Τι απέγιναν άραγε τα rock/ metal στέκια;
Τα τελευταία χρόνια, η rock μουσική επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο, σε ό,τι αφορά τη νύχτα, μόνο που ενώ σχετικά νέα μαγαζιά πηγαίνουν μια χαρά, άλλα, παλαιότερα, είτε βάζουν λουκέτο, είτε βαράνε μύγες και μετά βίας βγάζουν τα μεροκάματα.
Οκ, η πρώτη λογική εξήγηση είναι πως οι πελάτες που “έχτισαν” το μαγαζί, πλέον μεγάλωσαν και λόγω δουλειάς δε μπορούν να πηγαίνουν τόσο συχνά. Οι λεγόμενοι “θαμώνες” έχουν λιγοστέψει και σπάνια ανανεώνονται, αφήνοντας ελάχιστους να κρατούν τα μπόσικα.
Επιπλέον, μην ξεχνάμε και την κρίση, η οποία κάνει το μέσο εξοδούχο να μετράει τα χρήματά του και να λιβανίζει αρκετή ώρα το ποτό του.
Βέβαια, σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, η πικρή αλήθεια είναι πως, ειδικά οι μεταλλάδες, ουδέποτε είχαν αρκετά λεφτά στην τσέπη και πάντα την έβγαζαν με μια μπιρίτσα στο μαγαζί και συνέχιζαν με μπίρες περιπτέρου.
Εντωμεταξύ, τα κλασικά μπαράκια, εκείνα δηλαδή που είχαν καλομάθει σε μεγάλα ταμεία, αντί να προσπαθήσουν να προσεγγίσουν εκ νέου τον πελάτη, ελέω της εποχής, δε μείωσαν τιμές και συνέχισαν να διατηρούν παγερό ύφος. Άλλα έκλεισαν τελείως και άλλα μετακόμισαν, παρατείνοντας απλά το τέλος τους.
Η νεότερες γενιές δεν τα στηρίζουν και εδώ που τα λέμε, καλά κάνουν. Όταν επαναπαύεσαι στις δάφνες σου και αδιαφορείς, γιατί να σε προτιμήσει ο άλλος; Επίσης, σιγά σιγά, κάνουν τα δικά τους στέκια, σνομπάροντας τη γερουσία και τις ηλίθιες κατευθυντήριες γραμμές της.
Παράλληλα, ο κόσμος από παλιά είχε βαρεθεί να πηγαίνει σε μέρη όπου ο εκάστοτε δισκοθέτης προσπαθούσε να “διδάξει”. Όταν βγαίνει ο άλλος να πιει τη μπίρα του να χαλαρώσει, δε γίνεται να μη γνωρίζει εννέα στα δέκα κομμάτια, κι αυτό κάποτε πρέπει να το πάρουμε όλοι χαμπάρι. Άλλο να περιλαμβάνει το πρόγραμμα και μερικές σφήνες και άλλο να βασίζεται στις καύλες του εκάστοτε ξερόλα που παίζει για την πάρτη του. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα πιο mainstream rock/metal bars έχουν φανατικό κοινό και τα δήθεν ψαγμένα μετρούν τους πελάτες στο ένα χέρι.
Και να τα event, τα live, τα αφιερώματα, τα party, τα guest, το ένα, το άλλο και στην ουσία δεν αλλάζει κάτι. Θεμιτή η όποια προσπάθεια, αλλά άπαξ και νομίζεις πως θα βγάλεις χρήματα επειδή ο κάθε υπάλληλος έφερε 2-3 φίλους του, είσαι γελασμένος.
Πλέον, αρκετοί επιλέγουν μικρότερα, πιο οικογενειακά μαγαζιά, μιας κι εκεί το κλίμα είναι πιο ζεστό και είναι πιο απλό να κάνεις γνωριμίες, ούτως ώστε, ακόμη και μόνος να πας, να έχεις να ανταλλάξεις μια κουβέντα.
Βέβαια, όταν ακόμα κι αυτήν την περίοδο, τα μπαράκια ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια, τι να το κάνεις; Αυτό που ο έλληνας, παρότι βλέπει πως η νύχτα αγκομαχάει, πάει κι ανοίγει κι άλλο μαγαζί, νομίζοντας πως θα γίνει πλούσιος, με ξεπερνάει.
Μήπως λοιπόν μερικοί να ξανασκεφτούν, πέρα από το κέρδος, την ποιότητα των ποτών και των υπηρεσιών τους; Μήπως είναι καιρός να σταματήσουν οι ευκαιριακές λαμογιές και να αποχωρήσουν σιγά σιγά μερικά “μεγάλα” κεφάλια, μπας και αναλάβουν και τίποτα νεότεροι με πιο καθαρό μυαλό; Είναι αδιανόητο να έχει τόση πέραση το rock και να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που διαχειρίζονται τα bar τους σαν να είναι καντίνα αλλά με τιμές Χίλτον.
279 
