Ένα εμπόδιο στην περιγραφή των stoner/doom δίσκων της “νέας” (μόνο 20 χρονών, γκουχ) σχολής, ειδικά με την βροχή από κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια, είναι να δώσεις σε κάποιον που δεν έχει ακούσει το συγκρότημα να καταλάβει ΠΩΣ ακριβώς ακούγεται. Εντάξει, είναι αργό, είναι χαμηλοκουρδισμένο, είναι γκρουβάτο, από κει και πέρα; Πως ακριβώς ξεχωρίζουν ηχητικά τα αξιόλογα γκρουπ του είδους;
Ένας τρόπος που χρησιμοποιώ προσωπικά, και μπορεί να μην είναι ο καλύτερος αλλά για την ώρα δουλεύει, είναι ο παραλληλισμός με πιο αναγνωρίσιμες ηχητικά σκηνές. Στην περίπτωση αυτή θα χρησιμοποιήσουμε την 90s σκηνή του Seattle (και μην πείτε τη λέξη grunge) μιας και είναι από τις πλέον χαρακτηριστικά αναγνωρίσιμες. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οι Electric Wizard είναι οι Nirvana, αυτοί που έφεραν την σκηνή στο mainstream προσκήνιο, με χαρακτηριστικά χύμα ήχο, με ένα χαρισματικό αλλά καμένο frontman που είναι παντρεμένος με μια καριόλα. Ας δώσουμε στους Cathedral τον τίτλο των Soundgarden, αφού και αυτοί ξεκίνησαν παραδοσιακοί και εξελίχτηκαν σε πιο funky και rawk κατευθύνσεις. Ας δώσουμε στους Cough τον ρόλο των Alice in Chains γιατί είναι πιο σκοτεινοί και σάπιοι, και στους Sleep το ρόλο των πρωτοπόρων και αειθαλών Mudhoney επειδή η φάση είναι μαστουρωμένη και μίνιμαλ. Ποιο ρόλο αναλαμβάνουν τα ανερχόμενα doom παιδιά της τελευταίας διετίας, οι Windhand;
Όποιος ακούσει το “Grief’s Infernal Flower” δεν θα έχει καμία αμφιβολία, οι Windhand έχουν κερδίσει επάξια των ρόλο των Screaming Trees του doom. Μινιμαλιστικά μελωδικοί, και για συγκρότημα του είδους απρόσμενα ανεβαστικοί, με ακουστικές folk ευαισθησίες και “ταξιδιάρικα” (μισώ αυτή τη λέξη αλλά δεν βρίσκω άλλη) φωνητικά, διατηρώντας όμως ταυτόχρονα την βασική αρχή του αργόσυρτου, σκληρού riff ακέραιη. Από τα πρώτα κομμάτια όπως το “Forest Clouds” και το αριστουργηματικό “Crypt Key” και μέχρι το μεγάλης διάρκειας δίδυμο “Hesperus” και “Kingfisher” ο δίσκος περνάει χωρίς να το καταλάβεις χωρίς να σε κουράσει ούτε στιγμή παρά τη σχετική ομοιομορφία του, η οποία μάλλον προσθέτει στην όλη ψυχεδέλεια. Σίγουρα δεν απευθύνεται σε άτομα που απαιτούν γρυλίσματα, μπάφους και γαργάρες με αίμα για να απολαύσουν ένα δίσκο του είδους, αλλά κακά τα ψέματα, λίγη ποικιλία στο ιδίωμα είναι όχι απλά καλοδεχούμενη αλλά απαραίτητη πλέον, μέσα στο κυκεώνα από Weedbongdopedrinkerwhatever που ζούμε.
Η αλήθεια είναι πως μάλλον δεν θα είναι το doom άλμπουμ της χρονιάς, ήδη έχουμε μαζί με αυτό τα Ahab και Ufomammut να κονταροχτυπιούνται, και περιμένω και εναγωνίως άλλους 2 challengers που θα μείνουν ανώνυμοι για να μην το γρουσουζέψουμε, αλλά σίγουρα είναι από τα πιο αξιόλογα και ενδιαφέροντα άλμπουμ της χρονιάς και παραπάνω από άξια συνέχεια του επίσης αξιόλογου “Soma”. Πάνω από όλα οι Windhand δείχνουν ότι έχουν προοπτικές να ξεφύγουν από τους ηχητικούς περιορισμούς της κατά τα άλλα πολυαγαπημένης μου σκηνής και να μας προκύψει κάτι νέο, όπως έκαναν πριν από αυτούς οι Baroness για παράδειγμα. Fingers crossed λοιπόν.
672 
