Περασμένα μεγαλεία…
Τους Royal Hunt όλοι τους αγαπήσαμε για μια περίοδο, ειδικά ύστερα από το αξεπέραστο “Paradox”. Τα χρόνια πέρασαν όμως, ο DC Cooper έφυγε και ξανάρθε, η επιτυχία μετριάστηκε και ο Andre Andersen τραβάει ουσιαστικά κουπί μόνος του, μέσω των όμορφων συνθέσεών του.
Η νέα δουλειά του σχήματος δεν πρόκειται να ταράξει τα νερά, διαθέτοντας την ηχητική υπόσταση που είχαν πάντα οι κυκλοφορίες τους με τον Cooper στο μικρόφωνο (ο οποίος έλειπε για πάνω από δέκα χρόνια από το σχήμα, αφήνοντας όμως το μικρόφωνο σε άξιους αντικαταστάτες όπως John West και Mark Boals).
Μελωδικές γραμμές ολούθε, πληκτράκια με τη σέσουλα, AORίζοντα refrain, prog χροιά και μια εσάνς από ‘90s, η οποία μόνο τυχαία δεν είναι. Το group προσπαθεί να διατηρήσει τις ρίζες του και ακολουθεί μια συνταγή που την ξέρει καλά κι έχει δοκιμαστεί πολλάκις, μόνο που ουσιαστικό αντίκτυπο είχε μονάχα στο παρελθόν. Πάντως, οφείλω να πω πως το “XIII- Devil’s Dozen” ακούγεται πιο ευχάριστα και πιο στρωτά σε σχέση με τις δυο αμέσως προηγούμενες δουλειές της μπάντας.
Ακούγοντας όμως τους Royal Hunt του 2015, στεναχωριέμαι που ουδέποτε κατάφεραν να γίνουν όσο μεγάλοι και τρανοί θα μπορούσαν. Διότι έχασαν το momentum τους πολλά χρόνια πριν και παρότι παρέμειναν αξιοπρεπέστατοι, πιο πολύ κάνουν μια επίκληση στη ρομαντική μουσική ανάμνησή τους, η οποία είναι όντως καλοδεχούμενη αλλά δε θα έχει να πει κάτι το ιδιαίτερο στους νέους fan ή σε όσους παλαιούς δεν κράτησαν επαφή μαζί τους. Και δε λέω, ευχάριστη η νοσταλγία αλλά έναν ακόμη δίσκαρο τον έχει μέσα του πιστεύω ο Andersen.
Όπως και να έχει, το “XIII- Devil’s Dozen” είναι ένα καλό album, το οποίο όμως θα ξεχαστεί γρήγορα, όπως και οι πιο πρόσφατες δουλειές της μπάντας. Οι οπαδοί του ήχου και του συγκροτήματος πάντως θα περάσουν ένα πολύ όμορφο 50λεπτο.
837 
