Anthriel, ο Αρχάγγελος της ισορροπίας και της αρμονίας. Εμπνευσμένο και απόλυτα ταιριαστό όνομα για τη Φινλανδική progressive metal μπάντα, η οποία ακροβατεί, κάπου ανάμεσα στους Symphony X (κυρίως), Dream Theater των 90s και neo classical metal με συμφωνικά στοιχεία.
Σε στιγμές φαίνεται ότι υπάρχουν και περάσματα από Shadow Gallery, Pagan’s Mind ή μια πιο metal εκδοχή των Kansas, όλα όμως φιλτραρισμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπηρετούν το όραμα της μπάντας και το concept που πραγματεύεται. Στιχουργικά βασίζεται στη σειρά “Forgotten Realms” του S.A. Salvatore και συγκεκριμένα στη νουβέλα “The Dark Elf Trilogy”. Παρά τις επιρροές τους λοιπόν, το άλμπουμ αποκτά τη δική του οντότητα, όπως ο κεντρικός ήρωας του concept, που αφήνει το παρελθόν του πίσω και ξεκινάει ένα ταξίδι για να βρει τη θέση του στον κόσμο και τελικά οδηγείται στην ανακάλυψη της απόλυτης αρμονίας μέσα από την ίδια του τη ψυχή.
Το άλμπουμ μπορεί να φαίνεται ότι ξεκινάει κάπως κοινότυπα, αλλά μετά το πανέμορφο ορχηστρικό θέμα “Repression”, δυναμώνει μέσα στον ακροατή. Τα φωνητικά είναι εκφραστικά, υπηρετούν απόλυτα τη μουσική και τη θεματολογία, ενώ σε σημεία θυμίζουν τον Russell Allen, ακόμα και τον Jorn Lande (“Dark Divided Minds”). Οι κιθάρες έχουν τον απαιτούμενο όγκο, αλλά κάποιες φορές φαίνεται ότι απλώς συνοδεύουν τα πλήκτρα, ενώ το rhythm section έχει συμπληρωματικό χαρακτήρα, όσο μπορείς να το πεις αυτό για μια progressive metal μπάντα.
Βέβαια, ότι και να πούμε για ολόκληρο το άλμπουμ, ότι αρνητικό και να ψάξει να βρει κάποιος σε αυτή τη γεμάτη κυκλοφορία (πάνω από μια ώρα μουσικής, όμορφο artwork), το 14λεπτο “Chains Of The Past” που κλείνει το “The Pathway”, αποζημιώνει τον ακροατή με το παραπάνω. Από τις εξαιρετικές progressive metal κυκλοφορίες της χρονιάς, αν και ο όρος progressive πλέον, έχει “ξεχειλώσει” και “φορεθεί” τόσο από κάποιους, φτάνοντας σε σημείο να έχει χαθεί το ιδίωμα Progressive Metal όπως το γνωρίζαμε μέσα από τις προαναφερθέντες μπάντες.
Ανδρέας Ανδρέου
647 
