Οι Bon Jovi θέλοντας να κάνουν σαφή τη νέα περίοδο που ξεκινά για αυτούς, αποφασίζουν να αποτινάξουν μέρος του παρελθόντος, κυκλοφορώντας, επί το πλείστον, κομμάτια που είχαν μείνει στο ράφι.
Δίχως Ritchie Sambora, ο οποίος μάλλον είδε πως το πλοίο πλέον παραμπάζει νερά και ήθελε να αποφύγει την καταστροφή. Το “Burning Bridges” παράλληλα σημάνει και το τέλος της συνεργασίας του group με τη Mercury Records, στην οποία βρίσκονταν επί 32 χρόνια!
Λογής κύκλοι κλείνουν λοιπόν μέσω της εν λόγω κυκλοφορίας, η οποία δυστυχώς συνεχίζει το νωχελικό χαρακτήρα που έχει υιοθετήσει το σχήμα από το “Lost Highway” και μετά. Από τη μια λογικό βέβαια, μιας και δε μιλάμε για ένα μάτσο πιτσιρίκια, αλλά για μια παρέα ανδρών που έχουν φάει τη ζωή της μουσικής βιομηχανίας με το κουτάλι.
Την έλλειψη ενέργειας λόγω ηλικίας μπορώ λοιπόν να την καταλάβω ως ενός σημείου, αλλά αυτό που δε συγχωρώ είναι το πόσο κουρασμένες ακούγονται πλέον οι δουλειές τους και πόσο βασισμένες είναι στις μπαλάντες. Ναι οκ, πάντα τα album των Bon Jovi έσφυζαν από αγαπησιάρικες συνθέσεις, αλλά στο “Burning Bridges” πέντε στα δέκα κομμάτια είναι καψουροτράγουδα, δυο είναι country και μόλις τρία πιο uptempo. Και το αστείο είναι πως ακόμη κι έτσι, ο δίσκος είναι καλύτερος από το ανούσιο “What About Now” του 2013.
Δε λέω, υπάρχουν όμορφες στιγμές, αλλά σαν σύνολο, πέραν από soundtrack για ερωτικές περιπτύξεις, δε μπορώ να βρω άλλη χρησιμότητα.
Απέραντο σέβας για τους Bon Jovi, αλλά καλό είναι να ξέρουν μερικοί το πότε οφείλουν να σταματήσουν. Εκτός κι αν ο Jon έχει κάποιον άσσο στο μανίκι που δεν ξέρουμε. Θα δείξει του χρόνου που υποτίθεται θα κυκλοφορήσει και ο νέος (πιο “κανονικός”) δίσκος της μπάντας.
537 
