Απογοήτευσις…
Όχι ολική, αλλά σε γενικές γραμμές, ναι…
Σκεφτείτε πόσες μεγάλες μπάντες κυκλοφόρησαν album φέτος και πόσα από αυτά εν τέλει ήταν πραγματικά καλά.
Εν αρχή οι Iron Maiden, οι οποίοι απασχόλησαν επί μέρες το μουσικό Τύπο. Προσπερνώντας τον ενθουσιασμό, το “The Book of Souls” είναι καλό μεν, αλλά δε δικαιολογεί τον πανικό που ξέσπασε και τους διθυράμβους.
Οι Motorhead παραμένουν λατρεία, αλλά το “Bad Magic” ήταν μια ξεπέτα. Βρώμικη κι όπως πρέπει μεν, αλλά ξεπέτα.
Το “Underwolrd” των Symphony X δεν έδωσε κάτι νέο, ειδικά όταν η ίδια η μπάντα επαναπροσδιόρισε μερικά χρόνια πριν τη μουσική της με το “Paradise Lost”.
Ολόκληρη ιστορία για το νέο Lamb of God και πέρασε δίχως να λυγίσει κορμιά. Αναμενόμενο μουσικά, αρκετά καλό, αλλά μεγαλύτερη βάση δόθηκε στα μπλεξίματα του Randy Blythe, παρά στο εν λόγω cd.
Οι Spock’s Beard δείχνουν κουρασμένοι και μάλλον διεκπεραιωτικοί στο “The Oblivion Particle”.
Σταθερά ποιοτικοί οι Amorphis, αλλά το “Under the Red Cloud” παρουσιάζει μια επαναληπτική χροιά στον τρόπο σύνθεσης.
Ξεσηκωτικό το “From the Very Depths” των Venom, αν και οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, ούτε που θυμούνται ότι βγήκε φέτος.
Οι Scorpions έκαναν προσπάθεια, αλλά δε φτούρησε τελικά. Λογικό κι αυτό.
Διασκεδαστικοί οι Helloween, τίμια δουλειά το “My God-Given Right”, αλλά δεν απασχόλησε γενικά το χώρο.
Με ορχήστρες κι εμβατήρια έσκασαν ξανά οι Blind Guardian, προσφέροντας έναν όχι άσχημο δίσκο, ο οποίος δεν είχε το γκελ που θα περίμενε το σχήμα.
“Ναι μεν, αλλά” για μια ακόμη φορά οι Soulfly, με τον Max Cavalera να μη λέει να κάνει αυτό το διάλειμμα που χρειάζεται τόσο πολύ.
Σουπερ το comeback των Cradle of Filth, αν και, για να τα λέμε όλα, άργησε τόσο πολύ η όλη φάση που το κουφάρι ψιλοσάπισε.
Το γεμάτο μπαλάντες “Burning Bridges” των Bon Jovi είναι αδιάφορο κι αχρείαστο.
Αξιοπρεπείς οι House of Lords, αλλά ως εκεί.
Οι Virgin Steele δεν έδειξαν σημάδια ανάκαμψης στο “Nocturnes of Hellfire & Damnation”, αν κι εδώ που τα λέμε, δε νομίζω να περίμενε κανείς κάτι καλύτερο.
Η επιστροφή των Disturbed δεν ήταν κακή, αλλά σίγουρα όχι κάτι που ταρακούνησε τη μουσική βιομηχανία.
Διόλου άσχημο το “Genexus” των Fear Factory, με τη γνωστή πεπατημένη του group σε ό,τι αφορά τα κομμάτια. Τα σαγόνια πάντως δε μας έπεσαν.
Οι My Dying Bride έμειναν σταθεροί στις σκοτεινές αξίες τους, δίχως όμως να εντυπωσιάζουν εν τέλει.
Αναγεννημένοι παρουσιάστηκαν οι Nightwish, κερδίζοντας περισσότερο τα βλέμματα λόγω της αλλαγής πίσω από το μικρόφωνο, παρά λόγω του “σιγά τα αυγά” “Endless Forms Most Beautiful”.
Οι αγαπημένοι της Ελλάδας, Clutch, τίμησαν τα παντελόνια τους με το “Psychic Warfare”, δίχως όμως να προσπαθούν ιδιαίτερα πολύ, κάτι που φάνηκε από το νωχελικό καλωσόρισμα του δίσκου από τους εγχώριους μουσάτους.
Το Slayer το περίμενα χειρότερο, οπότε οκ. Αν κι εδώ που τα λέμε, η παραπάνω πρόταση λέει πολλά για το ποιόν της μπάντας, πλέον.
Ο Geoff Tate με τους Operation Mindcrime, θυμήθηκε εν μέρει το πειραματικό παρελθόν του, αλλά το “The Key” εύλογα θα περάσει απαρατήρητο.
Το βαρετό σερί συνέχισαν οι Six Feet Under, αποδεικνύοντας πως δεν έχουν κάτι άλλο να δώσουν στον ακραίο χώρο.
Οι Monster Magnet εξακολουθούν και τρολάρουν τους ίδιους τους, τους εαυτούς ρεμιξάροντας τους πιο πρόσφατους δίσκους τους, με τους οπαδούς να αναρωτιούνται…
Θετικό πρόσημο έλαβαν οι Ghost, με το ανέλπιστα καλό “Meliora”, οι Paradise Lost, κυρίως για την πετυχημένη επιστροφή στον ήχο που τους ανέδειξε, όπως και οι WASP, που επέστρεψαν σε πιο hard rock φόρμες. Επίσης, δικαιωμένοι οι Faith No More με το “Sol Invictus”, όπως και ο Marilyn Manson με το “The Pale Emperor”.
Εν ολίγοις, οι περισσότερες “καταξιωμένες” μπάντες, με παρελθόν κτλ, δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, ενώ δεν υπήρξε φέτος (και μέχρι στιγμής) η δισκογραφική στιγμή που να ενθουσιάσει σύσσωμη την κοινή γνώμη.
Μήπως έρχεται η ώρα που θα πρέπει να βασιστούμε στους “νεότερους” του χώρου; Just saying…
275 
