Το ξεκίνημα της μουσικής καριέρας των Disturbed καταγράφηκε από σεισμογράφους, με τραγούδια του “The Sickness” να βρίσκονται 13 χρόνια μετά σε επιλογές rock bars, ενώ οι πρωτότυπες κραυγές του David Draiman αποτυπώθηκαν βαθιά σε πολλούς metalheads.
Προσωπικά, ερωτευμένος με το “Believe”, περίμενα ανάλογη συνέχεια. To “Ten Thousand Fists” ήταν πολύ καλό, το “Indestuctible” κατώτερο των προσδοκιών μου, ενώ το “Asylum” πέρασε και δεν ακούμπησε το cd player μου. Αφού ξεκουράστηκαν για λίγα χρόνια και ο Draiman είχε το χρόνο να παίξει με τους Device, ανακοινώθηκε νέος δίσκος, οπότε κι εγώ ήλπιζα σε κάποια αναγέννηση. Γνώριζα βέβαια, ότι δεν πρέπει να απατώμαι για κάτι νέο και ξεχωριστό, αλλά ήθελα κάτι ηφαιστειακό.
Το “Immortalized” ξεκινάει με ένα ορχηστρικό κομμάτι και μπαίνει δυνατά με το ομώνυμο. Αμέσως, θύμισε εποχή “Believe” και ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου με ένα ευχάριστο ρεφρέν, αν και δεν ήταν η λύτρωση που ανέμενα. Το lead single “The Vengeful One” είναι πιο γκρουβάτο και μελωδικό, αλλά και πάλι δεν ανεβάζει τον πήχη.
Στη συνέχεια, το “Open your eyes” αποδεικνύει την ευκολία των Disturbed να δημιουργούν hits, αλλά η πολύ pop χροιά του και το άκρως ραδιοφωνικό chorus με μουδιάζει. Αρχίζει και χάνει έδαφος το album!
“The Light” σε ακόμα πιο ελαφριά ένταση και το “What are you waiting for” κρατάει για λίγο τα προσχήματα της σκληράδας και το “You’ re mine” είναι και αυτό κομμένο και ραμμένο για commercial radio.
To “Who” επίσης σε πιασάρικο τόνο, ενώ το παραπονιάρικο “Save our last goodbye” είναι ένα από τα τραγούδια που ξεχώρισα (αν και επίσης “εύκολο”). Ούτε το “Fire it up” αλλάζει τα πράγματα και κατά τη γνώμη μου η διασκευή του “The Sound of Silence” θα μπορούσε να μην υπάρχει.
Το “Never Wrong” είναι τουλάχιστον άνευρο και το “Who taught you how to hate” είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του album, το οποίο και κλείνει.
Εν τέλει, αυτό που φαίνεται είναι η δυνατότητα των Disturbed να γράφουν κομμάτια που εύκολα πουλιούνται και μπαίνουν σε mainstream charts και πως θα περιμένουμε και άλλο για έναν δίσκο με άντερα.
Η φωνή του Draiman είναι εκείνο το πράγμα που σε κάνει να μη βαρεθείς σύντομα και αν αγοράσεις τη deluxe edition, θα ακούσεις τις τρεις πιο ωραίες συνθέσεις σαν bonus (“Tyrant”, “Legion of Monsters”, “The Brave and the Bold”).
709 
