Είναι πραγματικά άξια αναφοράς η σχέση αρκετών από εμάς με τους Pavlov’s Dog. Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να σκεφτώ μπάντα με μόλις δύο studio άλμπουμ τα οποία κυκλοφόρησαν σχεδόν 25 χρόνια πριν, να είναι τόσο αγαπητή και αναγνωρίσιμη, αντί να έχει καταγρα- φεί στη λίστα με τα “άγνωστα διαμά- ντια”.
Η χαρακτηριστική φωνή του Dave Surkamp, η -αβάσιμη μα γρήγορα διαδεδομένη- φήμη του θανάτου του από εισπνοή ηλίου και το Julia το οποίο αποτέλεσε κομμάτι του soundtrack της εφηβείας πολλών από εμάς είναι μάλλον οι τρεις λόγοι που εξηγούν γιατί η μπάντα δεν πέρασε στη λήθη.
Δεν λέω καλή η επανακυκλοφορία του κλασικού Pampered Menial ντεμπούτου και του At The Sound Of The Bell δεύτερου άλμπουμ, καλό που ήρθε στο φως το σχεδόν ακυκλοφόρητα Has Anyone Here Seen Sigfried του 77, καλή και η επανακυκλοφορία του Lost In America του 90, μια χαρά και το προσωπικό άλμπουμ του Surkamp μα πιστεύω πως οι φίλοι της μπάντας αδημονούσαν για καινούριο υλικό το οποίο θα επισφράγιζε για τα καλά την -αναπάντεχη εκεί γύρω στο 2004- επιστροφή των Pavlov’s Dog. Το Echo & Boo λοιπόν είναι ακριβώς αυτό. Ο λυρικός χαρακτήρας της μουσικής τους είναι παρών και στο καινούριο υλικό. Το Angeline που ανοίγει το άλμπουμ μπορεί να μην είναι ένα δεύτερο julia μα σίγουρα έχει όλες τις προϋποθέσεις για τραγούδι – σήμα κατατεθέν του δίσκου και είναι σίγουρα το ομορφότερο από τα καινούρια τραγούδια της μπάντας. Ευτυχώς μετά από ένα τόσο καλό ξεκίνημα ο ακροατής δεν απογοητεύετε μια και συναντά εξίσου εμπνευσμένα κομμάτια όπως Angel’s Twilight Jump, I Don’t Do So Good Without You και Don’t Need Magic. Η λογική της τραγουδοποιούς εφαρμόζεται στο έπακρον από το συνθέτη David Surkamp ο οποίος γράφει σε ακουστικές κατά βάση φόρμες.. Βέβαια το υλικό ενορχηστρώνεται πλουσιότατα με πιάνο, σαξόφωνο, βιολί και γενικά ένα πλήθος οργάνων έτσι το λυρικό, προοδευτικό και εμπνευσμένο ύφος της μπάντας έρχεται σε πρώτο πλάνο.Η ακρόαση του άλμπουμ θα ταξιδέψει τον ακροατή, είναι αυτές οι πανέμορφες μελωδίες που αγαπήσαμε σε αυτή την μπάντα και φυσικά η χαρακτηριστική φωνή του Surkamp που σε παρασέρνουν αν αφεθείς. Υποθέτω πως αυτός είναι και ο στόχος των δημιουργών για αυτό μας προσφέρουν ένα άλμπουμ βασισμένο κυρίως στα ακουστικά όργανα, που έχει μια σαφή ρομαντική και ταξιδιάρικη διάθεση. Η εμφάνιση των ηλεκτρικών οργάνων στον πρώτο ρόλο (όπως για παράδειγμα στο κιθαρισιτκό σόλο-επίλογο του Don’t Need Magic) είναι τόσο εύστοχη που πραγματικά απογειώνει. Ακούστε οπωσδήποτε αυτό τον δίσκο αν αγαπάτε τους Pavlov’s Dog και την φωνή του David Shurkamp που δεν έχει χάσει τίποτα από την μαγεία της (απίστευτο) ή αν απλά σας έχουν λείψει τα πραγματικά όμορφα τραγούδια που δίνουν βάση στον λυρισμό και την εκφραστικότητα και μένουν μακριά από τις ανούσιες τάσεις των καιρών μας.
Χ. Παπαδάκης
601 
