουν μέσα στους ευρύχωρους τάφους τους, αλλά οι εν λόγω κύριοι τόσο τεχνικά όσο και από άποψη έμπνευσης τα πάνε περίφημα, γιατί αυτά τα δύο δεν είναι πάντα αλληλένδετα. Όταν λοιπόν λέω σε όλες τις εκφάνσεις του εννοώ ότι ο δίσκος κυμαίνεται ηχητικά από τον πρωτόλειο θόρυβο του garage και του surf (“Kozak’s Last Dance”) ως τον πιο ακατέργαστο ήχο του punk rock και αγγίζει ακόμη και το βόρβορο του νοσούντα Lemmy (“So Many Years”), χωρίς εντούτοις, να ξεχνάνε και τα metal περιοδικά που είχαν κρυμμένα κάτω από το μαξιλάρι στο σχολείο.
Το καλύτερο μέρος σε όλη την παραπάνω συνάρτηση είναι το γεγονός ότι τα αλάνια το κατέχουν τεχνικά και ακούγονται απόλυτα δεμένοι, παρ’ όλο που η παρούσα κυκλοφορία φωνάζει demo από μακριά, γιατί, προφανώς, η φάση είναι χύμα και γουστάρουμε. Και πέραν των άλλων, από την Beatle-ική εισαγωγή του “Kozak’s…” ως το “Look At Me” και το ευφάνταστο (ομότιτλο) “Shituation” διαφαίνεται και μία ευαισθησία προς το πιασάρικο και μελωδικό, πράγμα που επίσης είναι πολύ καλό. Το μόνο που με σκοτώνει είναι το γεγονός ότι τα κομμάτια έχουν λίγες φωνές και αρκετά από αυτά είναι πλήρως ορχηστρικά, αλλά στα 2 με 3 λεπτά που διαρκεί κατά μέσο όρο είναι κάπως ανεπαίσθητο.
Οι Bat Signal βρήκανε πολύ δυνατούς ανταγωνιστές.
496 
