O Δημήτρης Μαρσέλος επικοινωνεί με την κυρία The Mighty N, κατά κόσμον Νατάσα Τσίρου, καλλίφωνο δεσποινίδα και βοηθάει τους αναγνώστες του Rockway.gr να την γνωρίσουν λίγο καλύτερα, εν όψει της εμφάνισης της στο επερχόμενο Defcon 7 (δελτίο τύπου).
-Καλησπέρα, Νατάσα! Θα ήθελες να παρουσιάσεις την μπάντα για όσους δεν γνωρίζουν την ύπαρξη της;
Γεια και σε σένα! Για όσους δε γνωρίζουν την ύπαρξή μας λοιπόν, να πω ότι η μπάντα λέγεται THE MIGHTY N και είναι ένα προσωπικό rock project με έναν μπαντικό χαρακτήρα. Τι εννοεί το ποιητή όμως; Ότι ναι μεν γράφω και ενορχηστρώνω τα κομμάτια, αλλά από την άλλη, οι υπόλοιποι τέσσερις, φίλοι χρόνων, υπερπαίκτες και συμπαίκτες, αγκαλιάζουν και ενισχύουν το αποτέλεσμα. Ο πρώτος δίσκος μας με τίτλο “Songs for the X generation” κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του ’13 και μέσα στο Σεπτέμβριο θα κυκλοφορήσει διαδικτυακά το καινούριο μας video single με τίτλο “Devil’s advocate”. Θα είναι ένα single έκπληξη και θα αποτελεί τον προπομπό του επερχόμενου μας δίσκου που θα είναι έτοιμος μέσα στο ’16.
-Θυμάμαι ότι απόλαυσα τη δυναμική της φωνής σου πριν 2 περίπου χρόνια στο Unplugged Experiment; Πόσο διαφορετικά ακούγονται τα τραγούδια της Mighty N σε ηλεκτρική μορφή;
Πολύ. Η δυναμική της μπάντας είναι άλλη. Το αγαπημένο μου unplugged είναι των Alice in chains κι αυτό επειδή η rock ενέργεια ήταν εκεί διάχυτη, παρά τα ακουστικά όργανα. Προσέγγισαν τα κομμάτια τους χωρίς ιδιαίτερες παρεκλίσεις από τα original και σε αυτό βοήθησε η ούτως ή άλλως πιο “καθαρή” και λιτή φόρμα κι η ενορχήστρωσή τους. Στη δική μας περίπτωση, η ακουστική προσέγγιση είναι τελείως άλλη κι αυτό λόγω του ότι στη μουσική που γράφω, δεν υπάρχει ιδιαίτερα ακκορντέ αισθητική και παιξίματα, αλλά φουλ θέματα. Αυτό που κάναμε βέβαια, όταν κληθήκαμε από τον sir Jim Kotsis να παίξουμε unplugged, ήταν να αλλάξουμε σε πολλές περιπτώσεις ήχο, παίξιμο και στυλ και να επανεφεύρουμε τους εαυτούς μας. Για εμάς, είχε πολύ ενδιαφέρον να παίζουμε τζαζοειδώς και κουλοειδώς τα κομμάτια μας κι η αλήθεια είναι ότι το εγχείρημα βρήκε πραγματική ανταπόκριση. Παρολαυτά, αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα πως τα τραγούδια κι εμείς, θέλουμε γκάζια και τον Καρπούζα να μας τη λέει για την ένταση.
-”Songs for the X Generation”! Ποια είναι αυτή η γενιά και τι ακριβώς της μεταφέρετε με τα τραγούδια σας; Που μπορεί κανείς να τα προμηθευτεί;
Ως generation X, ορίζουμε τη γενιά ανάμεσα στις αρχές του 60’ και τις αρχές του 80’. Θεωρητικά, υπάρχουν κάποια στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη γενιά αυτή, αλλά εγώ στάθηκα μόνο σε αυτό που με ενδιέφερε να χαιρετήσω: την εποχή εκείνη που χρωμάτισε την εφηβεία μου, που με έκανε να γυρνάω από το σχολείο και να κοπανάω κατσαρόλες, που με έστειλε σε όποιο υπόγειο στούντιο υπήρχε με την κιθάρα μου στην πλάτη, που γέμισε το δωμάτιό μου με posters και L7 γκαρίδες. Αυτό λοιπόν θέλω να επικοινωνήσω, να μεταφέρω. Τη μνήμη. Τη μνήμη που με εφοδίασε και με σχημάτισε. Το “Songs for the X generation” υπάρχει στα public stores, i-Tunes, Spotify και φυσικά, στα live μας.
-Η μουσική σας θυμίζει την έντονη άνθιση του alternative rock στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 90. Γιατί θεωρείς πως αυτή η κληρονομιά δεν χάθηκε ακόμη;
-Επειδή έχει ρίζες. Δεν ήταν πέρασμα. Ήταν δήλωση, είχε κι έχει λόγο ύπαρξης, εκτόπισμα. Είναι πηγαία, άμεση και ενωτική. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν κι ανεπιτήδευτη αλλά έχω περάσει τα 15, οπότε…
-Θα επηρεάσει την μπάντα σας η όλο και βαθύτερη οικονομική και πολιτισμική κρίση;
Δεν μπορεί να μην. Είναι domino. Η αλήθεια είναι ότι η κρίση δυσκολεύει τη ζωή μιας μπάντας. Video clip, artwork, φωτογραφίσεις, στούντιο πρόβες, ηχογραφήσεις, εξοπλισμός και πόσα άλλα που απαιτούν χρήμα. Εκτός αυτών, η προσέλευση στα live μπορεί να είναι μειωμένη παρά το χαμηλό εισιτήριο. Δε χαίρομαι καθόλου που πρέπει να τα βάλω κάτω όλα 1000 φορές πριν κάνω κάτι, δε μου αρέσει που παντού ξεπηδά ένα πρόβλημα, αλλά πρέπει να κάνω το καλύτερο που μπορώ από τη στιγμή που η απόλυτη έκφρασή μου είναι η μουσική κι αυτό δεν αλλάζει . Το βλέπω ανάποδα λοιπόν! Η άλλη πλευρά της κρίσης είναι το ξεσκαρτάρισμα. Αναγκαζόμαστε να το κάνουμε? Ναι. Πιθανόν να μην το επιλέγαμε πιο πριν. Ακόμα κι έτσι όμως, κρατάμε τα αναγκαία, αφήνουμε στην άκρη τα δευτερεύοντα, βάζουμε προτεραιότητες. Γεννιούνται τρελές ιδέες μέσα από τη δυσκολία, οπότε όσο απογοητευτική κι αν είναι η κρίση, τόσο με προκαλεί να σκεφτώ εναλλακτικά. Αυτό, μπορεί να μη φαίνεται σαν επιλογή…αλλά μπορεί και να μην ήξερα ότι μπορεί και να είναι τελικά.
-Defcon 7. Τι σας φέρνει πρώτα στο μυαλό το νούμερο 7;
-Ότι πρέπει να έχουμε τελειώσει νταν με το soundcheck;;; Μου φέρνει κι άλλα βέβαια. Ότι για να έχει φτάσει στο 7, κάτι πρέπει να κάνει καλά τελικά. Ότι συνεχίζει απτόητο να συγκεντρώνει μπάντες που έχουν μια κοινή συνισταμένη κι ότι δίνει βήμα. Προσωπικά, βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα φεστιβάλ. Έχεις τη δυνατότητα να βρεθείς στη σκηνή με μπάντες που άλλοτε γνωρίζεις κι άλλοτε όχι, να δεις που στέκεσαι, να μοιραστείς. Το Defcon είναι ένα μουσικό γεγονός που βρίσκει όλο και μεγαλύτερη απήχηση κι αν κρίνω από το φετινό line up, είναι χαρά μας να είμαστε κομμάτι του κι ευχόμαστε να σκίσει.
-Είναι τελικά το σανίδι ο τελικός προορισμός ενός μουσικού ταξιδιού; Τι σου δίνει σαν άτομο η άμεση επαφή με το κοινό;
-Για εμένα, ναι. Αγαπώ πολύ το στούντιο κι ανυπομονώ να μπούμε να γράψουμε ξανά, δε βαριέμαι ποτέ στις πρόβες μιας και πάντα μαλώνουμε, αλλά το live είναι άλλη υπόθεση. Έχει άλλη ενέργεια. Είναι εκστατικό, σου δίνει, σου παίρνει, σε αδειάζει και σε γεμίζει. Είναι μαζοχιστικό, απολαυστικό, λυτρωτικό. Εννοείται ότι υπάρχουν live που δε θέλω να θυμάμαι αλλά και πάλι, νιώθω τυχερή που τα έζησα. Ξεκινά πάντα από τα άτομα επί σκηνής και πάει προς τους κάτω. Ε, όταν εξισωθεί το πάνω με το κάτω, είναι ιδανικά ηδονικό.
-Με 3-4 λέξεις θα ήθελα να πείσετε τους αναγνώστες μας να έρθουν από νωρίς στο An Club να σας παρακολουθήσουν.
Το…. “ιδανικά ηδονικό” δεν ήταν αρκετό δηλαδή;
-Ευχαριστώ για το χρόνο σας!
Εγώ ευχαριστώ! Τα λέμε στις 2/10..και στις 3…και στις 4.
245 
